Ο άγιος Πέτρος ασκήτευε σε μια σπηλιά του Αγίου Όρους τον 9ο αιώνα. Ο διάβολος έσκασε από το κακό του και με κάθε τρόπο προσπαθούσε να τον βγάλει από το Όρος για να τον καταστρέψει στον κόσμο. Τέλος μηχανεύτηκε το εξής.
Παίρνει τη μορφή του εξαδέλφου του, τον επισκέπτεται και με δάκρυα και θρήνους τον αγκαλιάζει, τον φιλάει και του λέγει: «Ω αδελφέ μου Πέτρο, επιτέλους σε βρήκα. Έψαξα όλον τον κόσμο. Μάθαμε όλοι ότι σε αιχμαλώτισαν οι Αγαρηνοί και σε φυλάκισαν στον πύργο του Σαμαρά στη Συρία, απ’ όπου ο άγιος Νικόλαος θαυματουργικά σε απελευθέρωσε. Όλοι στην Πόλη σε αναζητούμε και κλαίμε για σένα. Έλα να μας δεις. Κι εκεί έχει μοναστήρια και σκήτες ν’ αγωνιστείς. Να διδάξεις και να ωφελήσεις ψυχές με τα πνευματικά σου και ψυχωφελή λόγια. Αχ, πόσο σε ποθήσαμε στην Κωνσταντινούπολη! Όλοι κλαίμε για σένα. Και στο παλάτι σε αγαπούν και θέλουν να σε δουν και να σ’ ακούσουν. Εδώ ποιον ωφελείς; Κανένα. Μόνο την ψυχή σου! Μόνο τον εαυτό σου! Μην είσαι φίλαυτος. Σκέψου και τους άλλους που ζουν στο σκοτάδι. Θα έχεις μεγάλο μισθό από τον Θεό. Τι λέγει η Γραφή; Ο εξάγων ψυχήν εξ άδου καλύψει πλήθος αμαρτιών»! Και ο άγιος Πέτρος απάντησε: «Εγώ δεν ήλθα εδώ με δική μου θέληση. Ήλθα εδώ με εντολή της Παναγίας».
Μόλις άκουσε ο διάβολος το όνομα της Μητέρας του Θεού έγινε άφαντος. Διότι τίποτε ο διάβολος δεν τρέμει όσο το όνομα της Θεοτόκου.
Εκείνος που προσεύχεται στο άγιο όνομά της, εκείνος που την επικαλείται και στηρίζει την ελπίδα της σωτηρίας του σε αυτήν είναι χαμένος για τον διάβολο. Γι’ αυτό οι Πατέρες την είπαν «το έλκος των δαιμόνων». Ο φόβος και ο τρόμος των δαιμόνων.
Έχε και συ σε ευλάβεια το άγιο όνομά της. Προσεύχου σε αυτήν. Να την επικαλείσαι σε κάθε στιγμή της ζωής. Και θα την εύρης βοηθό και σκέπη και προστασία. Κάθε βράδυ διάβαζε τους Χαιρετισμούς και λέγε κάθε μέρα τον αρχαγγελικό χαιρετισμό «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών», και θα εύρης χάρη και ευλογία και προκοπή στην πνευματική σου ζωή.
Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, Ένα κάθε μέρα. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015, σελ. 37.
