Ένα βασικό στοιχείο που χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος στη ζωή του είναι η υπομονή.
Και δυστυχώς, σήμερα αυτή η αρετή σπανίζει. Κανένας μας δεν έχει υπομονή. Βρίσκεις κάποιον με βάσανα τον ακούς και τον νουθετείς: υπομονή, αδελφέ μου. Και η απάντηση: Εύκολο το ‘χεις;
Ασφαλώς δεν είναι εύκολο. Είναι και η υπομονή μια αρετή που θέλει εξάσκηση. Αλλά βέβαια, κανένας δε θέλει να την εξασκήσει.
Το παιδί έγινε ανυπόμονο και απαιτητικό. Δεν ξέρει τι θα πει περίμενε. Οι σύζυγοι το ίδιο. Ο παππούς κι αυτός το ίδιο ανυπόμονος. Όλοι ξέρουν να βιάζονται και να απαιτούν από τους άλλους. Κανείς όμως δεν ξέρει να υπομένει.
Αρρώστησε το παιδί, σαν παιδί που είναι. Πρέπει να γίνει αμέσως καλά. Δεν έχει δουλειά ο σύζυγος. Καθόλου υπομονή. Δεν έβρεξε σήμερα στο χωράφι. Καθόλου υπομονή. Κι από πάνω νεύρα, φασαρία, φωνές, βρισιές, βλαστήμια. Νεύρα η νύφη για την πεθερά. Νεύρα η μητέρα για το παιδί, νεύρα ο πατέρας για την αναποδιά.
Όλα πρέπει να πηγαίνουν ρολόι. Αν κάπου κάτι δεν πάει καλά, αυτό είναι καταστροφή, θάνατος. Χτυπάνε κουδούνια, ανάβουν λαμπάκια, βλαστήμιες ανεβοκατεβαίνουν. Άγχος, ψυχική αναστάτωση, νεύρα τεντωμένα, όλα σε συναγερμό. S.O.S! Προφτάστε! Χανόμαστε!
Τι καλά θα ήταν να πήγαιναν όλα πάντα ρολόι! Όμως κάπου, κάποτε, έρχεται το κάτι. Ίσως μια αρρώστια, ίσως ένας θάνατος, ίσως κάτι άλλο δυσάρεστο. Τότε είναι που τα χάνουμε όλοι. Δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε.
Ποιος είναι αυτός που δεν κλονίζεται; Λίγο δύσκολο να βρεθεί. Αλλά τις περισσότερες φορές μια τέτοια συμφορά μας βρίσκει απροετοίμαστους.
Μαθημένοι και συνηθισμένοι να ζούμε στον αέρα της καταναλωτικής κοινωνίας, τρώμε, πίνουμε και λογαριασμό δε δίνουμε. Αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Κι αυτό ακόμη δεν το πιστεύουμε. Άλλος πέθανε, εμείς αποκλείεται. Άλλος τράκαρε, εμείς ποτέ. Άλλος αρρώστησε, εμείς δεν αρρωσταίνουμε ποτέ και για κανένα λόγο.
Αν υπάρχουν γύρω μας άρρωστοι, φτωχοί, νηστικοί, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Για μας υπάρχει η σχετική σύμβαση που λέει ότι όλα πρέπει να πηγαίνουν καλά.
Κι αν ακόμη είναι θέμα συμβάσεως, πρέπει κι αυτή η σύμβαση ν’ αλλάξει αμέσως, καμία υποχώρηση. Υποχώρηση! Αυτή η άγνωστη λέξη που θα μπορούσε πολλές φορές να σώσει επικίνδυνες καταστάσεις που οδηγούν σε ακραίες λύσεις.
Υποχώρηση, όχι. Ποτέ. Δε φτάνει δηλαδή που δεν έχουμε υπομονή, δε φτάνει που ποτέ δε μας πέρασε απ’ το μυαλό ότι κι αυτό μπορούσε να συμβεί, δεν ξέρουμε και να υποχωρούμε.
Αντί να κάνουμε λίγο πίσω να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, εμείς εκεί. Κόντρα στην κόντρα.
Τότε πραγματικά γινόμαστε γελοίοι.
Ιωάννης Στόγιας
Από το βιβλίο: Ιωάννης Στόγιας, Πιστοί στην Παράδοση, σελ. 52.
Η υπομονή
