Κάθε χρόνο η μικρή μας συνοδεία ανέβαινε με κόπο πρωί-πρωί το φιδωτό μονοπάτι. Προορισμός μας τα Ταμπούρια, συνοικία του χωριού Τετρακώμου Άρτας, όπου γινόταν το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29-30 Ιουνίου).
Στα 1000 μ. υψόμετρο, συντροφιά με τα πανύψηλα έλατα, στο σβήσιμο της δασωμένης κορυφογραμμής της Κρανούλας, ύψωνε το ταπεινό του ανάστημα το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που έδινε και το όνομά του στην τοποθεσία. «Στους Άι-’Ποστόλους» λέγαμε.
Το ιερό του αγνάντευε τις γυμνές γρανιτένιες κορφές των θεσσαλικών βουνών, φυσική προς τα νοτιοανατολικά συνέχεια της οροσειράς των Τζουμέρκων, με τον Ασπροπόταμο (Αχελώο) να φιδοσέρνεται ανάμεσά τους. Στα δυτικά, απέραντες λοφοσειρές, καταπράσινες, έφταναν ως εκεί που έσβηνε ο ορίζοντας. Πανοραμική απόλαυση, όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα!
Τα πανηγύρια ήταν τα πιο ευχάριστα γεγονότα στις παλιές μικρές κοινωνίες μας. Νοσταλγικά, επίμονα η μνήμη μου γυρνάει σε κείνον τον καιρό, που ήταν καλός για μας τα παιδιά, γιατί τον ζήσαμε χωρίς τις έγνοιες των μεγάλων. Ήταν τα χρόνια τα χρυσά της παιδικής μας ηλικίας.
Όταν μεγάλωσα, διάβασα στα βιβλία της Εκκλησίας μας ότι υπάρχει και μια μικρή νηστεία προς τιμήν των Αγίων Αποστόλων, από τη γιορτή των Αγίων Πάντων μέχρι τις 28 Ιουνίου. Η νηστεία αυτή θεωρείται ελαφριά. Επιτρέπεται, λέει, το ψάρι ως τη γιορτή του Άι-Γιάννη του Προδρόμου (24 Ιουνίου) και λαδερά ως τις 28.
Μα αν ρωτούσες τότε τους χωριανούς μου για τη νηστεία αυτή, ίσως οι περισσότεροι να μην την ήξεραν καν. Γιατί η καθημερινή τους δίαιτα ήταν πιο αυστηρή απ’ ό,τι έλεγε η νηστεία. Το ψάρι ήταν άγνωστο στα ψηλά βουνά μας. Τόσο σπάνια έφτανε στα μέρη μας και τόσο λιγοστό, που ακόμα και του Ευαγγελισμού δεν πρόφταιναν μερικοί να το γευτούν. Αλλά και το λάδι στο ορεινό χωριό μας, που δεν σήκωνε την ελιά λόγω χειμώνα, ήταν μεγάλη πολυτέλεια τα δύσκολα μετακατοχικά εκείνα χρόνια.
Για μικρούς και μεγάλους η διατροφή ήταν λιτότατη. Η ζωή μας ασκητική, καλογερική σχεδόν. Έτσι ο τρόπος σκέψης, η νοοτροπία μας, ήταν πιο κοντά στο σκεπτικό και τη φιλοσοφία των αγίων. Μπορούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Στα άγια βιβλία διάβασα ακόμα, ότι απ’ όλους τους αγίους, τις μεγαλύτερες θυσίες για το έργο του Θεού τις έκαμαν οι Άγιοι Απόστολοι. Οι κορυφαίοι Πέτρος και Παύλος, αλλά και οι υπόλοιποι.
Κήρυξαν με αφάνταστες ταλαιπωρίες και βάσανα το Ευαγγέλιο. Θεώρησαν σκύβαλα τα πάντα. Όλα τα θυσίασαν για να κερδίσουν τον Χριστό. Στο τέλος έδωσαν γι’ αυτόν και τη ζωή τους. Δεν δίστασαν να διωχτούν και να περιφρονηθούν από τον κόσμο.
Έζησαν όλη τους τη ζωή σαν μελλοθάνατοι, «καθ’ ημέραν αποθνήσκοντες», «ως περικαθάρματα του κόσμου», απόβλητοι της κοινωνίας, περιθωριακοί, «έσχατοι». Για να μας δείξουν, πως θυσιάζοντας για το θέλημα του Θεού τις μικροχαρές και μικροτιμές της ζωής, βρίσκουμε μια μόνιμη, αναφαίρετη, χαρά και μια τιμή και καταξίωση πολύ ανώτερη από αυτή που χάνουμε.
Μα οι απλοϊκοί μου συγχωριανοί ούτε γράμματα μάθαιναν τότε, ούτε βιβλία είχαν για να διαβάσουν τους πνευματικούς αγώνες των Αγίων Αποστόλων. Κάθε χρόνο όμως, μετά την κοπιαστική πεζοπορία, έφταναν ψηλά στα Ταμπούρια και έσκυβαν ευλαβικά να φιλήσουν την παλιά τους εικόνα.
Ατενίζοντας σ’ αυτήν τα λιπόσαρκα πρόσωπα των Αγίων, καταλάβαιναν πολύ καλά μέσα τους, έστω και αγράμματοι, το βαθύτερο νόημα της βιοτής τους. Ένοιωθαν το μεγαλείο τους, έβλεπαν ν’ αντιφεγγίζει στα μάτια τους το υπερκόσμιο φως μιας άλλης, ουράνιας, πραγματικότητας. Έπαιρναν έτσι κουράγιο να συνεχίσουν πρόθυμα και τη δική τους δύσκολη ζωή και να προσβλέπουν με γλυκιά προσμονή ο καθένας στο έσχατο κάλεσμα του Θεού.
Ανακαινισμένο το ξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων, υψώνεται και σήμερα, όπως παλιά, στο ανάραχο των Ταμπουριών, μοναχικό, έρημο, ξεχασμένο στην ήρεμη σιγαλιά της παρθενικής ηπειρώτικης φύσης.
Οι άνθρωποι που το αγάπησαν, που προσευχήθηκαν στην αγκαλιά του, που χάρηκαν στα πανηγύρια του, έφυγαν οι πιο πολλοί από κοντά μας. Μα οι Άγιοι Απόστολοι στο προσκυνητάρι τους παραμένουν. Με τα φωτεινά μάτια και τα ασκητικά τους πρόσωπα, δεν σταματούν να στέλνουν από την ταπεινή τους εικόνα σ’ όλους μας το μήνυμά τους αδιάκοπα: Να βλέπουμε, όπως εκείνοι, πιο πέρα απ’ τη ζωή αυτή. Στη Βασιλεία του Θεού. «Μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα».
Ας μας φωτίζει η Χάρη τους «εις τρίβους ευθείας» και ας μας καθοδηγεί, μακριά από ριψοκίνδυνα σκαμπανεβάσματα, «εις οδούς λείας»!
(Σύναξη των Αγίων Αποστόλων 2003)
π. Δημήτριος Μπόκος
