«Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν· ουχί οι δέκα
εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;» (Λουκ. 17:17)

Απέραντη είναι του Θεού η αγάπη. Βρίσκει χίλιους τρόπους να εκδηλώνεται. Κυνηγά τον άνθρωπο συνεχώς. Κοντά στα υλικά αγαθά χορηγεί και τα πνευματικά. Οι ευεργεσίες Του – δείγμα της στοργής και του αμέριστου ενδιαφέροντος για το πλάσμα Του – αφορούν ολόκληρη την ύπαρξή του. Δεν ενδιαφέρεται μόνο για την ψυχή ο Θεός, καθώς θέλουν πολλοί να πουν χαριτολογώντας και παίζοντας εκεί που δεν πρέπει. Ενδιαφέρεται εξίσου και για το σώμα. Δημιούργημά Του είναι κι αυτό. Ό,τι ο Θεός εδημιούργησε, ας είναι και το πιο ασήμαντο σκουλήκι, περιλαμβάνεται μέσα στην αγία Πρόνοιά Του. Αν δε για το χορτάρι που σήμερα ανθεί και αύριο μαραίνεται και ξηραίνεται, λέει ο Κύριος, ενδιαφέρεται ο Θεός, πόσο μάλλον για μας τα λογικά δημιουργήματά Του; Αν και το μικρό πουλάκι αγκαλιάζει η στοργική Του Πρόνοια, πόσο πιο πολύ προνοεί και φροντίζει πατρικά για τον άνθρωπο που με το νου και την καρδιά του είναι η μοναδική ύπαρξη που μπορεί να νιώσει, να προσεγγίσει, να συνομιλήσει, να ενωθεί με το Θεό;

Αλλά εδώ ακριβώς αρχίζουν αντιρρήσεις, δυσπιστίες, σκεπτικισμοί. Μα πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρεται και να παρακολουθεί ο Θεός τον καθένα μας; Πώς είναι δυνατόν να προνοεί και να φροντίζει για τις λεπτομέρειες της ζωής μας; Θέλουμε να κατεβάσουμε και να περιορίσουμε στα δικά μας μέτρα το Θεό! Νομίζουμε πως, καθώς εμείς δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε περισσότερα πρόσωπα ή περισσότερες εργασίες ταυτόχρονα, έτσι και Εκείνος. Επειδή η μετρημένη δύναμη του νου μας και η μικρή μας καρδιά δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν πολλά πρόσωπα και πράγματα, το ίδιο και Εκείνος. Λησμονάμε πως η αγάπη Του και η παντοδυναμία Του δεν έχει όρια. Προσπαθούμε να τα καταλάβουμε με τη φτωχή μας σκέψη.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Δε θα θέλαμε, κατά βάθος, να έχει τόσο πολύ στραμμένο το βλέμμα Του επάνω μας ο Θεός. Μας ενοχλεί η στοργή Του και η αγάπη Του, όταν εμείς θέλουμε να ξεφύγουμε από το θέλημά Του και το Νόμο Του. Επιθυμούμε να γίνουν όλα όπως εμείς και η κακία και η ροπή μας προς την αμαρτία πολλές φορές επιζητούν και δε θέλουμε να δεχτούμε τη σωστική παρουσία της αγάπης Του. Γι’ αυτό και δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε πως η σωτηρία μας από κάποιον κίνδυνο, η συνάντησή μας με κάποιο πρόσωπο στην πιο κατάλληλη στιγμή, η συμπαράσταση των άλλων σε μια ώρα που όλα δείχνουν πως δε μένει καμιά ελπίδα για να βγούμε από μια δυσκολία, από ένα αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε, είναι εκδήλωση της θεϊκής πρόνοιας και της αγάπης Του. Μια φωτεινή σκέψη ξαφνική, εκεί που δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση σ’ ένα μεγάλο πρόβλημά μας, μας αφήνει έκπληκτους. «Μα πώς το σκέφτηκα αυτό;». Τα θεωρούμε όλα συμπτώσεις και μόνο στην αγαθότητα του Θεού δεν πάει ο νους μας. Ακόμη πιο πολύ δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως και οι θλίψεις και οι δοκιμασίες που συναντάμε στη ζωή μας, και αυτές του Κυρίου η πρόνοια τις επιτρέπει. Μας προφυλάσσει από χειρότερους κινδύνους πολλές φορές η πανσοφία Του με μια δοκιμασία που για σκοπό της πάντα έχει να στρέψουμε τη ζωή μας προς το Χριστό. Να συντονίσουμε τα βήματά μας με τις εντολές Του. Γιατί αυτό θα μας δώσει τη λύτρωση και τη χαρά.

Συμβαίνει μάλιστα να μην περιοριζόμαστε ως εκεί. Πολλές φορές βλέπουμε ολοφάνερα πως ένα περιστατικό της ζωής μας, μια ευεργεσία οφείλεται εξ ολοκλήρου στον Κύριο. Προσευχηθήκαμε. Του το ζητήσαμε και μας το χάρισε. Τη στιγμή εκείνη το αναγνωρίζουμε περίτρανα. Έπειτα από λίγο το λησμονούμε. Ίσως βρίσκονται και μερικοί να μας πείσουν πως είμαστε κουτοί να πιστεύουμε για θαύμα ή για δώρο Θεού κάτι που ήταν μια απλή σύμπτωση. Ότι είναι παράλογο να βλέπουμε επέμβαση του Θεού και βοήθεια εκεί που εργαστήκαμε εμείς για να φέρουμε ένα αποτέλεσμα. Αφού εγώ κουράστηκα, πώς να μην πετύχει η καρποφορία της καλλιεργείας μου; Έτσι, επιτρέπει μια θεομηνία ο γεμάτος αγάπη Κύριος, για να δούμε πως δεν αρκεί όσους κόπους κι αν καταβάλλουμε, αν δε στείλει Εκείνος την ευλογία Του. Ένα ατύχημα, μια αρρώστια, μια σταγόνα αίμα στον εγκέφαλο, είναι δυνατόν να ανατρέψουν σχέδια, να καταστρέψουν όνειρα, να οδηγήσουν σε καταστροφή.

Αλίμονο αν περιμένουμε τις δύσκολες αυτές στιγμές για να νιώσουμε του Θεού την παρουσία! Πανταχού παρών ο Κύριος σκεπάζει με τη χάρη Του όλη μας τη ζωή. Κι εμείς γινόμαστε φυγάδες της αγάπης Του; Αγωνιζόμαστε, κυριολεκτικά, να την αμφισβητήσουμε και να διώξουμε μακριά της τη ζωή μας. Η αγνωμοσύνη μας όμως προς τον Ευεργέτη μας Κύριο δε μένει χωρίς συνέπειες. Συνέπειες που δεν έχουν πηγή τη γεμάτη αγάπη και έλεος θεϊκή καρδιά. Αλλά είναι αποτέλεσμα της λησμοσύνης μας προς τον Ουράνιο Δωρεοδότη και της επιμονής μας να απομακρυνόμαστε από τη σφαίρα της στοργής Του, να μην την αναγνωρίζουμε καν πως είναι μια πραγματικότητα. Δεν παύει ο Θεός να ενδιαφέρεται για μας. Εμείς, απλώς, δε θέλουμε να δεχτούμε και να νιώσουμε αυτό το ενδιαφέρον. Αδιαφορούμε και το περιφρονούμε.

Αυτό δεν έγινε με τους εννιά λεπρούς από τους δέκα που καθαρίστηκαν με τη θεϊκή Του προσταγή; Και δεν ήταν το γεγονός αυτό ένα καθρέφτισμα της σημερινής ανθρώπινης συμπεριφοράς έναντι του Κυρίου;

Πολλοί ζητούν του Θεού τις δωρεές. Όλοι δέχονται και απολαμβάνουν τις ευεργεσίες Του. Ελάχιστοι αναγνωρίζουν την αγάπη Του και Τον ευγνωμονούν. Οι πιο πολλοί πιστεύουν πως δεν έχουν καμιά υποχρέωση απέναντί Του και με τον καιρό πείθονται πως καμιά ανάμειξη δεν έχει στις ευεργεσίες της ζωής μας η Πρόνοιά Του.

Ας ξεκαθαρίσουμε τη σκέψη για να δούμε το Θεό που, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το ζητάμε είτε όχι, είτε είμαστε άξιοι γι’ αυτό είτε Τον βλασφημούμε, σκορπίζει τις αχτίδες της αγάπης Του σ’ όλους. «Επί δικαίους και αδίκους». Ν’ ανοίξουμε του νου μας τα μάτια για να διακρίνουμε την επέμβασή Του στη ζωή μας.

Τον ένα του Ευαγγελίου θα έπρεπε να τον ακολουθήσουν και οι άλλοι εννιά θεραπευμένοι. Η ευγνωμοσύνη να μη μένει προνόμιο των λίγων. Όλοι μας τότε θα Τον ευχαριστούμε για τη θεία Του Πρόνοια και θα εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη μας αναπτύσσοντας τη ζωή μας σαν ύμνο ευχαριστίας στην αγάπη Του.

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.

Και οι εννιά – Κυριακή ΙΒ’ Λουκά