Όπως μας διηγήθηκε σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς (18.18-27), κάποιος ευσεβής άρχοντας επιθυμεί την αιώνια ζωή, οπότε ο Χριστός του δείχνει την πύλη της. Είναι η «αποταγή» και η απελευθέρωση από γήινους δεσμούς και μάλιστα από το βάρος της περιουσίας, δια της διαθέσεώς της αγαπητικά στους φτωχούς αδελφούς, και η ακολουθία έπειτα του Χριστού.
Μα εδώ σκόνταψε ο ζήλος του συγκεκριμένου ανθρώπου, και έμεινε για πάντα πεσμένος κάτω. Έχασε τα ουράνια που επιποθούσε και «περίλυπος εγένετο· ην γαρ πλούσιος σφόδρα».
Η «αποταγή» και η απελευθέρωση από γήινους δεσμούς που υπέδειξε ο Χριστός μάς δίνουν την αφορμή ν’ αναφερθούμε σήμερα στην αφιέρωση στον Θεό.
Πολλές οικογένειες με «νουν Χριστού» (Α’ Κορ. 2.16) επιθύμησαν διακαώς και επιθυμούν, φιλοδόξησαν και φιλοδοξούν, να δοθεί ένα τους έστω μέλος, ένα τους παιδί, στον Θεό ολοσχερώς, και κατά την ψυχή και κατά το σώμα· να αγνεύσει και αγιάσει δια της μοναχικής φιλοσοφίας· να μην αρκείται και εφησυχάζει στα ημίμετρα, αλλά να κυνηγάει την τελειότητα του «ει θέλεις τέλειος είναι…».
Τι ευγενής φιλοδοξία! Τι τιμή να παίρνουν οι γονείς την ευχή και προσευχή του· να πρεσβεύει υπέρ αυτών «στον Κύριο… όπως εκείνοι που μιλούν στο αυτί του βασιλιά [πρόσωπο προς πρόσωπο, ενώ]… Όσοι διατρίβουν μέσα στον κόσμο, αυτοί καθικετεύουν τον βασιλιά μέσα στον θόρυβο όλου του λαού» (Κλίμαξ 27.20).
Λίγο τόχεις, νάχεις ένα παιδί να «γκρινιάζει» συνέχεια στον Θεό για σένα; «Αυτά λέει ο Κύριος: “Μακάριος όποιος έχει σπέρμα [παιδί] στη Σιών και οικείους [συγγενείς] στην Ιερουσαλήμ» (Ησ. 31.9) την άνω, στην ισάγγελη πολιτεία κατά την έκφραση περίπου του ίδιου του Χριστού (Λουκ. 20.36). Λίγο τόχεις; κρατώντας το κομποσχοίνι του, το αγιασμένο σύνεργο της προσευχής, να δένει με όχι ναυτικούς αλλά με αγγελικούς κόμπους τον διάβολο· να πιάνει το κομποσχοίνι και να δένει και να έλκει τον Ουρανό στη γη ή μάλλον να αναρριχάται από τη γη στον Ουρανό.
Έχει παρρησία, αφού υπάκουσε αγαπητικά στον πεφιλημένο του Ιησού και σήκωσε τον σταυρό του και σταυρώθηκε ως προς τα τερπνά και τις ηδονές το κόσμου – «εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω», που έλεγε και εκείνος ο μέγας παρθένος (Γαλ. 6.14). Τι πιο ατράνταχτο τεκμήριο της αγάπης και της φιλίας του προς τον Χριστό;
Και αμοιβαία, «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού», είχε τονίσει ο Κύριος (Ιω. 15.13), με «απρόοπτο» επακόλουθο ν’ αυτοδεσμευθεί μέχρι θυσίας έναντι όσων Τον αγαπούν με αυταπάρνηση!
Επιθύμησαν αυτοκράτορες και μεγιστάνες να γίνουν τα παιδιά τους μοναχοί. Επιθύμησαν βασιλείς και βασιλόπαιδες να γίνουν οι ίδιοι μοναχοί. Βασιλόπουλα ήσαν οι μοναχοί και άγιοι Ιγνάτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Σάββας αρχιεπίσκοπος Σερβίας, Φεβρωνία, η θαυματουργική κόρη του Ηρακλείου, και πλήθος άλλοι. Βασιλείς ήσαν οι όσιοι Ιωάσαφ Ινδιών, Συμεών Νεμάνια Σερβίας, ο και πατέρας του αγίου Σάββα, Άννα η Σουηδή, βασίλισσα της Ρωσίας, και πλήθος άλλοι.
Έχτιζαν δε μοναστήρια και τα φρόντιζαν, όπως ο Ιουστινιανός το Σινά, η αγία Ειρήνη τη Μονή Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, ο πατρίκιος Στούδιος την ομώνυμή του πάμφημη μονή, ο Συμεών Νεμάνια το αθωνικό Χιλανδάρι. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να προσεύχονται υπέρ αυτών οι ενασκούμενοι και να τους μνημονεύουν στις Λειτουργίες. Ρίγη σε διαπερνούν σύγκορμα όταν ακούς στις αγιορειτικές μονές να μνημονεύονται πράγματι οι κτίτορές τους, ευσεβέστατοι αυτοκράτορες, βοεβόδες και ηγεμόνες, και ας έχουν περάσει εκατοντάδες χιλιάδες ημέρες από την αποβίωσή τους. Το τελευταίο μεταφράζεται σε εκατοντάδες χιλιάδες θείες Μυσταγωγίες υπέρ αναπαύσεώς τους, εφόσον στα μοναστήρια λειτουργούν κάθε μέρα. Αυτών πραγματικά είναι «αιωνία η μνήμη».
Με εκδηλώσεις ιερού δέους υποδέχονταν οι μονάρχες τους οσίους που τους έστελναν οι συντοπίτες τους για να ζητήσουν κάποιο κοινό καλό ή ν’ αποσοβήσουν κάποιο κοινό κακό (π.χ. περίπτωση Ηγιασμένου Σάββα). Με βαθύτατο σεβασμό αλληλογραφούσαν με τους ασκητές σαν με τους πατέρες τους (π.χ. περίπτωση Μεγάλου Αντωνίου) και άκουγαν ακόμη και τους ελέγχους των (π.χ. περίπτωση οσίου Μακεδονίου). Και τους καλούσαν στα ανάκτορα για να τους ευλογήσουν. Ο άγιος αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β’ θεώρησε τη χωριάτικη κάπα του οσίου Αβραάμη (13 Φεβρουαρίου) πιο πολύτιμη από τον βασιλικό του μανδύα, ενώ οι βασίλισσες αγία Πουλχερία και (πιθανότατα) αγία Ευδοκία τον ακουμπούσαν στα γόνατα παρακαλώντας τον, καίτοι αγνοούσε τα ελληνικά – ήταν Σύρος.
«Στους ερημικούς ζωή μακαρία υπάρχει, αφού από θείο έρωτα φτερώνονται», ψάλλει με ιδία πείρα ο ξακουστός όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (Α’ Αντίφωνο Αναβαθμών πλ. Α’ ήχου). Εάν δε η ζωή τους είναι ευτυχισμένη και ευλογημένη εδώ, τι έχει να γίνει εκεί, στο επέκεινα του ερχόμενου αιώνα;! Υποσχέθηκαν τα ίδια χείλη του Κυρίου δώρα και χαρίσματα αφάνταστα, όταν κάποτε ο συνήθης αντιπρόσωπος των μαθητών Του, ο Πέτρος, Τον ρώτησε: «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός τού ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. και πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19.27-30). Αμήν!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
Η αφιέρωση στον Θεό – Κυριακή ΙΓ’ Λουκά
