«Και εβόησε λέγων· Ιησού υιέ Δαβίδ,
ελέησόν με» (Λουκ. 18:38).
Είναι αναγκαία η προσευχή; Πολλοί το ερωτούν. Και ποια η ανάγκη να επικοινωνήσω με το Θεό; Από τον άνθρωπο και τις συμπτώσεις εξαρτώνται τα πάντα. Όλα πορεύονται στη ζωή και εξελίσσονται. Ο άνθρωπος μπορεί να διορθώσει ή να χειροτερεύσει το χαρακτήρα και τις συνθήκες της ζωής του. Αν συναντήσει δυσχέρειες και καταστροφές, δεν μπορεί να κάμει τίποτε για να τις αποτρέψει. Τι να κάμει ο Θεός; Θα ασχολείται – λένε – Αυτός με τον καθένα μας τώρα;
Κι έπειτα, αφού ο Θεός είναι παντογνώστης και πανάγαθος, ξέρει τι ανάγκες έχουμε. Γνωρίζει τις αδυναμίες και τις ικανότητές μας. Δε χρειάζεται να Του το υποδείξουμε εμείς. Αν οι άνθρωποι γύρω μας αντιλαμβάνονται τον πόνο και τις ελλείψεις μας, πόσο πιο πολύ ο Χριστός με την άπειρη αγάπη Του τα γνωρίζει. Δε χρειάζεται λοιπόν να προσευχηθούμε για να Του τα αναφέρουμε τα αιτήματά μας. Εκείνος μόνος μπορεί να τα ικανοποιήσει.
Αυτά είναι πολλών τα επιχειρήματα για να μειώσουν τη σημασία και την αναγκαιότητα της προσευχής και να την αποφύγουν.
Ένα απλό περιστατικό που θα μας αφηγηθεί ο Ιερός Ευαγγελιστής σήμερα δίνει απάντηση στις παραπάνω σκέψεις. Πρόκειται για κάποιον τυφλό. Αντιλήφθηκε πως περνούσε κοντά του ο Κύριος με τη συνοδεία Του. Μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής και της φωνής του τότε εφώναξε: «Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με».
Η απάντηση ήταν παράδοξη. Σαν να μην αντιλαμβανόταν ο Κύριος τι του χρειαζόταν. «Τι σοι θέλεις ίνα ποιήσω;». Χωρίς να δυσανασχετήσει ο τυφλός εκθέτει την ανάγκη του: «Κύριε, ίνα αναβλέψω». Και Εκείνος έδωσε τη λύση και την εξήγηση. «Ανάβλεψον· η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 18:42).
Σε τούτον το μικρό διάλογο φαίνεται καθαρά, αν το προσέξουμε, η αναγκαιότητα και ο τρόπος της προσευχής. Αλλά και πώς την προσευχή την αντιμετωπίζει ο Κύριος.
Έτσι γενική θέλει ο Χριστός να είναι η ικεσία μας. Το έλεός Του να ζητάμε. Τι έχουμε ανάγκη το ξέρει. Εμείς να ζητάμε αυτό που θα κρίνει Εκείνος. Στην Εκκλησία και τη λατρεία μας το «Κύριε ελέησον» αποτελεί την πιο συχνή και την πιο θερμή ικεσία μας. Και οι πατέρες της Εκκλησίας μας, αυτοί που περισσότερο έζησαν την προσευχή και μας τη δίδαξαν με το φωτεινό τους παράδειγμα, τούτη την ικεσία μας παρέδωσαν.
Για κάθε θέμα, για κάθε πόνο, για κάθε πόθο μας, το έλεος και το θέλημα του Κυρίου να ζητάμε πέρα και πάνω από ό,τι συγκεκριμένα ζητάμε. «Γεννηθήτω το θέλημά Σου» είναι άλλωστε το βασικό αίτημα της Κυριακής Προσευχής. Της προσευχής που επιγραμματικά μας παρέδωσε ο Κύριος για ν’ απευθύνουμε στο Θεό Πατέρα.
Όταν μ’ αυτή τη νοοτροπία ξεκινήσει η αναφορά μας προς το Θεό, τότε ειδικά, τα συγκεκριμένα αιτήματα παίρνουν μια ιδιαίτερη θέση. Τοποθετούνται μέσα στην ατμόσφαιρα της πίστεως. Της πλήρους εμπιστοσύνης στη γνώση, την αγαθότητα, την παντοδυναμία του Θεού.
Γι’ αυτό, αδερφοί μου, μέσα σ’ όλον αυτόν το θόρυβο της εποχής μας, ας μη λησμονάμε το Χριστό. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε να έρθει, να περάσει από κοντά μας, καθώς τότε ο τυφλός. Είναι στη διάθεσή μας ο Κύριος και Θεός κάθε στιγμή. Μην κλείνουμε τις καρδιές μας στην παρουσία Του.
Πόση ανάγκη έχουν οι ψυχές μας από τις δωρεές Του! Πόσο στερείται ο κόσμος μας τα αγαθά Του! Και να, Αυτός περιμένει. Στο Ναό προπαντός. Εκεί αδερφωμένοι όλοι με μια καρδιά να αφήσουμε το λιβανωτό της προσευχής μας ν’ ανεβεί στον ουρανό. Να νιώσουμε πως ο ουρανός είναι κοντά μας. Να ζήσουμε τη θαλπωρή και τη θαυμάσια αίσθησή Του κάτω από το θόλο της Εκκλησιάς. Να δοκιμάσουμε την υπερούσια γεύση της ενότητας με τον Κύριο και με τους ανθρώπους, τ’ αδέρφια μας. Μ’ αυτούς που στέκουν δίπλα μας κι εκείνους που βρίσκονται μακριά μας. Όλοι στον Κύριο Ιησού αναπέμπουν τις δεήσεις τους. Όλοι έχουμε ανάγκη των δωρεών Του. Ας αφήνουμε εκεί να βγαίνει μέσα από της καρδιάς μας τα μύχια η ικεσία «Κύριε ελέησον». Κύριε ελέησέ μας. Και στις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής του καθένας μας ας επιδιώκει να βρίσκει την ευκαιρία να συναντά το Θεό με την προσευχή του.
Αν στα τόσα καυτά προβλήματα που μας πιέζουν, γενικά ή προσωπικά, βρίσκαμε τη δύναμη και τη θέληση να ζήσουμε μια στροφή προς το Χριστό και στης προσευχής την ατμόσφαιρα, πόσο θα χαιρόμαστε! Τι ανακούφιση θα δοκιμάζαμε! Τι γαλήνη! Αν μας διακατείχε η πίστη αυτή, το αίσθημα της λυτρώσεως θα απάλυνε τον πόνο μας. Και θα διακρίναμε καθαρά την απάντηση του Κυρίου στις προσευχές μας και την παρουσία Του στη ζωή μας. Πόσα θαύματα θα βλέπαμε τότε! Και τα έχουμε τόσο πολύ ανάγκη!
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
