– Πάτερ Δημήτριε, πως εξομολογούσατε τους φυλακισμένους στη φυλακή του Αϊούντ;
– Πολύ εύκολα. Τους εξομολογούσα στο κελί τους ή από τον τοίχο. Αν καθόμουν με το στόμα στον τοίχο, με άκουγε πολύ καλά.
– Πώς εξομολογούσατε δια μέσου του τοίχου;
– Πρώτα έβαζα εγώ το αυτί στον τοίχο και άκουγα την εξομολόγηση των αμαρτιών. Μετά έβαζαν αυτοί το αυτί στον τοίχο και τους έδινα συμβουλές.
– Την συγχωρητική ευχή πώς την διαβάζατε;
– Πάλι μέσω του τοίχου. Μόνο σ’ αυτούς που ήταν στο κελί μου έκανα την κανονική εξομολόγηση.
– Εξομολογήσατε πολλούς δια μέσου του τοίχου;
– Εκατοντάδες.
– Είχατε Θεία Κοινωνία στην φυλακή;
– Ναι. Ένας ιερέας από την πόλη μάς την έστελνε. Μου την έφερνε ένας αστυνόμος, ο οποίος Ππριν ήταν ψάλτης στην εκκλησία. Την κρατούσα κρυμμένη στο γιακά του πουκαμίσου και όταν ήμουν προετοιμασμένος κοινωνούσα. Και αν κάποιος από τους κρατουμένους ήταν άρρωστος ή ετοιμοθάνατος, τον εξομολογούσα και τον κοινωνούσα κρυφά και έτσι έφευγε στον Χριστό. Πάντα είχα Θεία Κοινωνία. Όταν γύρισα σπίτι, με αυτή την Κοινωνία κοινώνησα.
– Και ο αστυνόμος ήθελε να σας φέρει την Θεία Κοινωνία;
– Μα, ήταν χριστιανός! Σε μάλωνε, σε χτυπούσε με το παλούκι, όμως σε εξυπηρετούσε. Έκαναν και αυτοί ότι μπορούσαν. Μόνο που εμείς δεν μπορούσαμε να το ανταποδώσουμε με κανένα τρόπο.
– Ακούγατε τις καμπάνες να χτυπούν;
– Ναι. Ήμασταν σε απόσταση μόνο 500 μέτρων από την εκκλησία, και οι καμπάνες χτυπούσαν ευθεία στην φυλακή. Ήταν τόσο καλά εναρμονισμένες, που έκλαιγες. Μας ανήγγειλαν όλες τις ακολουθίες. Και το Πάσχα το εορτάσαμε ωραία. Αυτός ο ιερέας μας έστελνε κόκκινα αυγά και τσουρέκι το Πάσχα. Ο Θεός να του τα ανταποδώσει! Ακούστε πώς εορτάζαμε εμείς το Πάσχα! Όταν όλοι οι φυλακισμένοι έψαλλαν το “Χριστός Ανέστη”, οι αστυνόμοι μας έβριζαν, μας χτυπούσαν με τα παλούκια, όμως εμείς συνεχίζαμε να ψάλλουμε! Εκεί έζησα πιο έντονα την χαρά της Αναστάσεως! Εκεί και στη φυλακή Οράνκι!
– Γιατί σας χτυπούσαν;
– Ο διευθυντής τούς διέταζε: “Χτυπήστε τους! Δεν βλέπετε ότι είναι χριστιανοί;”. Έλεγε μια κουβέντα: “Σκοτώστε τους με τη δική μου ευθύνη”. Και στη Ζιλάβα μας χτυπούσαν, όμως στο Αϊούντ μας χτυπούσαν συστηματικά. Τα χτυπήματα όμως δεν ήταν τόσο δυνατά, εκτός από δύο κρατητήρια. Τον χειμώνα, σε έβαζαν στην τουαλέτα, χωρίς παράθυρα, μόνο με εσώρουχα, 10-15 ημέρες. Πέθαινες από κρύο. Το καλοκαίρι σε βάζανε σε κρατητήριο χωρίς φως, όπου έκαιγαν απορρίμματα από το ξυλουργείο. Ψηνόσουν, πέθαινες χωρίς αέρα! Τρομερή βαρβαρότητα. Ξεπέρασαν αυτούς από την Σιβηρία. Άκουσα ότι έριχναν νερό πάνω σε κάποιους επισκόπους όταν έξω είχε μείον 50 βαθμούς, και γίνονταν τεμάχια πάγου. Και στο Αϊούντ το έκαναν αυτό, στο κρατητήριο. Έριξαν νερό πάνω τους και πέθαιναν σύσπαστοι. Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πόσοι πέθαναν στο Αϊούντ. Δεν κρατούσαν καθόλου κατάστιχα.
– Νομίζω ότι δεν ήταν ένας πόλεμος κατά των Ρουμάνων, αλλά κατά των χριστιανών.
– Ναι. Φανερά. Οι πιο καταδιωγμένοι ήμασταν εμείς οι ορθόδοξοι ιερείς.
– Ήσασταν πολλοί στα απομονωτήρια στο Αϊούντ;
– Ναι, 200. Συνολικά στην φυλακή του Αϊούντ ήμασταν περίπου δέκα χιλιάδες κρατούμενοι. Εμείς δεν δεχτήκαμε την αναμόρφωση. Τους είπαμε ότι παραμένουμε όπως είμαστε. Μας τιμώρησαν, αλλά δεν είμαι θυμωμένος. Μας έδιναν μισή μερίδα φαγητού. Ήμασταν μαθημένοι με αυτές τις αθλιότητες. Εμείς ήμασταν οι τελευταίοι πέντε που βγήκαμε από την φυλακή στις 22 Αυγούστου του 1964.
– Τελευταίοι πέντε;
– Είναι ο πάτερ Ιωάννης, ο ιερέας Δημήτριος Μπεζάν, ένας καθηγητής από το Ιάσιο, Σιμιονέσκου, πολύ καλός χριστιανός και δύο αγρότες, πολύ καλοί, πολύ καλοί! Νομίζω ότι ο καλύτερος άνθρωπος που βγήκε από την φυλακή του Αϊούντ ήταν ένας αγρότης, ο Θεόδωρος Ποπέσκου, ένας πραγματικός άγιος. Υπέφερε πολύ αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε! Εγώ διαμαρτυρόμουν που και που, αναζητούσα ακόμη τη δικαιοσύνη.
– Μπορείτε να κάνετε την νοερή προσευχή;
– Ναι, με το έλεος του Θεού. Την απέκτησα στη φυλακή. Τώρα την κάνω ιδίως την νύχτα, όταν είμαι μόνος με τον Θεό.
Από το βιβλίο: π. Δημ. Μπεζάν, Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 17.
