Ξεφεύγει από την ανθρώπινη λογική και οποιαδήποτε γνώση το καθιερωθέν υπό του Θεανθρώπου-φιλανθρώπου Κυρίου και Θεού μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Όντως δεν μπορούσε να συλλάβει κοινός θνητός, ότι εν τη πανσοφία Του θα άφηνε ως υπέρλογο πλέον γεγονός σε τούτο τον κόσμο στην Εκκλησία Του, το Σώμα Του και το Αίμα Του, όπως μυστηριωδώς υπάρχει και πρακτικά προσφέρεται. Όντως το ιερό τούτο Μυστήριο συγκροτεί και διασφαλίζει ενότητα πιστών ως κορυφαίο συνεχιζόμενο λατρευτικό γεγονός.
Πλέον παρέμεινε και ταυτίστηκε ως μία ιερή συνύπαρξη θεία Λειτουργία και θεία Ευχαριστία. Ιερές εκκλησιαστικές συνάξεις-τελετές, ακολουθίες, ιερά Μυστήρια έχει γενικά η Εκκλησία, τα οποία περιστασιακά λαμβάνουν χώρα στον εκκλησιαστικό χώρο. Ως κάτι όμως το μοναδικό, το συγκροτημένο, το απόλυτα καθιερωμένο είναι η ταυτόσημη συνύπαρξη θείας Λειτουργίας – θείας Ευχαριστίας, ή μάλλον δεν νοείται θεία Λειτουργία άνευ του ιερού μυστηρίου.
Και ιδού δύο χιλιάδες χρόνια αρχής γενομένη από τους αποστολικούς χρόνους, αυτή η καθιέρωση δεν χάνει το ενδιαφέρον των απανταχού πιστών, ώστε να συμμετέχουν μετά εντόνου ενδιαφέροντος.
Η θεία Λειτουργία συνυπάρχει και ταυτίζεται με τη θεία Ευχαριστία, ή μάλλον είναι το αποκορύφωμα της Λατρείας. Δεν λογίζεται όντως αληθινός πιστός εάν δεν συμμετέχει στη λειτουργική αυτή ζωή της Εκκλησίας.
Όντως έχουμε λειτουργική συγκρότηση-καθιέρωση του Μυστηρίου που ολοκληρώνεται επί της αγίας Τραπέζης. Χωρίς ψαλμωδία και με όποια αναγνώσματα Γραφής, ελλείπει το ουσιώδες με τελική πάντοτε έκβαση το «μετά φόβου Θεού, πίστεως…», και το κοινωνείν των πιστών.
Ούτω πως το όλο λειτουργικό μεγαλείο και η όλη όντως λαμπρότητα, χωρίς υπερβολή, με τη μυστηριακή-συγκινησιακή ατμόσφαιρα, όπου εκστατικά το όλο εκκλησίασμα συμμετέχει, αποδεικτικά ευρισκόμεθα προ μοναδικού γεγονότος στον πλανήτη.
Κατ’ ουσίαν έχουμε φάση του Ουρανίου πνευματικού στερεώματος, καθώς φαίνεται και από τις ανάλογες ευχές εκείνες τις άκρως ιερές στιγμές, όπου: «οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες…», και από τη φράση της αγίας αναφοράς: «καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες Αρχαγγέλων και μυριάδες Αγγέλων…».
Κορυφαία, λοιπόν, λειτουργική εκδήλωση με χαρμόσυνο πάντα χαρακτήρα είναι η θεία Λειτουργία-θεία Ευχαριστία της Κυριακής, αφού εξόχως πανηγυρικά διαιωνίζεται το ύψιστο γεγονός της Αναστάσεως. Έπονται οι δεσποτικές, θεομητορικές και οι των Αγίων εορτές, που και αυτές έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα.
Μόνο θεϊκός Νους – να πούμε και πάλι– μπορούσε να συλλάβει και να καθιερώσει το ιερόν τούτο Μυστήριον, το οποίον ταυτόχρονα ταυτίζεται με την Αυτού θεία παρουσία-προσφορά στους πιστούς, την οποία πάνω απ’ όλα άφησε στην Εκκλησία Του, η οποία διαιωνίζει το έργον Του.
Από το βιβλίο: Νεκταρίου Ζιόμπολα Αρχιμανδρίτου, Το Ποτήριον της Ζωής η θεία Κοινωνία
