Η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ είναι ένα γεγονός ιστορικό, που έχει όμως και συμβολική σημασία. Οι άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν όλους τους συμβολισμούς της σημερινής ημέρας.
Έτσι μεταξύ άλλων λέγουν, ότι εμείς αντί κλάδων φοινίκων και βαΐων και ελαιών ας φέρουμε στον Κύριο τους κλάδους των αρετών, τις αρετές. Ας τον υποδεχθούμε με τις αρετές. Και αντί να στρώσουμε τα ενδύματά μας, που είναι εύκολο να το κάνουμε, να κάνουμε κάτι άλλο που είναι δύσκολο και θέλει αγώνα: Να στρώσουμε τα πάθη μας, δηλαδή να αποβάλουμε τα πάθη μας, ώστε ο Κύριος να μας ελευθερώσει από αυτά.
Μας λέγουν οι ιεροί Ευαγγελιστές και Υμνωδοί, ότι αυτή η υποδοχή έγινε, διότι ο λαός ήθελε να επευφημήσει εκείνον που νίκησε τον θάνατο, που ανέστησε τον Λάζαρο (Ιω. 12:18). Δεν είχε ξαναγίνει αυτό. Τετραήμερο νεκρό δεν είχε αναστήσει κανείς ποτέ. Είχε αναστήσει ο προφήτης Ηλίας (Γ’ Βασ. 17:19-24), αλλά όχι τετραήμερο νεκρό «οδωδότα», που μύριζε ήδη.
Αυτός ήταν ο καημός των ανθρώπων όλων των γενεών· ότι ο θάνατος κατέτρωγε τους ανθρώπους. Και ο αληθινός Μεσσίας και ελευθερωτής θα ήταν εκείνος ο οποίος θα νικούσε τον θάνατο. Είδαν λοιπόν οι άνθρωποι ότι φάνηκε κάποιος που νικάει τον θάνατο, και γι’ αυτό έτρεξαν να τον επευφημήσουν. Και μάλιστα αυτή η νίκη ήταν μία πρώτη νίκη, μία μικρότερη νίκη εκείνης που επρόκειτο να ακολουθήσει μετά από λίγες ημέρες, όταν αυτός ο Ιησούς θα νικούσε και τον δικό Του θάνατο και αυτοδυνάμως θα ανίστατο εκ των νεκρών.
Άρα ο λαός φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα, και τα παιδιά της Ιερουσαλήμ και αυτά φωτιζόμενα από το Άγιο Πνεύμα, πήγαν να επευφημήσουν και να δοξάσουν Αυτόν που νίκησε τον θάνατο στον Λάζαρο και Αυτόν που επρόκειτο να νικήσει τον θάνατο στον εαυτό Του.
Αλλά η πρόσκληση της Εκκλησίας να στρώσουμε και εμείς τα πάθη μας, για να περάσει επάνω από αυτά ο Ιησούς, και να φέρουμε τα βαΐα των κλάδων των αρετών μας, για να τον υποδεχθούμε, νομίζω ότι έχει μία στενή σχέση με το γεγονός ότι ο Κύριος νίκησε τον θάνατο. Αξίζει να αγωνίζεται ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από τα πάθη του και να αποκτήσει αρετές, διότι ο θάνατος έχει νικηθεί. Διότι, αν δεν υπάρχει ανάσταση, εάν δεν υπάρχει αιώνια ζωή, τι νόημα έχουν οι αγώνες και οι αρετές και η απαλλαγή από τα πάθη; Επειδή υπάρχει ανάσταση, «ανάστασις εις ζωήν» και «ανάστασις εις κρίσιν». Όλοι θα αναστηθούμε, αλλά, όπως λέγει ο άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης, άλλοι θα αναστηθούν εις κρίσιν και άλλοι εις ζωήν αιώνιον (Ιω. 5:29). Επειδή λοιπόν υπάρχει ανάστασις εις κρίσιν και ανάστασις εις ζωήν, πρέπει εμείς οι Χριστιανοί να αγωνισθούμε να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας και να αποκτήσουμε αρετές. Διότι τότε, εάν δεν ελευθερωθούμε από τα πάθη, εάν δεν αποκτήσουμε τις αρετές, δεν θα μπορούμε να ζήσουμε αιώνια μαζί με τον νικητή του θανάτου και της αμαρτίας, που είναι ο Σωτήρας μας Χριστός. Αλλά επειδή ο Χριστός ανέστη, εμείς από Εκείνον μπορούμε να πάρουμε δύναμη για να ελευθερωθούμε από τα πάθη και από την αμαρτία που είναι θάνατος – διότι η αμαρτία είναι θάνατος – και να ζήσουμε μία αναστημένη εν Χριστώ ζωή, διότι ο αναστάς Κύριος θα μας δώσει την δύναμη.
Εάν δεν είχε αναστηθεί ο Χριστός εκ νεκρών, δεν θα μπορούσαμε – και να το θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε – να ζήσουμε μία νέα ζωή, να «περιπατήσωμεν εν καινότητι ζωής» (Ρωμ. 6:4), να απαλλαγούμε από τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον «καινόν άνθρωπον» της αναστάσεως, «τον κατά Θεόν κτισθέντα» (Εφ. 4:24). Άρα λοιπόν, επειδή ανέστη ο Κύριος και νίκησε την αμαρτία και τον θάνατο, δίνει και σε μας την δυνατότητα να νικήσουμε στην πρώτη φάση τις αμαρτίες και τα πάθη μας, να αποκτήσουμε τις αρετές, και έτσι να γίνουμε μέτοχοι και της αιωνίου ζωής Του και της αναστάσεως.
Ας παρακαλούμε λοιπόν τον Κύριο, τον οποίο σήμερα μυστικώς και εμείς υποδεχθήκαμε μαζί με τα παιδιά και τον λαό της Ιερουσαλήμ στην αγία Πόλη, να μας αξιώσει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι εις υποδοχήν, πάντοτε να τον καλούμε να έλθει, πάντοτε να του φωνάζουμε· «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Ιω. 12:13) – “ωσαννά” θα πει· σώσε με – πάντοτε να είμαστε οι δοξάζοντες τον Κύριο. Και μη γένοιτο ποτέ στην ζωή μας δια των πράξεών μας να πάθουμε ό,τι έπαθαν μερικοί από αυτούς, οι οποίοι σήμερα τον δόξαζαν, αλλά αύριο φώναζαν· «άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν» (Ιω. 19:15). Διότι δυστυχώς συμβαίνει και στους χριστιανούς και στους μοναχούς κάποτε μεν να δοξάζουν και να επευφημούν τον Κύριο, αλλά κάποτε, λόγω αμελείας και ραθυμίας και απροσεξίας πνευματικής, να σταυρώνουν τον Υιό του Θεού. Συμβαίνει να υποκύπτουμε σε κάποια πάθη και αμαρτίες, με τα οποία όμως σταυρώνομε τον Υιό του Θεού. Ο Θεός να φυλάξει κάθε χριστιανό και κάθε μοναχό από αυτή την πολύ θλιβερή κατάσταση, να σταυρώνει δια των αμαρτιών του, δια της φιλαυτίας του, δια του εγωισμού του τον Υιό του Θεού.
Ευλογημένος, λοιπόν, ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές του Τριωδίου και περί αρετών (των ετών 1981-1991) Γ’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2017, σελ. 165.
