Διηγήθηκε ο άγιος Παΐσιος: «Στο κελλί μου για προσκέφαλο είχα ένα κούτσουρο από καστανιά. Για κρεββάτι δυο σανίδες με κενό στην μέση, για να μην ακουμπά η σπονδυλική στήλη και θερμαίνεται. Έκανα ενάτες συνέχεια. Μάλιστα ένα είδος από τα εποχιακά, ντομάτες, μαρούλια, λάχανα, τα έτρωγα για πολύ καιρό, μέχρι που τα βαριόταν ο οργανισμός μου και δεν τα έτρωγα πια με επιθυμία. Καθε νύχτα αγρυπνία. Κοιμόμουν λίγο. Στην Εκκλησία δεν καθόμουν στο στασίδι, για να μη με πιάνη ο ύπνος».
«Και ενώ από την άσκηση», έλεγε, «είχα γίνει πετσί και κόκκαλο, σαν σκελετός, ένα βράδυ αισθάνθηκα τον πειρασμό σαν γυναικεία αναπνοή κοντά στ’ αυτί μου. Αμέσως σηκώθηκα, άρχισα να ψέλνω και άναψα φως. Ο Πνευματικός, όταν εξωμολογήθηκα, μου είπε: “Θα υπάρχει κρυφή υπερηφάνεια. Με τόση άσκηση δεν δικαιολογείται αυτός ο πειρασμός”. Και πράγματι διαπίστωσα και ο ίδιος, αφού εξήτασα τον εαυτό μου, ότι ο λογισμός μού έλεγε μερικές φορές ότι κάτι είμαι και τέλος πάντων κάτι κάνω. Φου… χαμένα πράγματα».
Για να ταπεινωθή και να καθαρισθή από την κρυφή υπερηφάνεια, ο Πνευματικός του είπε να πηγαίνη κάθε ημέρα να του δίνη μαγειρευμένο φαγητό. Ο ίδιος δεν μαγείρευε, ενώ ο Πνευματικός του παπα-Συμεών επειδή είχε προσβληθή από φυματίωση πρόσεχε την δίαιτά του. Ο π. Αβέρκιος (όνομα που πήρε ο άγιος Παΐσιος με τη ρασοευχή) για ένα μήνα του έδινε την κουμπάνια του και έπαιρνε μαγείρευμα. Πέρασε αυτός ο πειρασμός και άρχισε πάλι τις νηστείες, αλλά πλέον αγωνιζόταν με περισσότερη ταπείνωση και αυτογνωσία.
Για ένα διάστημα στην αρχή του έφερνε ο διάβολος βλάσφημους λογισμούς. Αυτά που άκουγε από τούς στρατιώτες πριν από χρόνια και τότε δεν τα έδινε σημασία, τώρα τα έφερνε ο διάβολος στο νου του για τούς Αγίους κατά την ώρα της προσευχής, ακόμη και όταν ήταν στην Εκκλησία.
Εξωμολογείτο στον Πνευματικό. Πήγαινε και στο παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου και προσευχόταν. Όταν προσκυνούσε, έβγαινε ευωδία από την εικόνα του και έφευγε αναπαυμένος. Έπειτα πάλι έρχονταν οι βλάσφημοι λογισμοί. Ξαναπήγαινε στο παρεκκλήσι να προσευχηθή, πάλι ευωδίαζε η εικόνα.
Φυσικά ο διάβολος δεν ησύχασε. Άκουγε μερικές φορές χτυπήματα και φωνές στον ύπνο του. Ξυπνούσε και δεν έβλεπε τίποτε. «Ταγκαλίστικα πειράγματα», σχολίαζε αργότερα ο Γέροντας.
Μια ημέρα, ενώ συνέψαλλε σιγανά το «Άγιος ο Θεός» στην θεία Λειτουργία, βλέπει να μπαίνη ένα θηρίο φοβερό (ήταν ο διάβολος) από την πόρτα της Λιτής. Το κεφάλι του ήταν σαν σκυλίσιο και πετούσε φλόγες από τα μάτια και το στόμα του. Κουνούσε το κεφάλι του επάνω-κάτω λέγοντας κοροϊδευτικά: «Α… Α… Α…». Γύρισε αγριεμένο προς τον π. Αβέρκιο και τον μούντζωσε δύο φορές, γιατί έψαλλε το «Άγιος ο Θεός».
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 108.
Λογισμός υπερηφανείας στον άγιο Παΐσιο και «ταγκαλίστικα» πειράγματα
