Κόλαση είναι να είσαι μακρυά από τον Θεό. Κόλαση για το παιδάκι είναι να είναι μακρυά από την μάννα του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο απορροφημένοι από τα γήινα που δεν αισθάνονται καθόλου την αγάπη του Θεού.
Αν κάποιος παρασυρθή από τους αιρετικούς και έχη καλή διάθεση, δεν θ’ αναπαυτή εκεί. Αν όμως ένας έχη παρασυρθή από εγωισμό και μένη στην πλάνη, αυτόν να τον κλαις.
Ανδρισμός είναι να έχη κανείς παλληκαριά μέσα του. Όσοι αναδείχθηκαν μεγάλοι (ήρωες κλπ.), είχαν μεγάλη καρδιά, ήταν παλληκάρια. Ανδρισμός είναι να δίνεσαι ολόκληρος με εμπιστοσύνη στον Θεό. Αν σου πη μία κουβέντα ο άλλος, δεν πειράζει. Να σκεφτής: “Εγώ πόσες φορές έσφαλα;”. Είναι παλληκαριά να σηκώνης ό,τι σου λένε. Αυτός που έχει ανδρισμό, έχει και αγάπη και ο Θεός το υπολογίζει. Ο ανδρισμός δεν είναι βαρβαρότητα αλλά λεβεντιά. Λεβεντιά και όχι κακομοιριά.
Όταν κανείς έχη παλληκαρίσια ψυχή, με ό,τι κι αν ασχοληθή, θα προκόψει. Αν γίνη στρατιωτικός, θα εξελιχθή σε μεγάλο στρατηλάτη· αν παντρευτή, θα γίνει πολύ καλός οικογενειάρχης, αν γίνη ληστής θα εξελιχθή σε μεγάλο λήσταρχο, και αν ζήση πνευματικά, θα γίνει Άγιος.
Ο Θεός θέλει προ πάντων εμείς να είμαστε χαρούμενοι εσωτερικά και αναπαυμένοι. Δεν είναι ο Θεός τύραννος για να μας πιέζη, αλλά μας αφήνει ελεύθερους.
Ο διάβολος είναι μεγάλος τεχνίτης. Τον καθένα κάπου προσπαθεί να τον πιάση. Ο λογισμός είναι το πιο σπουδαίο πράγμα.
Το εργόχειρο του Σατανά είναι να βάζη συνεχώς κακούς λογισμούς.
Όταν λες την ευχή, δεν θα σκέφτεσαι τίποτε, δεν θα δέχεσαι κανένα λογισμό, ούτε κακό ούτε καλό, ούτε να ταπεινώνεσαι με δήθεν καλούς λογισμούς ή ο νους σου να πηγαίνη δήθεν σε ψυχωφέλιμα περιστατικά. Μόνο να προσέχης και να συναισθάνεσαι τα λόγια της ευχής.
Για να προκόψη κάποιος, πάντα στους άλλους πρέπει να βρίσκη ελαφρυντικά, ακόμη και στον διάβολο, και μόνο τον εαυτό του δεν πρέπει να δικαιολογή, ή να μεταθέτη σε άλλους την ευθύνη.
Αν δεχθής έναν έπαινο για μία αρετή που έχεις, είναι μισή αμαρτία. Αν δεν την έχης κιόλας, είναι μιάμιση αμαρτία. Ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα καλό δικό του, όλα είναι του Θεού. Μπορεί να αναπαύη κανείς τον λογισμό του, αλλά την συνείδησή του δεν μπορεί να την αναπαύση, αν βέβαια δεν έχη πορωθή.
Η εγκράτεια στα σαρκικά κάνει δυνατό τον άνθρωπο στην φύση, και αν κάνη πνευματική ζωή, γίνεται και πνευματικά δυνατός.
Τον ταπεινό τον προδίδει η χάρις του Θεού και γίνεται αγαπητός. Για να έλθη η χάρις, πρέπει να φύγη ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η ζήλεια, η κενοδοξία. Για να φύγουν αυτά, πρέπει να ταπεινωθούμε. Και για να ταπεινωθούμε, πρέπει να υπακούουμε, να κόψουμε το θέλημά μας.
Δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις. Είτε σφάλλουμε είτε όχι, να ζητούμε συγχώρηση. Έτσι ταπεινωνόμαστε και χαριτωνόμαστε. Αν άδικα κατηγορούμαστε, ας υπομένουμε την αδικία με χαρά να ξεπληρώσουμε καμμία αμαρτία.
Όταν έχης πόλεμο, σημαίνει ότι πολεμάς και εσύ. Αν δεν έχης πόλεμο, έχεις συμβιβασμό.
Η υπερηφάνεια, ο εγωισμός σκοτίζουν το νου και μας κάνουν να ρίχνουμε το βάρος στους άλλους. Μόνο δικαιώματα έχει ο υπερήφανος. Ενώ ο ταπεινός δικαιολογεί τους άλλους και κατακρίνει τον εαυτό του.
Τους αρρώστους ο Θεός δεν τους κάνει καλά για να μη χάσουν τον μισθό τους. Ο πατέρας δεν δίνει όλη την περιουσία στα παιδιά του για να μην την σπαταλήσουν. Αφήνει και ο Θεός κάτι για την άλλη ζωή.
Η υπακοή είναι δρόμος ασφαλής που οδηγεί στην ελευθερία και στην ταπείνωση.
Να δικαιολογούμε πάντα τους άλλους κάνοντας καλούς λογισμούς και να κατηγορούμε μόνο τον εαυτό μας.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση
