Δοξολογίες, ύμνοι, αίνοι προς το Θεό, προς το Σωτήρα Χριστό αναπέμπονται κάθε μέρα. «Λαοί, φυλαί και γλώσσαι» συναγωνίζονται ποιος περισσότερο, ποιος καλύτερα, θα ανυμνήσει το Άγιο όνομά Του. Ένας πλούτος ύμνων, ποικίλων σε μορφή και ύφος, που από τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες ως σήμερα γράφτηκαν, αποτελεί τον πολύτιμο υμνολογικό θησαυρό της αγιωτάτης μας Εκκλησίας.
Από τον Μεσσία του Χαίντελ μέχρι τη Missa Solemnis του Μπετόβεν, από την Pieta του Μιχαήλ Αγγέλου μέχρι το Μυστικό Δείπνο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, από το Ρωμανό το Μελωδό ως τον Πωλ Κλωντέλ, τα μεγαλύτερα πνεύματα της ανθρωπότητας αμιλλώνται ποιος θα δοξάσει με το πιο διαλεκτό του έργο τον Κύριο. Μα στο τέλος θα μένει ως πραγματικότητα αυτό που τόσο απλά εξέφρασε ο σύγχρονος υμνητής του μεγαλείου του Θεού: «το πιο τρανό δοξαστικό θα μένει αυτό που δεν ειπώθη».
Πώς να δοξάσει με την περιορισμένη του εκφραστική δυνατότητα ο άνθρωπος τον άπειρο Δημιουργό; Μόνο θεϊκά μέσα θα ήταν άξια γι’ αυτό το έργο. Έτσι ο εστεμμένος υμνωδός της Π. Διαθήκης, ο Δαβίδ, διαπίστωνε πως «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού» (Ψαλμ. 8). Οι έμψυχοι ουρανοί που το δοξαστικό τους της ειρήνης ακούστηκε και στη γη τη νύχτα που κατέβηκε σ’ αυτήν ο Βασιλεύς των ουρανών. Η άψυχη ουράνια δημιουργία, το άπειρο με το μεγαλείο και τη λαμπρότητά του. Η ομορφιά της φύσεως, του ρυακιού το κελάρυσμα, των πουλιών το κελάδημα, της θάλασσας ο φλοίσβος ή το αγριωπό κύμα συνθέτουν τις στροφές ενός ατέλειωτου δοξαστικού στον Κυβερνήτη του σύμπαντος.
Ο άνθρωπος με το νου και την καρδιά του εκφράζει με τον τρόπο του τον αιώνιο αυτό ύμνο που ψάλλει ο χορός των δημιουργημάτων, των έργων του Θεού. Και αν τα δημιουργήματα τονίζουν το μεγαλειώδη αίνο, τα έργα που συντελεί στη ζωή των ανθρώπων η «χάρις» Του ολοκληρώνουν υπερκόσμια δοξολογία έτσι, ώστε να στέκει εκστατικός ο Δαβίδ, ψάλλοντας: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» (Ψαλμ. 101).
Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού είναι ένα από τα έργα του Θεού, για τα οποία ιδιαιτέρως μίλησε ο Κύριος. Ήταν ένα περιστατικό που φανέρωσε τα «έργα του Θεού». Το ίδιο και η Ανάσταση του Λαζάρου. Η ασθένειά του δεν ήταν «προς θάνατον», έλεγε τότε ο Κύριος, «αλλ’ υπέρ της δόξης του Θεού, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου δι’ αυτής» (Ιω. 11:4).
Τα έργα του Θεού, λοιπόν, δοξάζουν τον Κύριο. Τα δημιουργήματά Του. Αλλά και τα έργα τα θαυμαστά που επετέλεσε και επιτελεί στη ζωή του ανθρώπου. Τα έργα της μετάνοιας τα εξαίσια που απεργάζεται στις ψυχές. Οι μεγαλειώδεις ψυχικές μεταμορφώσεις που το Άγιο Πνεύμα συντελεί. Όλα αυτόν υμνούν.
«Αγιασθήτω το όνομά Σου» (Ματθ. 6:9). Είναι μύχιο καθημερινό αίτημά μας. Να δοξαστεί το όνομα του Θεού. Και δοξάζεται ο Θεός με τα έργα Του. Έργο Του κι εμείς. Μόνο που καμία φορά αποτελούμε δυσαρμονία στην πλάση. Όλα Τον αγιάζουν και το λογικό Του πλάσμα Τον βλασφημεί με τα λόγια. Τον περιφρονεί, Τον βλασφημεί και με τα έργα, με τη ζωή του. Λησμονεί την ευγνωμοσύνη που Του οφείλει. Δε λογαριάζει πως όποιος δοξάζει το Θεό δοξάζεται ο ίδιος.
Δεν έχει ανάγκη από λόγους δοξολογίας ο Χριστός. Δέχεται όμως με πνευματική αγαλλίαση των πλασμάτων Του τον αίνο. Τον αίνο που συνθέτουν όχι χορδές και όργανα, ούτε τύμπανα και κύμβαλα. Αλλά τον υπερούσιο ύμνο που σαν λιβανωτό Τού προσφέρουν με τη ζωή και τα έργα τους ευλαβικές χριστιανικές ψυχές.
Δεν ένιωσες κι εσύ, αγαπητέ αδελφέ, την ευεργετική παρουσία του Χριστού στη ζωή σου; Δεν αισθάνθηκες το χέρι Του ποτέ να σε πιάνει; Να σε γλυτώνει από κάποιο γλίστρημα; Να σε βοηθάει να ανέβεις πιο ψηλά; Να σταθείς ακλόνητος μέσα στη λαίλαπα του κακού; Στη φουρτούνα κάποιας δυστυχίας; Κάποτε θα έτυχε να ήταν όλα γύρω σου σκοτεινά, να μην εύρισκες πουθενά διέξοδο, στήριγμα. Αυτό δεν σου άνοιξε τα μάτια να νιώσεις την αγάπη Του; Δεν σου έδειξε το δρόμο του λυτρωμού; Θα σου έστειλε ίσως και υλική βοήθεια εκεί που δεν περίμενες.
Ε! Δε νιώθεις την ανάγκη να Τον ευχαριστήσεις και να Τον δοξάσεις γι’ αυτή Του τη συμπαράσταση; Μη λες πολλά. Βεβαίως και θα ευχαριστήσεις και θα δοξολογήσεις στην προσευχή σου το δωρεοδότη Κύριο. Μα πιο πολύ άκουσε κι εσύ κι εγώ τη σωτήρια φωνή Του: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5:16).
Να ο σωστός τρόπος να Τον δοξάσουμε. Η ζωή μας να γίνει φως που θα λάμπει. Να προσφέρουμε «για κερί, καρδιά μ’ αγάπη». Ένα χαμόγελο στον κουρασμένο, λίγη συμπάθεια στο χτυπημένο από την κακία, κατανόηση στον ανήσυχο και απογοητευμένο, ευεργετική πρωτοβουλία για την επούλωση των κοινωνικών πληγών, καλοσύνη στον αδικημένο, συγκατάβαση και αδελφική συμπόνια σε κείνον που η θλίψη ή η ανέχεια τον γονατίζει. Πάνω απ’ όλα αγώνας για την πνευματική μας καλλιέργεια.
Αυτά είναι τα έργα του Θεού που Τον δοξάζουν. Έτσι θα Του προσφέρουμε «θυσίαν άμωμον». «Θυσία άμωμος ευπρόσδεκτος τω Κυρίω». Έτσι θα γίνει η γη μας ένα απέραντο θυμιατήρι που θα στέλνει το άρωμα των χριστιανικών μας έργων προς τον ουρανό, για να δέχεται τη βροχή των θείων δωρεών που η χάρις Του θα του επιδαψιλεύει.
Ας γίνει λοιπόν πραγματικότητα καθημερινή αυτό που ο Απόστολος Παύλος μας συνιστά: «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού» (Α’ Κορ. 6:20).
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Β’.
