Κάποτε επισκέφθηκε τον όσιο Παΐσιο ένας προσκυνητής και τον ρωτούσε «περί πνευματικών και επουρανίων». Ο Γέροντας τόνιζε την μετάνοια και την ταπείνωση. Πάλι ο συνομιλητής του προσπαθούσε να τον προκαλέση να μιλήση για χαρίσματα και πνευματικές καταστάσεις. Αλλά ο Γέροντας επανέφερε τον λόγο στην μετάνοια. Ο συνομιλητής του σχεδόν απογοητεύθηκε, διότι είχε ακούσει τόσα για την αγιότητα και τα χαρίσματα του Γέροντα και εκείνος μιλούσε μόνο για μετάνοια.
Αν του ζητούσε ασθενής να προσευχηθή για την υγεία του, συνιστούσε να εξομολογηθή και να κοινωνήση. Το ίδιο έλεγε σε φοιτητές, για να έχουν απόδοση στα μαθήματα. Σε ανδρόγυνα με προβλήματα συνιστούσε να έχουν Πνευματικό, να εξομολογούνται, να κοινωνούν και να ζουν πνευματικά. Γι’ αυτούς που τους κάνουν μάγια έλεγε: «Εάν εξομολογούνται και κοινωνούν και με το φτυάρι να τους ρίχνουν τα μάγια, να μη φοβούνται, δεν τους πιάνουν».
Όταν ο Γέροντας σε πανηγυρικές συνάξεις έπαιρνε το κέρασμά του, μαζί με τις ειδικές ευχές πάντα ευχόταν και «καλή μετάνοια». Ως κοινό και ισχυρό φάρμακο για όλες τις περιπτώσεις υποδείκνυε την μετάνοια. Αυτή αποτελούσε τον πυρήνα του κηρύγματός του.
Λυπόταν που «χάθηκε η αίσθηση μετανοίας από τους ανθρώπους. Αμαρτάνουν και δεν τους ελέγχει η συνείδησή τους. Ο εαυτός μας έχει ατέλειωτη δουλειά. Η μετάνοια δεν τελειώνει ποτέ, όπως ένα ξυλόγλυπτο που μπορεί να το δουλεύη κανείς σε όλη του την ζωή με φακό.
» Αν ο άνθρωπος δεν αρχίση δουλειά με τον εαυτό του, θα του βρει δουλειά ο διάβολος να ασχολήται με τους άλλους. Χρειάζεται να αποκτήσουμε πνευματική ευαισθησία. Ο Χριστιανός πρέπει να βλέπη τα πάθη που έχει μέσα του, να μετανοή γι’ αυτά και όχι να ξεχνάη. Οι Ευρωπαίοι καπακώνουν την συνείδησή τους και μετά ζουν σε μια κατάσταση, που ούτε έχουν τίποτε ούτε καλά είναι.
» Όταν συμβαίνη κάτι, δεν πρέπει να στενοχωρούμαστε, αλλά να τακτοποιούμαστε. Εγώ, όταν έβλεπα καμμιά αμαρτία μου, χαιρόμουνα, επειδή αποκαλύφθηκε η πληγή μου για να την θεραπεύσω. Κάποιος σπάζει ένα ποτήρι και γελά. Δεν είναι τόσο το σπάσιμο του ποτηριού, όσο η μη αναγνώριση αυτού που έκανε. Εφ’ όσον γελά, δεν αναγνωρίζει το σφάλμα του και θα σπάσει και άλλο. Πρέπει να λυπηθή κανείς κατ’ αναλογίαν του σφάλματός του, διότι αλλιώς πέφτει στα ίδια».
Δίδασκε από την πείρα του: «Λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι στην πνευματική ζωή. Αν μετανοήσουμε ειλικρινά για κάποιο σφάλμα μας, δεν χρειάζεται να το ξεπληρώσουμε με κάποια αρρώστια. Επιτρέπει ο Θεός τις αρρώστιες ή τις αδικίες για τα εν αγνοία σφάλματά μας».
Ακόμη συνιστούσε σε όλους «μετάνοια, για να αποφευχθή ο πόλεμος, διότι εμείς οι ίδιοι με τις αμαρτίες μας προκαλούμε τους πολέμους. Ο κόσμος αυτός χάλασε, γι’ αυτό και θα καταστραφή (αν δεν μετανοήση). Μοιάζει μ’ ένα τσουβάλι τρύπιο που δεν επιδέχεται μπάλωμα. Ίσως ο Θεός μπορέση να φτειάξη απ’ το τρύπιο τσουβάλι κανένα μικρό σακκουλάκι».
Έλεγε σε κάποιο μοναχό: «Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει· το καταλαβαίνεις; Ένας που προσπαθεί να γίνη καλύτερος, επηρεάζει και τους γύρω του και όλο τον κόσμο. Αν εγώ ήμουν άγιος, με την προσευχή μου θα βοηθούσα πολύ».
Ιδιαίτερα για τους μοναχούς έλεγε ότι ντύνονται την μετάνοια. Όλη η ζωή του μοναχού είναι μετάνοια.
Αυτή την σωτήρια μετάνοια ντύθηκε ο Γέροντας και αναδείχθηκε μέγας εργάτης και κήρυκας της μετανοίας.
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 422.
