Τα πνευματικά παιδιά του π. Σεβαστιανού († 19 Απρ. 1966) συγκράτησαν στη μνήμη τους αποφθέγματα και περιστατικά από τη ζωή του γέροντα. Ορισμένα απ’ αυτά παραθέτουμε στη συνέχεια.
Για την προσευχή έλεγε:
– Μπορούμε να προσευχόμαστε σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση – όρθιοι, καθιστοί, ξαπλωμένοι, στη δουλειά, στον δρόμο και, κατεξοχήν, στον ναό, όπου κάθε συζήτηση την ώρα της ακολουθίας είναι μεγάλη αμαρτία.
Όποτε έμπαινε σε λεωφορείο ή άλλο μεταφορικό μέσο, έκανε σιωπηλά το σημείο του σταυρού, χωρίς να δίνει σημασία σ’ εκείνους που τον χλεύαζαν. Και έλεγε:
– Η πίστη και η προσευχή ενός ή δύο ανθρώπων μπορούν να σώσουν πολλούς από ένα μεγάλο κακό.
Κάποια φορά, μιλώντας για τις διαφορές των χαρακτήρων και των πνευματικών καταστάσεων των ανθρώπων, επισήμανε:
– Στους ανθρώπους που έχουν εγωισμό, πρέπει να προσέχουμε πώς μιλάμε, γιατί δεν σηκώνουν ούτε πείραγμα ούτε υπόδειξη ούτε επίπληξη. Απεναντίας, οι ταπεινοί τα σηκώνουν όλα.
Κάποτε μάλωνε άδικα έναν ταπεινό και μακρόθυμο άνθρωπο μπροστά σε άλλους, προκειμένου να νουθετήσει έμμεσα εκείνους, επειδή δεν μπορούσε να τους μιλήσει απευθείας για τις αδυναμίες τους.
Συνιστούσε στους πιστούς να φροντίζουν την υγεία τους.
– Μην αδιαφορείτε για την υγεία σας, έλεγε, γιατί είναι δώρο του Θεού. Η αδιαφορία για την υγεία είναι αμαρτία.
Ζητούσε απ’ όλους ευσπλαχνία, και έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον, ιδιαίτερα προς τους βασανισμένους, τους δυστυχισμένους, τους αναπήρους και τους αρρώστους. Παρακινούσε τις κοπέλες να εργάζονται σε νοσοκομεία και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να επισκέπτονται τα ιδρύματα αυτά και να παρηγορούν τους τροφίμους τους.
– Ακόμα κι ο πιο σκληρόκαρδος άνθρωπος, έλεγε, όταν βλέπει συνανθρώπους του πονεμένους και αναλογίζεται ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να βρεθεί στη θέση τους, αισθάνεται συμπόνια και αγάπη γι’ αυτούς. Από τη συμπόνια και την αγάπη προς τον πλησίον εξαρτάται η σωτηρία της ψυχής μας.
Εγκωμιάζοντας την ακτημοσύνη, ο π. Σεβαστιανός αναφέρθηκε σ’ έναν γνωστό του ιερέα, ο οποίος, όταν πέθανε, δεν άφησε πίσω απολύτως τίποτα, ούτε χρήματα ούτε πράγματα.
– Τι καλά που είναι, αναφωνούσε, να πεθαίνεις χωρίς υπάρχοντα και ν’ ανεβαίνεις ανάλαφρος στη βασιλεία των ουρανών, για να βρεις εκεί τους αιώνιους πνευματικούς θησαυρούς!
Μετά την Προηγιασμένη Λειτουργία κάποιας Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας πιστός είπε:
– Πολλοί κοινώνησαν σήμερα.
Και ο π. Σεβαστιανός αποκρίθηκε:
– Πολλοί κοινώνησαν… αλλά λίγοι κοινώνησαν πραγματικά.
Ο γέροντας τόνιζε συχνά τη σημασία της αργής και σταθερής προόδου στην πνευματική ζωή:
– Όποιος υπομονετικά ανεβαίνει από την αρχή ως το τέλος τη νοητή σκάλα της πνευματικής ζωής, όποιος δεν πηδά τα σκαλιά δύο-δύο ή τρία-τρία, αλλά πατά σταθερά από το ένα στο άλλο, χωρίς να βιάζεται, αυτός σώζεται.
Έχοντας στενή προσευχητική σχέση με τους αγίους του Θεού, παρακινούσε τους πιστούς:
– Να τιμάτε όλους τους αγίους και να επικαλείστε τις πρεσβείες τους στις θλίψεις, στις αρρώστιες και στους πειρασμούς σας. Προπάντων να τιμάτε τον άγιο που τ’ όνομά του πήρατε στο άγιο Βάπτισμα. Οι χριστιανοί γιορτάζουν την ημέρα της μνήμης του αγίου τους, όχι τα γενέθλιά τους, όπως κάνουν οι άνθρωποι του κόσμου. Μην ξεχνάτε πως ο Ηρώδης στη διάρκεια του συμποσίου των γενεθλίων του πρόσταξε να αποκεφαλιστεί ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
Όποτε του μιλούσαν για οράματα και οπτασίες, μιαν απάντηση έδινε:
– Εγώ δεν βλέπω τίποτα.
Και υπενθύμιζε το γνωστό πατερικό απόφθεγμα:
– Πιο μακάριος από τον άνθρωπο που βλέπει αγγέλους είναι εκείνος που βλέπει τις αμαρτίες του.
Όταν αναφερόταν στον πόλεμο των παθών, τόνιζε:
– Ως τον θάνατο, μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και στις δυνάμεις σας. Κανείς δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί μόνος του από τα πάθη. Μόνο ο Κύριος μπορεί να μας απαλλάξει απ’ αυτά, αν ζητάμε τη βοήθειά Του και επικαλούμαστε τις πρεσβείες των αγίων Του.
Σ’ όποιον παραπονιόταν για τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής και για τις συνεχείς ενοχλήσεις από τους ανθρώπους, τους δαίμονες, τα πάθη κλπ., αποκρινόταν:
– Μην περιμένεις άνεση και ανάπαυση σε τούτη τη ζωή. Ανάπαυση θα βρεις, ίσως, όταν θα ψάλουν για σένα: «Μετά των αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, την ψυχήν του δούλου σου…». Ο άνθρωπος γεννιέται όχι για ν’ αναπαύεται, αλλά για ν’ αγωνίζεται, να μοχθεί, να υπομένει πειρασμούς για χάρη της αιώνιας ζωής. Εδώ, στη γη, είμαστε ξενιτεμένοι. Και οι ξενιτεμένοι δεν βρίσκουν ανάπαυση στην ξενιτιά. Έτσι κι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε ανάπαυση σε τούτη την ξένη χώρα· θα βρούμε, αν αγωνιστούμε, στην αγαπημένη μας πατρίδα, στο κατοικητήριο του Θεού, στη βασιλεία των ουρανών!
Ο γέροντας υπογράμμιζε πάντοτε την αξία του χρόνου:
– Ποιο είναι πολυτιμότερο πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο; Ο χρόνος! Τι είναι αυτό που περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο σπαταλάμε ασυλλόγιστα και ανώφελα; Ο χρόνος! Χάνουμε τον χρόνο μας; Χάνουμε τον εαυτό μας, χάνουμε τα πάντα! Όταν χάνουμε ένα πράγμα, ακόμα και το πιο ασήμαντο, το αναζητούμε επίμονα. Για το χάσιμο του χρόνου μας, όμως, δεν μας νοιάζει καθόλου. Ο χρόνος, που μας δίνεται από τον Κύριο, πρέπει να χρησιμοποιείται σωστά· πρώτα για τη σωτηρία της ψυχής μας και έπειτα για τα αναγκαία βιοτικά έργα, όχι για μάταιες ασχολίες, για κούφια λόγια, για αμαρτωλές διασκεδάσεις. Ο Κύριος θα μας ζητήσει λόγο για τη χρήση του χρόνου μας.
Από το βιβλίο: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ού αιώνα. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 400.
