Ήταν 2 Ιουνίου 1979 απόγευμα. Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο Κελλί της “Παναγούδας”, χωρίς να προλάβη να τα τακτοποιήση. Ετοιμαζόταν για τον Εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε, ποιος Άγιος εώρταζε την επομένη, αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει και έφυγε βιαστικά, γιατί σουρούπωνε.
Την συνέχεια την διηγήθηκε ο Γέροντας ως εξής: «Είχα τα Μηναία σε κιβώτια. Έψαχνα να βρω τα γυαλιά μου για να δω τον Άγιο της ημέρας και δεν τα εύρισκα. Για να μη χάνω χρόνο, έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι λέγοντας: “Άγιοι της ημέρας πρεσβεύσατε υπέρ ημών”. Όταν σηκώθηκα μετά τα μεσάνυχτα, πάλι προσπάθησα με τον φακό για μισή ώρα περίπου να βρω τον Άγιο, χωρίς αποτέλεσμα. Είπα “πάει το Μεσονυκτικό”. Για να μην περάση η νύχτα ψάχνοντας, έλεγα πάλι στο κομποσχοίνι, “Άγιοι του Θεού…”, χωρίς να αναφέρω τα ονόματα των Αγίων της ημέρας.
»Είδα τότε τον άγιο Παντελεήμονα να συνοδεύη κάποιον άγιο μέσα στο Κελλί μου.
–Ποιος είσαι; τον ρώτησα.
–Ο άγιος Λουκιλλιανός, απάντησε.
»Δεν θυμόμουν να υπάρχη τέτοιος Άγιος και ξαναρώτησα:
–Λουκιανός;
–Όχι. Λουκιλλιανός.
–Πώς; Λογγίνος; Ρωτησα για δεύτερη φορά.
–Λου-κιλ-λι-α-νος, επανέλαβε ο Άγιος, προφέροντας αργά για τρίτη φορά το όνομά του.
»Στην συνέχεια απευθυνόμενος προς τον άγιο Παντελεήμονα του είπε να μου εξετάση τα τραύματα από την εγχείρηση, να δη αν έγιναν καλά. Με πλησίασε ο άγιος Παντελεήμων που φορούσε άσπρη ποδιά σαν γιατρός. Αφού τα εξέτασε βάζοντας το χέρι του στον κόρφο μου, στο σημείο που είχε γίνει η εγχείρηση στους πνεύμονες, είπε στον άγιο Λουκιλλιανό: “Καλά είναι. Να τα λάβης υπ’ όψιν στο πτυχίο (εξετάσεις)”».
Οι Άγιοι εξαφανίστηκαν και ο Γέροντας, δοξολογώντας τον Θεό και ευχαριστώντας τούς Αγίους, άναψε κερί και βρήκε ότι εκείνη την ημέρα, 3 Ιουνίου, ήταν η μνήμη του αγίου Λουκιλλιανού.
Την άλλη ημέρα το πρωί, όταν ήρθε ο μοναχός που τον βοηθούσε, ο Γέροντας χαμογελώντας τον ρώτησε: «Άγιος Λουκιλλιανός, ε;» και του διηγήθηκε την εμφάνιση των Αγίων.
Ο Γέροντας, όταν διάβασε το συναξάριο του Αγίου, εξεπλάγη συνειδητοποιώντας την εξής «σύμπτωση»: Ο κατά πλάτος βίος του Αγίου, που βρίσκεται στην Ι. Μ. Ιβήρων, καταχωρείται στις 27 Φεβρουαρίου, ημερομηνία δηλαδή κατά την οποία του είχε εμφανισθή η αγία Ευφημία. Η σχέση αυτή του Μάρτυρος με την Αγία που τόσο ευλαβείτο, αλλά και η εγγύτητα του χρόνου και ιδίως του τόπου του μαρτυρίου των δύο Αγίων τον χαροποίησε ιδιαίτερα.
Έκτοτε τον τιμούσε κατ’ έτος και έβαλε την εικόνα του στην Εκκλησία και στο κελλί του.
Πήγε κατόπιν στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη και προσκύνησε τον άγιο Παντελεήμονα. Ανέφερε ότι η εικόνα του στο προσκυνητάρι μοιάζει πολύ με την αγία μορφή του.
Αυτό το θαυμαστό γεγονός παρηγόρησε τον Γέροντα και έδιωξε την κόπωση και τις στενοχώριες που περνούσε εκείνη την μεταβατική περίοδο.
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 288.
