Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ούτε τον θάνατο να τρέμουμε, αλλά την αμαρτία. Γιατί δεν γέννησε ο θάνατος την αμαρτία, αλλά η αμαρτία μάς γέννησε τον θάνατο· ο δε θάνατος έχει γίνει το φάρμακο της αμαρτίας» (Εις την αγίαν μεγαλομάρτυρα Δροσίδα… 6).
Πώς όμως ο θάνατος απέβη το φάρμακο κατά της αμαρτίας; Πρώτα ας θυμηθούμε ότι ο νεκρός δεν υπόκειται πια στη διάπραξη επιπροσθέτων παραβάσεων, «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» (Ρωμ. 6.7).
Κυρίως όμως, κυριότατα, ο θάνατος με άλλο τρόπο μεταβλήθηκε στο πανανθρώπινο κατά της αμαρτίας φάρμακο και αντίδοτο. Ελευθέρωσε τον άνθρωπο όχι μόνο από τα μεταθανάτια παραπτώματα, αλλά και από την ενοχή και τιμωρία όλων των προ του θανάτου αμαρτημάτων.
Πότε συνέβη τούτο; Κατορθώθηκε όταν ο εξοχότερος, ο τέλειος άνθρωπος όλων των αιώνων, ο κορυφαίος μας, ο μοναδικός μας, «ο υιός του ανθρώπου» (Ματθ. 12.8· Μάρκ. 2.28) «είπε, τελέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» (Ιω. 19.30) και έπειτα «ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» (Αναστάσιμο). Η ευσπλαχνία Του, μικρό δείγμα της οποίας ήταν η συμπόνια της χήρας της Ναΐν (Λουκ. 7.11-16), ανέστησε και τους αδελφούς Του (πρβλ. Ματθ. 12.49-50· Ιω. 20.17) και φίλους Του (πρβλ. Λουκ. 12.4· Ιω. 15.14-15). «Ώσπερ γαρ δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος … ούτω και δια της υπακοής του ενός [δηλαδή δια του Πάθους και της Αναστάσεως του Ιησού] δίκαιοι κατασταθήσονται οι πολλοί… εις ζωήν αιώνιον» (Ρωμ. 5.12-21).
Να πάλι η γέννησή μας, η παλιγγενεσία και η ανάστασή μας στην άνω ζωή δια της θείας Οικονομίας, οπότε αναφωνεί μελωδικά και πανηγυρικά στη νεκρώσιμη ακολουθία ο Δαμασκηνός Ιωάννης: «Ο θάνατός Σου, Κύριε, αθανασίας έχει γίνει πρόξενος» (Δοξαστικό Ιδιόμελων). Το ίδιο επαναλαμβάνει και στην αναστάσιμη Κυριακάτικη ακολουθία: «Ο σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και ανάσταση υπάρχει για τον λαό Σου» (Αίνοι Ήχος πλ. Β’).
Οσάκις μιμούμαστε την ανυπακοή του Αδάμ στο θείο θέλημα, πεθαίνουμε. Οσάκις αντίστοιχα μιμούμαστε την υπακοή του Χριστού, ζούμε. Η αναίρεση του θανάτου είναι η ανάσταση του Χριστού και η εν Χριστώ αναστημένη ζωή του ευσεβούς.
Ιερομόναχος Ιουστίνος
