Κάθε φορά που με αποκαλούν «πνευματικό παιδί του γέροντος Πορφυρίου» – διηγείται η Σοφία Ορφανίδου – μου έρχεται στην μνήμη ο λόγος σεβαστού Γέροντος, ο οποίος είπε κάποτε «αυτό το οποίο καθιστά κάποιον πνευματικό παιδί κάποιου Γέροντος είναι το κατά πόσο τον αισθάνθηκε και όχι πόσες φορές τον συνάντησε στην ζωή του». Έχω συναντήσει ανθρώπους οι οποίοι δεν τον εγνώρισαν και όμως τόσο πολύ τον αισθάνθηκαν, τον αγάπησαν, ακολούθησαν το παράδειγμά του. Κάποια σεβαστή Γερόντισσα μου είπε πως, όταν διάβασε για πρώτη φορά τον βίο του αγίου Πορφυρίου, έννοιωσε ότι ο Άγιος μπήκε ολόκληρος στην καρδιά της και στο κάθε κύτταρο του είναι της.
Ο άγιος Πορφύριος είναι δώρο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70 όταν διάβασα το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ» της Ειρήνης Γκοραΐνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρη στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο. Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και η αγάπη και πρόνοια του Χριστού οδήγησαν τα βήματά μου στα Καλλίσια, στον τόπο όπου εγκαταβιούσε τότε ο άγιος Γέροντας Πορφύριος. Διατηρώ ακόμα στην μνήμη μου εκείνη την πρώτη επικοινωνία και γνωριμία μου με τον Άγιο του Θεού.
Όταν βρισκόμουν κοντά του, κάθε φορά που εγευόμουν την στοργική του φροντίδα, τις σοφές και σωτήριες συμβουλές, το απαλό χάδι της μέριμνάς του για μένα, πλημμύριζε η ψυχή μου από ευφορία, από χαρά, από ελπίδα, από ενθουσιασμό. Ήταν ένα άγγιγμα του Θεού ο λόγος του, ήταν έκθαμβη αποκάλυψη ο τρόπος που ο Άγιος Γέροντας μάς φανέρωνε το θέλημα του Θεού και μας ποδηγετούσε και μας εδίδασκε πώς να πορευώμεθα προς τον Χριστό, πώς να αγαπήσουμε τον «Χριστό που είναι το παν».
Αδυνατώ να περιγράψω με πόση άνεση, με πόση ευκολία λυνόταν η γλώσσα μου και μπορούσα να του εμπιστευθώ και να ομολογήσω όσα δεν τολμούσα να πω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου. Στην εξομολόγηση δεν δίσταζα να αποθέσω στο ιερό του επιτραχήλι ακόμη και την πιο βαθειά πτώση, την πιο βαρειά αμαρτία. Ποτέ δεν με πλήγωσε, ποτέ δεν με ντρόπιασε, ποτέ δεν με απογοήτευσε. Πόσο με καταλάβαινε, και πόσο βαθειά εισέδυε στα άδυτα του είναι μου, για να φέρη στην επιφάνεια ό,τι μου ήταν λησμονημένο ή ακόμα και άγνωστο. Είχε τρόπο απαλό και ελεήμονα για να σε οδηγή στην αυτογνωσία και την μετάνοια. Ποτέ δεν ένοιωσα κοντΑά του την παραμικρή καταπίεση, τον παραμικρό εκβιασμό, ή τα ψυχαναγκαστικά «πρέπει τούτο, πρέπει εκείνο». Ερευνούσε και ανίχνευε την ψυχή μου και μου μιλούσε για τις πληγές της, χωρίς όμως να με πληγώνη.
Με την καλωσύνη και την απέραντη αγάπη και κατανόηση που μας έδειχνε μας άνοιγε τους ορίζοντες της αγάπης του Χριστού και της εκούσιας, ελεύθερης και αδιάκριτης υπακοής. Η αγάπη του πέλαγος όπου μπορούσες να πλέης άφοβα, γιατί κοντά του ένοιωθες απέραντη σιγουριά και ασφάλεια.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 71.
Ο άγιος Πορφύριος μάς φανέρωνε το θέλημα του Θεού
