«Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και μηδέν γήϊνον εν εαυτή λογιζέσθω». (1) Καθε άνθρωπος να σιγήσει, να σιωπήσει «και στήτω μετά φόβου» και να σταθεί με φόβο και τρόμο και τίποτε το γήινο μέσα του να μη λογίζεται, να μη σκέφτεται.

Δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα πήραμε εμείς. Η εορτή του Πάσχα έχει κάτι βαθύτερο· και αν δεν βρούμε αυτό το βαθύτερο, αυτή την ουσία, όλα τ’ άλλα δεν έχουν κανένα νόημα, μας αποπροσανατολίζουν, μας οδηγούν στην οδό της απωλείας. Γιατί έτσι; «Ο γαρ», διότι ο «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων προσέρχεται σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς».

Εννοεί εδώ τη Θεία Λειτουργία βέβαια. Διότι σε κάθε Θεία Λειτουργία και επομένως και σήμερα, καθώς γίνεται η μεγάλη είσοδος και περνάει ο ιερεύς με τα Άγια και έχει στο δισκάριο τον αμνό και στο άγιο Ποτήριο έχει το αίμα –δεν είναι ακόμη σώμα και αίμα Χριστού, αλλά θα γίνουν σώμα και αίμα Χριστού– και καθώς γίνεται αυτό το μυστήριο, συγχρόνως σφαγιάζεται ο Χριστός. Γι’ αυτό και είναι χωριστά το σώμα και το αίμα· σφαγιάζεται ο Χριστός. Όχι απλώς δηλαδή γίνεται το σώμα και το αίμα του Χριστού, αλλά γίνεται αυτό το σώμα και αυτό το αίμα, αυτό το σώμα που εσφαγιάσθη, αυτό το αίμα που εχύθη από το σώμα του Χριστού.

Επομένως δεν κοινωνούμε απλώς σώμα και αίμα Χριστού, αλλά κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του σταυρωθέντος Χριστού, του σφαγιασθέντος Χριστού, που εχύθη το αίμα του και που ανέστη και ανελήφθη και εκάθησε στα δεξιά του Πατρός.

Μπροστά σ’ αυτό το μυστήριο τι άλλο να σκεφθεί κανείς, τουλάχιστον την ώρα που είναι κανείς στην εκκλησία, είτε σήμερα το πρωί είτε το βράδυ είτε οποιαδήποτε άλλη φορά, και κυρίως όταν γίνεται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όταν γίνεται Λειτουργία;

Να σιγήσει λοιπόν πάσα σαρξ βροτεία και να σταθεί μετά φόβου και τρόμου ενώπιον του Θεού και να μη λογίζεται τίποτε-τίποτε το γήινο. Τιποτε, όχι με την έννοια ότι γινόμαστε άγγελοι, όχι με την έννοια ότι θα παύσουμε να έχουμε κάποιες ανάγκες. Έρχονται αυτές μόνες τους, δεν χρειάζεται να τα σκέφτεται κανείς αυτά και προπαντός μέσα στην εκκλησία, προπαντός την ώρα που είναι κανείς μέσα στο μυστήριο, την ώρα που ετοιμάζεται να προσέλθει στο άγιο Ποτήριο. Δεν χρειάζεται, θα έρθουν αυτά μόνα τους.

Είπαμε κι άλλη φορά ότι ο χριστιανός ζει σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά συγχρόνως είναι απαγκιστρωμένος. Χρησιμοποιεί τα πράγματα του κόσμου αυτού, τα υλικά κλπ., διότι έτσι είναι φτιαγμένος να έχει ανάγκη και από τα υλικά, αλλά να είναι συγχρόνως και απαγκιστρωμένος, ελεύθερος.

Δυο λόγια ακόμη και τελειώνω. Ήθελα κάτι να πω, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική περικοπή που διαβάσαμε και είναι αναστάσιμη. Διότι ο εσπερινός του Μ. Σαββάτου είναι ο εσπερινός της Αναστάσεως ήδη και επομένως και η Λειτουργία. Όλα είναι αναστάσιμα ήδη, δηλαδή εισαγωγικά μπήκαμε στην Ανάσταση. Θα προσέξατε ότι οι πρώτες στις οποίες ενεφανίσθη ο Χριστός ήταν γυναίκες, και η πρώτη λέξη που τις είπε ήταν «χαίρετε» (Ματθ. 28:9). Χαίρετε. Γι’ αυτό έγιναν όλα, γι’ αυτό έγιναν· γιατί η ζωή τού ανθρώπου είναι αυτή η χαρά, η χαρά του Θεού.

Γι’ αυτό επλάσθη ο άνθρωπος, γι’ αυτό ο Θεός τον κυνηγάει από τότε που έπεσε και, ας πούμε, δεν μπορούσε να τον πιάσει αλλιώς και έστειλε τον ίδιο τον Υιό του. Όχι ότι αδυνατεί ο Θεός να πιάσει τον άνθρωπο, αλλά θέλει να τον πιάσει εκουσίως, να το θέλει ο άνθρωπος. Και έστειλε τον Υιό του και απέθανε ο Υιός του για τον άνθρωπο και έδειξε όλη την αγάπη του, μήπως φιλοτιμήσει τον άνθρωπο, για να του δώσει αυτή τη χαρά, τη χαρά την ουράνια. Διότι ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός είναι τούτο, είναι το άλλο, θα μπορούσαμε να πούμε, ο Θεός είναι και χαρά. Και δίδει αυτή την χαρά, γι’ αυτό λέει στις γυναίκες «χαίρετε». Και από μια πλευρά πρέπει να αισθανόμεθα πολύ, πολύ, αδελφοί μου, πολύ ευτυχείς, πάρα πολύ, εάν βρήκαμε τον δρόμο. Λέγαμε και χθες σε μια μικρότερη συντροφιά ότι τα πράγματα μοιάζουν σαν να είναι κι ένα λαχείο, δηλαδή ή βρίσκεις τον δρόμο του Θεού ή δεν τον βρίσκεις.

Μπορεί να είσαι χριστιανός, να πας, να έρχεσαι και συ, να έχεις μια κάποια σχέση μ’ αυτά, αλλά μπορεί τον δρόμο του Θεού να μην τον έχεις βρει. Και επομένως σαν να μην έχεις βρει αυτή την χαρά, να μην έχεις βρει αυτό το μυστήριο, να μην έχεις μυηθεί μέσα σ’ όλο αυτό το μυστήριο της σωτηρίας, της λυτρώσεως, της χαράς, της κοινωνίας με τον Θεό, που προήλθε από τη θυσία του Χριστού, από την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι ένα λαχείο, να το προσέξουμε αυτό. Όχι με την έννοια, αν σου πέσει, αλλά να, από μια τριχούλα εξαρτάται· ή βρήκες τον δρόμο ή δεν τον βρήκες· ή γέρνεις προς τον Χριστό ή δεν γέρνεις προς τον Χριστό. Και μπορεί να περάσει έτσι μια ζωη απ’ έξω-απ’ έξω και να μη θελήσεις να ταπεινωθείς, να μη θελήσεις να μπεις μέσα. Βλέπει κανείς ανθρώπους, οι οποίοι πεισματικά εμμένουν στο θέλημά τους, στην ισχυρογνωμοσύνη τους, στην αυτοδικαίωσή τους, στο πείσμα τους, στον δικό τους κόσμο, στον παλαιό άνθρωπο. Βαζουν ένα επίχρισμα χριστιανικό· τι να σου κάνει αυτό; Και εμμένει, δεν μπορεί να το καταλάβει ο άνθρωπος, εμμένει εκεί.

Μερικές ψυχές φωτίζονται. Λέει κανείς, τι συμβαίνει μ’ αυτές τις ψυχές και φωτίζονται. Ο Θεός ξέρει βέβαια, αλλά όμως γεγονός είναι, εάν ο άνθρωπος έχει μέσα του διάθεση καλή, φιλότιμο, και ανοίξει τα μάτια του και κάνει πέρα τον εαυτό του –όλα αυτά που είπαμε εδώ μετά φόβου, μετά τρόμου, να μη λογίζεται τίποτε κλπ. σημαίνουν νεκρός να γίνει κανείς, νεκρός– ανοίγουν τότε τα μάτια του, τον φωτίζει ο Χριστός, ανοίγει ο δρόμος. Και μπαίνει κανείς στον δρόμο του Χριστού, μπαίνει σ’ αυτή τη χαρά του Χριστού, σ’ αυτό το μυστήριο, μπαίνει στην Ανάστασή του και μπορεί να πει μετά «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι». Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει: «Δεν λέμε, Ανάστασιν Χριστού πιστεύοντες· λέμε, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι».

Δεν θα σας κουράσω άλλο, σταματώ εδώ. Και εύχομαι, αδελφοί μου, ο Θεός να μας φωτίσει, ό,τι δεν έγινε ως αυτή τη στιγμή στην ψυχή μας, να γίνει απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα. Να φωτίσει ο Θεός, να μας παρακινήσει να πούμε το ναι στον Θεό, να δώσουμε την συγκατάθεσή μας, να αποφασίσουμε να πεθάνουμε όντως με τον Χριστό, να νεκρωθούμε, για να ζήσει μέσα μας ο Χριστός.

(1) Ύμνος, αντί χερουβικού, του Μ. Σαββάτου.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 200.

Για το Μεγα Σαββατο