Όταν σε κάποια στιγμή δυσκολευτήκαμε οικονομικά – διηγείται η πρεσβυτέρα Μαρία Ιωάννου Χατζηθανάση – ρωτήσαμε τον γέροντα Ιάκωβο εάν είναι ευλογημένο να πάω σε σχολείο να εργασθώ. Γνωρίζαμε γενικά ότι ήθελε να είναι η μητέρα κοντά στα παιδιά, αλλά ο τρόπος που μας απάντησε, μας εντυπωσίασε, και γι’ αυτό τον καταθέτω: «Πρεσβυτέρα μου, στο σπίτι σου έχεις μία ολόκληρη τάξη, προλαβαίνεις να την διδάξης;». Όταν του απάντησα ότι φυσικά δεν προλάβαινα να κάνω αυτά που θα ήθελα στα παιδιά μου, τότε χαμογελώντας μου είπε: «Τότε, πώς θα μπορής, πρεσβυτέρα μου, να διδάξης τα άλλα παιδιά;».
Μας ενίσχυσε κατόπιν υπενθυμίζοντας το χωρίον «τα πετεινά του ουρανού ούτε σπείρουν ούτε θερίζουν…», και μας δυνάμωσε με τέτοιο τρόπο που ούτε το ξανασυζητήσαμε αυτό το θέμα. Ευλογία είδαμε από την υπακοή στην συμβουλή του. Δι’ ευχών του τα παιδιά έμαθαν και στις ευλογημένες στερήσεις και στα ευλογημένα θαύματα που συνοδεύουν κάθε προσπάθεια ευλογημένης υπακοής.
Δέκα ημέρες πριν την κοίμησή του είχαμε ανέβει για εξομολόγηση. Είχαμε χαρή που τον είδαμε καλά, και βγαίνοντας από το παρεκκλήσιο του αγίου Χαραλάμπους, σταθήκαμε έξω στο μπαλκόνι και του είπαμε πόσο χαιρόμαστε που τον βλέπομε καλά στην υγεία του. Εκείνος, κουνώντας το κεφάλι, μας είπε ότι πλέον το γυαλί ράγισε. Μας σφίχτηκε η καρδιά, αλλά προσπαθήσαμε να το ξεχάσωμε, μέχρις ότου τα γεγονότα επαλήθευσαν τα λόγια του.
Μόλις ο Γέροντας κοιμήθηκε, χτύπησε το τηλέφωνο στο ιατρείο του αδελφού μας π. Χ., και ήταν στο τηλέφωνο ο νέος μας άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, που ήταν τότε για τις τελευταίες του ημέρες στο Άγιον Όρος, και του είπε: «Τώρα κοιμήθηκε ο γέροντας Ιάκωβος». Και συμπλήρωσε: «Να ξέρης, παιδί μου, ότι ο Γέροντας είναι άγιος, και ότι είχε τέτοιο μεγάλο προορατικό χάρισμα που ελάχιστοι έχουν. Άλλοι βλέπουν γεγονότα που είναι πολύ κοντά μας, εκείνος έβλεπε πολύ μακρυά, αλλά είχε τόση μεγάλη ταπείνωση που το έκρυβε».
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 212. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
