Παρθένε Δέσποινα, η Μητέρα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού, ξέρω ότι είμαι ακάθαρτος και βέβηλος και μολυσμένος και ανάξιος, διότι οι αμαρτίες μου σκέπασαν το κεφάλι μου· διότι πλήθυναν περισσότερο από την άμμο της θάλασσας· βρώμισαν και σάπισαν τα τραύματα της ψυχής μου από τις πολλές μου αμαρτίες. Όμως έρχομαι σ’ εσένα, μετανοώντας και γονατίζοντας σ’ εσένα, εξομολογούμενος όλα μου τα φοβερά αμαρτήματα. Εσένα τη Μητέρα του Θεού παρόργισα πολλές φορές, με το να μολύνομαι με τις ακαθαρσίες μου. Σπλαχνίσου με εσύ που όλους τους σπλαχνίζεσαι φιλάνθρωπα, και συγχώρησέ με, και μη με αποστραφείς, Δέσποινα, και μη στρέψεις μακριά από μένα το πρόσωπό σου, και επιστρέψω ταπεινωμένος από σένα. Αλίμονο, αλίμονο! Ας μη χαρούν, Δέσποινα, ας μη χαρούν γι’ αυτό οι εχθροί μου. Αλίμονο, αλίμονο! Κίνησε το λογισμό μου για μετάνοια, και οδήγησέ με στο δρόμο της σωτηρίας, που αν τον βρω και τον βαδίσω, θα σε έχω συνοδοιπόρο, και με τη δική σου καθοδήγηση θα σωθώ.
Ναι, Δέσποινα, Μητέρα του φιλάνθρωπου Θεού, κάνε να συντριβεί η καρδιά μου, και ταπείνωσέ την, και γέμισε τα μάτια μου με πνευματικά δάκρυα, και φώτισέ τα με το φως των δικών σου μεσιτειών, για να μην κοιμηθώ τον ύπνο του θανάτου. Ράντισέ με με το ύσσωπο της ευσπλαχνίας σου και καθάρισέ με· πλύνε με με τη χάρη σου, με τα δάκρυά μου, και θα λευκανθώ περισσότερο από το χιόνι. Ναι, η Μητέρα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού, δέξου αυτή την αξιολύπητη εξομολόγηση και δέηση, και φρούρησε το νου μου, και διατήρησε το υπόλοιπο διάστημα της ζωής μου ασκανδάλιστο, μέσα στη μετάνοια· και κατά τον καιρό της αναχώρησης της ταπεινής ψυχής μου από το σώμα, όταν πρόκειται να αποκριθώ στους Εχθρούς, στην πύλη, αλίμονο, τότε παρουσιάσου σ’ εμένα, Δέσποινα, με το σπλαχνικό σου βλέμμα, και ελευθέρωσέ με από τους σκληρούς λογιστές και τους φοβερούς εισπράκτορες του άρχοντα αυτού του κόσμου. Γίνε υπερασπιστής μου, και εξάλειψε τότε όλα τα χρεωστικά έγγραφα των αμαρτιών μου, και οδήγησέ με ακαταίσχυντο και σωσμένο στο δικαστικό βήμα του Υιού σου, και του άναρχου Πατέρα του, και του παναγίου Πνεύματος, της μίας και αρχίφωτης και ομοούσιας Τριάδας.
Βοηθός μου και συμπαραστάτης μου είσαι, Άχραντη. Δέξου τη δέηση του ανάξιου δούλου σου. Πιστεύω, Πάναγνη, ότι μπορείς να το κάνεις αυτό. Σώσε με εσύ που είσαι ο απλανής δρόμος εκείνων που μετανοούν. Δείξε σ’ εμένα τον ελεεινότερο και αθλιότερο απ’ όλους πιο θαυμαστά τα ελέη σου, εσύ που είσαι η ελπίδα, Δέσποινα Θεοτόκε. Διότι εσύ ξέρεις τους λογισμούς και τις πράξεις μου και την αδυναμία της ταπεινής φύσης μου, και σ’ εσένα παρουσιάζω την ψυχή μου ακάθαρτη από τις πολλές αμαρτίες και τους ανόητους λογισμούς. Εσύ βλέπεις, Δέσποινα μου, τις πληγές των τραυμάτων μου και τις πονηρές σκέψεις. Εσύ δώρισέ μου τη θεραπεία, χύνοντας επάνω τη σταγόνα της δικής σου φιλάνθρωπης συμπόνιας.
Ρίξε το βλέμμα σου σ’ εμένα, Δέσποινά μου Θεοτόκε, και κάνε ευμενή σ’ εμένα τον Υιό σου και Βασιλιά όλων, ο οποίος πρόκειται να φανερώσει μπροστά στους Αγγέλους τους πονηρούς λογισμούς μου και τις πράξεις μου. Σε δέχεται ως φιλάνθρωπη Μητέρα, η οποία μεσιτεύεις για μια ψυχή απελπισμένη, επειδή είσαι η καταφυγή των αμαρτωλών. Διότι τέτοια προστασία και καταφυγή και βοήθεια για τους αμαρτωλούς, όπως εγώ, σε όρισε ο Υιός και Θεός σου· σ’ αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα του, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. ΣΤ’, “Προσευχές”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 387.
Μη με αποστραφείς, Δέσποινα
