Πατέρας πνευματικού τέκνου του οσίου Γεωργίου ήταν κτίστης. Κάποτε αναγκάσθηκε να κτίζει σε τουρκοχώρια, μαζί με άλλους συμπατριώτες του Ποντίους. Εκεί τους βρήκε θανατηφόρα επιδημία και πέθανε, όπως και ο αδελφός του πρωτομάστορα. Τότε ο πρωτομάστορας τους έθαψε γρήγορα κι έφυγε για την πατρίδα του.
Στην επιστροφή πέρασε από ένα ελληνικό χωριό, βρήκε τον ιερέα και τον παρακάλεσε να τους κάνει ένα τρισάγιο. Όταν έφυγε ο γιος του νεκρού από το χωριό, όπου έμενε στους συγγενείς του, και πήγε να μείνει στο μοναστήρι πλησίον στον όσιο, δεν γνώριζε την αιτία του θανάτου του πατέρα του.
Μία ημέρα ο όσιος πήρε ένα κασελάκι, που είχε περίπου το σχήμα φέρετρου. Το εσωτερικό το είχε γεμάτο άμμο. Άναψε ένα κερί και είπε στον πνευματικό του υιό ότι θα ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία στον πατέρα του, γιατί τον ενταφίασαν δίχως να του την αναγνώσουν. Συγχρόνως είπε πως πέθανε ακοινώνητος.
Ύστερα από χρόνια ο άνθρωπος αυτός συνάντησε τον πρωτομάστορα εκείνο και σε γενόμενη συζήτηση του είπε πως ο πατέρας του πέθανε ακοινώνητος και δίχως εξόδιο ακολουθία. Όταν ο όσιος απεκάλυψε τα του θανάτου αυτού, είχαν περάσει περισσότερα από δεκαπέντε έτη από του θανάτου.
Ο όσιος συνέστησε να δώσει ο υιός επτά πρόσφορα με το όνομα του πατέρα του σε επτά εκκλησίες προς μνημόνευση και ανάπαυση, ώστε κατά κάποιο τρόπο να παρηγορηθεί και ο υιός του κοιμηθέντος. Ο Θεός φώτιζε τον όσιο να βλέπει τα παρελθόντα, τα μακρυνά, τα μέλλοντα, ως τωρινά, πλησίον και παρόντα, ώστε να συνδράμει βοηθητικά τους αδελφούς του.
Η μητέρα του ιδίου πέθανε, όταν ήταν λεχώνα στον αδελφό του. Εκείνος τότε ήταν οκτώ ετών. Δεν γνώριζε πού ακριβώς την έθαψαν. Έμενε στη Νέα Αμισό και τη μητέρα του την είχαν θάψει στο Ρέμπεσι της Δράμας. Είχε επιθυμία να μεταφέρει τα οστά της εκεί που έμενε και να φέρει τον επίσκοπο να της διαβάσει συγχωρητική ευχή.
Όταν εγκαταστάθηκε πλησίον του οσίου, μία ημέρα τον πήγε ο όσιος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, που ήταν στο τέμπλο της εκκλησίας. Του είπε πως η μητέρα του δεν είναι καλά εκεί που είναι και προσευχήθηκε για εκείνη, για να της ελαφρώσει το βάρος που είχε στην ψυχή της.
Ανάφερε τότε στον όσιο την πρόθεση που είχε να κάνει ανακομιδή των οστών της μητέρας του, παρότι γνώριζε, ότι αυτό το γνώριζε ο όσιος προτού το εκφράσει. Ο όσιος φαινόταν διστακτικός, αλλά επειδή έβλεπε ότι επέμενε, τον άφησε να πάει. Φεύγοντας του είπε πως δεν θα εκπληρωθεί ο σκοπός του, γιατί δεν θα βρει τον τάφο της.
Πράγματι, πήγε και βρήκε τους ανθρώπους που την είχαν θάψει, οι οποίοι του υπέδειξαν τον τάφο, αλλά βρήκε άλλου λείψανα. Βρήκε ένα σουγιά και υπολείμματα ενός πηλικίου. Έσκαψε και αλλού, αλλά δεν βρήκε τίποτε και επέστρεψε άπρακτος.
Στην επιστροφή, όταν τον είδε ο όσιος, του είπε: «Δεν σου είπα ότι δεν θα την βρεις;». Γνώριζε τα του θανάτου και της ταφής της ως να ήταν παρών και ας είχε περάσει μία δεκαετία.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 123.
