Στο χωριό Αύρα Καλαμπάκας κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν εφημέριος ο π. Παναγιώτης Παρασκευάς. Ελάχιστα γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον σεβαστό Λευΐτη. Ο ίδιος σημειώνει κάπου ότι χειροτονήθηκε διάκονος στο χωριό Διάλυση και ιερέας στο Καστράκι. Ύστερα εφημέρευε στο χωριό Αύρα κατά τα έτη 1861-1886. Από ενωρίς εκοιμήθη η πρεσβυτέρα του μαζί με το νεογέννητο βρέφος. Έτσι στο εξής ζούσε σαν καλόγηρος.
Στα ιερατικά του καθήκοντα ήταν πολύ συνεπής. Τα εκτελούσε με πολλή προσοχή και ευλάβεια. Η παράδοση του χωριού διέσωσε δυο μεγάλα έργα του π. Παναγιώτη. Το πρώτο είναι η αγιογράφηση του μοναστηριακού ναού του αγίου Νικολάου, που έγινε το έτος 1869 «δια συνδρομής και δαπάνης» του, όπως μαρτυρεί η επιγραφή.
Εκείνο όμως που φανερώνει την αγιότητα του π. Παναγιώτη είναι το θαύμα της θεραπείας της κόρης τού Τουρκαλβανού Νταϊλιάν-Αγά, του τελευταίου Αγά του χωριού, που ήταν άλαλη και κωφή. Ο Αγάς την πήγε σε πολλούς γιατρούς αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τέλος κατέφυγε στον άγιο λειτουργό του Αληθινού Θεού, π. Παναγιώτη. Ο παπα-Παναγιώτης ενήστευσε, προσευχήθηκε, της διάβασε ευχή και την σταύρωσε. Η κωφάλαλη θαυματουργικά μίλησε και απέκτησε την ακοή της. Ο πατέρας της από ευγνωμοσύνη δώρησε στο Βακούφι (Εκκλησία) 80 στρέμματα χωράφια που η εκκλησία τα έχει μέχρι σήμερα, και το οικόπεδο δίπλα στην πλατεία όπου αργότερα χτίστηκε ο ενοριακός ναός του αγίου Αθανασίου. Ο Νταϊλιάν-Αγάς μετά το θαύμα σεβόταν και τιμούσε την πίστη μας.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τ. Α’, Άγιον Όρος 2009, σελ. 326.
