Θυμάμαι την λαχτάρα με την οποία κατηφόριζα στο μονοπάτι, που οδηγούσε από τις Καρυές, το διοικητικό κέντρο της Αθωνικής Πολιτείας, στο Κελλί του Γέροντος Παϊσίου. Η γλυκιά προσδοκία της συναντήσεως με τον αληθινό αυτό άνθρωπο του Θεού πλημμύριζε την καρδιά μου και έδινε φτερά στα πόδια μου.
Η αναμονή μπροστά στην εξώπορτα της αυλής του Κελλιού ήταν κατά περίπτωση μικρή ή μεγάλη. Ο Γέροντας φρόντιζε να την «γλυκαίνει», ξεκουράζοντας τον προσκυνητή με λουκούμια, άλλα γλυκίσματα και νερό, τα οποία υπήρχαν μονίμως εκεί. Είναι χαρακτηριστική η προτρεπτική επιγραφή που είχε γράψει «ευλογία· να τρώτε». Αλλ’ εκτός από τα παραπάνω, υπήρχαν εκεί και πρόχειρα καθίσματα, για να ξεκουράζονται οι αναμένοντες προσκυνητές και διάφορα ενδύματα για να τα φορούν και να μην κρυολογούν, επειδή ήσαν ιδρωμένοι. Τόση στοργή, τόση αγάπη, τόση πρόνοια για τον καθένα!
Κάποια στιγμή άνοιγε η πόρτα του Κελλιού, του παλαιού και φτωχικού αυτού κτίσματος κι εμφανιζόταν ο Γέροντας, που ήταν μέσα απασχολημένος με την άσκηση και την καρδιακή προσευχή υπέρ της σωτηρίας της ψυχής αυτού και των αδελφών του. Το πρόσωπό του ήταν πάντοτε ιλαρό, η δε διάθεσή του εγκάρδια. Μας υποδεχόταν και μας έβαζε να καθίσουμε στο «υπαίθριο αρχονταρίκι», όπου τα καθίσματα ήσαν κομμάτια από κορμούς δένδρων. Με το ένα χέρι μας χαιρετούσε και με το άλλο μας κερνούσε λουκούμι και νερό, κατά την αγιορειτική παράδοση.
Εκεί, κάτω από τα δένδρα, με τα πουλιά να «ισοκρατούν», ο Γέροντας άρχιζε να μας απευθύνει «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιω. 6:68), είτε κατόπιν ερωτήσεων δικών μας, είτε από μόνος του, βάσει πληροφοριών «άνωθεν» για τις ανάγκες του καθενός μας. Κι εδώ είναι το θαυμαστό. Οι προσκυνητές ήσαν διαφόρου ηλικίας, επαγγέλματος, χαρακτήρος, πνευματικού και μορφωτικού επιπέδου. Άλλοι είχαν συνείδηση για το ποιον είχαν μπροστά τους και τι γύρευαν. Άλλοι πήγαιναν από περιέργεια, επειδή κάτι είχαν ακούσει γι’ αυτόν. Κι άλλοι πήγαιναν με μια διάθεση εριστική και αρνητική. Κι εκείνος, από το Άγιον Πνεύμα καθοδηγούμενος, προσέφερε «καθότι αν τις χρείαν είχε» (Πραξ. 2:45).
Σε σχέση με τα παραπάνω, δεν θα λησμονήσω την συμπεριφορά του Γέροντος προς ένα ισπανό, παπικό, φοιτητή των Καλών Τεχνών, που σε κάποια επίσκεψη βρέθηκε ανάμεσά μας στο «υπαίθριο αρχονταρίκι». Κάποια στιγμή ο Γέροντας στράφηκε με ενδιαφέρον και στοργή προς αυτόν, επιστρατεύοντας κάποιες ιταλικές λέξεις και φράσεις, που θυμόταν από την ιταλική κατοχή, για να επικοινωνήσει μαζί του.
Στην συνέχεια του έδωσε στην ελληνική γλώσσα πολλές συμβουλές και φανέρωσε πολλές αλήθειες, που όπως μας εξήγησε, το Άγιον Πνεύμα θα τον βοηθούσε να τις νοιώσει, παρά το γεγονός, ότι η διαφορά της γλώσσας δεν τον βοηθούσε να τις καταλάβει. Είπε, πιο συγκεκριμένα και με νόημα, στην παρατήρηση ενός άλλου επισκέπτη, πως «ο ξένος φοιτητής δεν καταλαβαίνει αυτά που του λέτε στα ελληνικά», ότι «αυτό που είναι να καταλάβει, θα το καταλάβει».
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χρ. Ευθυμίου
