Η ανέντιμη συμπεριφορά που χαρακτήριζε τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού, συνεχίζεται στην ιστορία και επαναλαμβάνεται. Με δυο τουλάχιστον μορφές. Η μια είναι η οργανωμένη εναντίον του Χριστιανισμού επίθεση εκείνων που η ζωή τους δεν αντέχει να σταθεί κάτω από το φως του Χριστού. Η άλλη είναι η αντίδραση και η συκοφαντική διάθεση των κακών, που δε λείπουν από την κοινωνία, εναντίον κάθε υγιούς και ηθικού στοιχείου.
Και με τη μια και με την άλλη μορφή είναι βδελυκτή η συμπεριφορά αυτή. Και στις δυο περιπτώσεις εξάλλου είναι ανίκανη να ανατρέψει την αλήθεια. Το ψέμα στο τέλος αποκαλύπτεται. Επιτελεί όμως εν τω μεταξύ έργο διαβρωτικό και καταλυτικό. Προκαλεί ανησυχίες και ερωτηματικά, ανάμεσα στους αφελείς προπαντός. Ορθώνει εμπόδια για κείνους που σκέφτονται επιπόλαια, χωρίς να έχουν την ικανότητα να εξετάσουν και τις αντίθετες απόψεις.
Στην πρώτη μορφή άθεοι στρατευμένοι και μη, αιρετικοί, υλιστές και συμφεροντολόγοι, συνεργάζονται, λες, για να επιτεθούν εναντίον της χριστιανικής διδασκαλίας και της Αγίας μας Εκκλησίας.
Παρερμηνεύουν σκόπιμα ευαγγελικά ρητά ή και τα παραποιούν. Αμφισβητούν τη θεότητα του Κυρίου, βάλλουν κατά της Εκκλησίας και του Κλήρου, εκμεταλλεύονται και διαφημίζουν τις πιο ασήμαντες θεωρίες, προβάλλουν απίθανα επιστημονικά δήθεν επιτεύγματα. Συνδυάζουν τα πιο αντίθετα επιχειρήματα για να επιτεθούν και να κλονίσουν το Χριστό και την Εκκλησία.
Ως μέθοδος η συκοφαντία κατά του Χριστιανισμού, της Ορθοδόξου κυρίως πίστεως, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον. Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες έως σήμερα. Απέναντι σ’ αυτές τις ποικίλες διαβολές, που περιβλήθηκαν κατά καιρούς το σχήμα της επιστημονικής, της φιλοσοφικής, της ιστορικής σκέψεως και αληθοφάνειας, αγωνίστηκαν οι ανά τους αιώνες Απολογητές.
Και σήμερα δε λείπουν αυτοί που αμφισβητούν τη χριστιανική αλήθεια με τον ίδιο τρόπο. Αυτοί που κλονίζουν την πίστη των απλοϊκών ή και μορφωμένων ακόμη με την προβολή μερικές φορές των ελαττωμάτων και των σφαλμάτων εκείνων που εκπροσωπούν το Χριστό και την Εκκλησία.
Δε σκέπτονται όμως πως ακριβώς αυτός ο θεϊκός λόγος της ουράνιας αγάπης και της τέλειας ηθικότητας είναι ο έλεγχος, το μέτρο ελέγχου των αμαρτανόντων. Δεν αντιλαμβάνονται πως οι αδυναμίες και τα σφάλματα των ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να κλονίσουν τον Ευαγγελικό Νόμο και τη θεότητα του Κυρίου Ιησού. Τη θεϊκή καταγωγή και υπόσταση της Εκκλησίας Του. Δε φταίει ο Νόμος, όταν τον παραβαίνουν αυτοί ίσως που τάχθηκαν να τον φυλάσσουν.
Παρ’ όλες τις οργανωμένες επιθέσεις και μελετημένες συκοφαντίες η Εκκλησία του Χριστού θα μένει ακλόνητη. Καθώς είπε ο Κύριος «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18).
Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε ηθικό στοιχείο, με κάθε υγιές στοιχείο που βάλλεται. Δημιουργούνται ίσως εντυπώσεις από τις άδικες και μοχθηρές αυτές επιθέσεις. Μπορεί ακόμη ν’ αδικηθεί κανείς σε μια στιγμή. Να καταδιωχθεί. Να γίνει στόχος περιφρονήσεως και κατηγοριών ασύστατων και από καλοπροαίρετους ενδεχομένως ανθρώπους που παρασύρονται. Αυτοί που τους ζηλεύουν ή που θίγονται από την ακεραιότητα και τη δικαιοκρισία τους εύκολα θα προστεθούν στον κύκλο των επιτιθεμένων.
Τι σημασία έχει αυτό; «Οι πετριές ρίχνονται στις καρυδιές που έχουν καρύδια», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Και ο Κύριος προέλεγε: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιω. 15:20). Εφόσον το Χριστό εδίωξαν και συκοφάντησαν, κι αυτούς που θέλουν να Τον πιστέψουν και να Τον ακολουθήσουν το ίδιο θα τους διώξουν και θα τους συκοφαντήσουν. Είναι ανίσχυρα όμως τα κακόβουλα ή συκοφαντικά πυρά που ρίχνονται εναντίον τους.
Ας μην πτοούμαστε λοιπόν, αδερφοί μου. Δεν πιάνουν οι αστήριχτες κατηγορίες και δυσφημίσεις. Οι συκοφαντικές επιθέσεις, όσο κι αν είναι έντεχνες, μπορεί ν’ αποτελούν πειρασμό και δοκιμασία. Αλλά θα περάσουν. Η αλήθεια θα φανεί και πάλι.
Ο Χριστιανισμός δεν πρόκειται να εξαλειφθεί, ή να μειωθεί έστω, κάτω από τα χτυπήματα των συκοφαντών και των διωκτών του. Γιατί ο χρόνος στο πέρασμά του δείχνει την ακατάλυτη αξία του.
Το ίδιο και οι άνθρωποι που στηρίζονται πάνω στην πίστη και αγωνίζονται να γίνουν πρότυπα ηθικά. Τέλειοι δεν είναι ασφαλώς. Φτάνει που είναι τίμιοι και ειλικρινείς αγωνιστές. Δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Δεν μπορεί να σταθεί γι’ αυτούς άδικη κατηγορία.
Αρκεί να προσπαθούμε για την ηθική μας τελείωση, να θέλουμε να είμαστε του Θεού άνθρωποι, να επιδιώκουμε να καταστούμε στοιχεία υγιή και οικοδομητικά στην κοινωνία. Παράγοντες ευεργετικοί. Συνεργοί του Θεού στο έργο της σωτηρίας της δικής μας και των άλλων.
Θα πουν. Θα κατηγορήσουν. Θα επιτεθούν. Θα συκοφαντήσουν. Μια μπόρα θα ‘ναι κι αυτή. Θα περάσει. Ο στηριγμένος πάνω στο Χριστό θα μείνει ακλόνητος. Το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία μας, ο λόγος Του, η αλήθεια, θα μείνουν αδιάσειστα, απρόσβλητα, σωστικά.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
