Σε μία εκκλησία της Ιερουσαλήμ είδα μία εικόνα των Αγίων Παθών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Οι υπηρέτες των αρχιερέων κτυπούν με γροθιές στο πρόσωπο τον Κύριο, ενώ Αυτός κλίνει την κεφαλή Του, ωσάν να θέλει να προφυλαχθεί από τις γροθιές. Στο πρόσωπό Του φαίνεται βαθιά η θλίψη και η απορία. Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που του συμβαίνει. «Λαός μου, τι εποίησά σοι; ή τί σοι παρηνώχλησα; Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς εκαθάρισα, τους νεκρούς ανέστησα. Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τί μοι ανταπέδωκας;» (από το 12ο Αντίφωνο της Ακολουθίας των Αγίων Παθών). Πώς υφίσταται μία τέτοια αγνωμοσύνη;
Ω, εάν το έργο αυτό είχε συμβεί μόνο τότε! Οι χριστιανοί όμως επί δύο χιλιάδες τώρα χρόνια κτυπούν το θείο Πρόσωπο του μεγάλου μας Ευεργέτη και Αυτός μας αντικρύζει με λύπη και απορία.
Είμαστε χριστιανοί, φέρουμε το όνομα του Χριστού· δοξάζουμε Αυτόν και το Ευαγγέλιό Του. Αυτός μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε έδωσε και τη ζωή Του για εμάς. Και γι’ αυτό το έργο Του δεν ζητά τίποτε άλλο ως αντάλλαγμα, παρά μόνο να έχουμε αγάπη μεταξύ μας: «Εν τούτω γνώσονται οι άνθρωποι, ότι εμοί μαθηταί εστε…» (Ιω. 13:35). Και παρ’ όλα αυτά, πόση εχθρότητα, πόση έλλειψη αγάπης, πόσο μίσος βασιλεύει ανάμεσα στους σημερινούς χριστιανούς! «Πώς είναι δυνατόν;» μας ερωτά ο Κύριος με ψυχικό πόνο και κατάπληξη.
Ιδού βρισκόμαστε στον ιερό Οίκο, στην Εκκλησία, στο κατοικητήριο του Κυρίου, ο Οποίος μας εκάλεσε στο Μυστικό Του Δείπνο. Ήλθαμε επίσκεψη σ’ Αυτόν να του απευθύνουμε λόγους ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας για τις αναρίθμητες ευεργεσίες, τις οποίες αδιάκοπα χορηγεί προς χάριν μας, και ικεσίας προπαντός, διότι πόσο έχουμε ανάγκη βοήθειας απ’ Αυτόν!
Αλλά πόσο εξωτερικά, πόσο άδεια από πίστη και χάρη και χωρίς ευλάβεια είναι τα λόγια και τα αισθήματά μας προς Αυτόν! Στεκόμαστε δίπλα του και οι ματιές μας πλανώνται εδώ και εκεί· βρισκόμαστε γύρω από τον θρόνο Του και συζητούμε πράγματα που είναι ξένα προς τον ιερό αυτό τόπο! Και ο Κύριος μας παρατηρεί με λύπη και απορία: «Πώς είναι δυνατόν; Ούτε μία αγαπητική ματιά, ούτε ένα φιλικό αίσθημα από αυτούς που κάθονται στο Δείπνο μου, στους οποίους προσφέρω καθημερινώς τροφή και πόση για την αιώνια ζωή τους;»
Ιδού βρίσκεσαι μόνος με μόνο τον εαυτό σου, στο εσωτερικό ταμείο της καρδιάς σου. Ο Κύριος θέλει να ενοικιάσει αυτό το σπίτι, λέγοντας: «Υιέ μου, δός μοι σην καρδίαν». Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη τιμή απ’ αυτή; Και όμως στο βήμα της καρδιάς σου σπανίως σιγοκαίει το φως ενός κεριού, σπανίως ανεβαίνει η ευωδία του θυμιάματος. Κι όμως ο εχθρός με το φτυάρι ρίχνει μέσα τις ακαθαρσίες των παθών και οι πνιγηρές αναθυμιάσεις τους σου σκοτίζουν τον νου και σου κόβουν την αναπνοή. Και ο Κύριος σκεπάζει το πρόσωπό με πόνο και απορία! «Δεύτε προς με», μας καλεί ο Κύριος, «οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι (από το φορτίο των αμαρτιών σας)· έλθετε οι κληρονόμοι της βασιλείας μου και όλων των αγαθών μου, τα οποία ετοίμασα από καταβολής κόσμου». Και δυστυχώς ο κόσμος τρέχει προς τον διάβολο και τα έργα του: τις αμαρτωλές απολαύσεις, τη γαστριμαργία, το μίσος, τα οποία του εξασφαλίζουν την κόλαση και τα αιώνια βάσανα.
«Πώς είναι δυνατόν αυτό το έργο;» μας ερωτά ο Κύριος με πόνο και απορία.
Έτσι λοιπόν στην εσωτερική ζωή μας, στην καρδιά μας, που είναι ο οίκος του Κυρίου, με τις αμαρτίες που κάνουμε, κτυπούμε και πληγώνουμε με τα ραπίσματα της αγνωμοσύνης μας, της λησμονιάς, της αναισθησίας και όλων των αμαρτιών μας το άγιο και θείο Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος μας αντικρύζει με βαθιά θλίψη, απορία και κατάπληξη. Πώς είναι δυνατόν;
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 10 (1985), άρθρο: «Όταν ανοίγωνται βίβλοι…», σελ. 56.
