Ο θάνατος είναι το μοναδικό βέβαιο της ζωής μας. Όλοι οι άνθρωποι αναπόδραστα πεθαίνουν. Πεθαίνουν και οι πλούσιοι: «Πού είναι… εκείνοι που θησαύριζαν το αργύριο, στο οποίο έχουν την εμπιστοσύνη [τους οι] άνθρωποι… Αφανίσθηκαν και στον Άδη κατέβηκαν» (Βαρούχ 3.16-19). […]
Όταν αποκτήθηκε με θεμιτά μέσα, ο πλούτος δεν είναι απόβλητος. Τα χρήματα είναι συστατικό, θα λέγαμε, του ανθρώπινου βίου. Ακόμη περισσότερο όταν γίνονται μεταδοτικά (στους ενδεείς). Οι πλούσιοι έχουν μα δεν κατέχουν τους θησαυρούς. Τους διαχειρίζονται – πρέπει να τους διαχειρίζονται – προς όφελος της κοινωνίας. Όπως μας διδάσκει το ευαγγέλιο της Κρίσεως (Ματθ. 25.31-46), το εισιτήριο για τον Παράδεισο θα είναι η έμπρακτη αγάπη σε ποικίλες μορφές, από τις οποίες σπουδαιότερη είναι η ελεημοσύνη. Την αξία της ουσιαστικής αγάπης είχε τονίσει φυσικά και η πρώτη Εκκλησία. Έκφρασή της, το κοινό ταμείο. «Είχον άπαντα κοινά, και τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον... Διαβάστε τη συνέχεια