Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν χορταίνει να υμνεί και να εξυμνεί πότε την μητέρα, πότε τον διδάσκαλο, πότε τα παιδιά, πότε τον μεγάλον, πότε τον μικρό…
Να σας θυμίσω αυτό που διαβάζαμε χθες, ότι τα σπλάγχνα της μητέρας αυτής, της αγίας Σολομονής, αν ήταν πέτρινα, θα έλειωναν· αν ήταν αδαμάντινα, θα έλειωναν· αλλά δεν έλειωσαν, γιατί ήταν σπλάγχνα θεϊκά. Δεν την νίκησε ο πόνος ο μητρικός, γιατί ήξερε ότι έστελνε στεφανωμένους τους γιους της στην Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά με συγκίνησε κι αυτό το του μικρού υιού, που έσπευσε, λέει, πριν τον δέσουν, για να μη γίνει τυχόν θύμα – προσέξτε – μιας άγριας ευσπλαγχνίας· μη τυχόν τον λυπηθεί ο τύραννος και πει, δεν πέτυχα τίποτα από τους μεγάλους, θα πετύχω από τούτον; Άφησέ τον.
Να μη γίνει όπως και στον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, για τον οποίο πρότεινε το ποίμνιό του να τον γλυτώσουν. Εκείνος έλεγε, βέβαια, «άφετέ με βοράν γενέσθαι των θηρίων»… Καμιά φορά, η πολλή αγάπη αδικεί κάποιες ψυχές που ποθούν να βρουν τον Θεό. Δεν ήθελε, λοιπόν, ο μικρός υιός να γίνει θήρα μιας τέτοιας ευσπλαγχνίας· βιαζόταν, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να πάει στο μαρτύριο για να μη μείνει πίσω από τα άλλα τα αδέλφια στα στεφάνια και στην άθληση.
Παράλληλα, γιορτάζουμε και την πρόοδο, την έξοδο, δηλαδή, του Τιμίου Σταυρού, γιατί σαν σήμερα έβγαινε ο Τίμιος Σταυρός από το παλάτι και μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου γύριζαν το Τίμιο Ξύλο σε όλη την επαρχία, σε όλο το Βυζάντιο, σε όλους τους αγρούς, σε όλες τις πόλεις, σε όλα τα χωράφια, γιατί ήταν και περίοδος ασθενειών και θανάτου και καταστροφών. Γύριζαν το Τίμιο Ξύλο παντού, σταύρωναν και αγίαζαν με το Τίμιο Ξύλο όλους τους χώρους, όλα τα σπίτια, όλα τα χωράφια, και μετά επέστρεφε πάλι, στην Αγια-Σοφιά κατέληγε.
Η Εκκλησία μας ξεκινάει αυτήν την πολύ ευλογημένη περίοδο με την γιορτή του Τιμίου Σταυρού και με την μνήμη των αγίων επτά Μακκαβαίων και της αγίας Σολομονής και του αγίου Ελεαζάρου, για να μας ξυπνήσει και να μας θυμίσει ότι πρέπει να φέρουμε τον Σταυρό του Κυρίου, να αίρουμε τον Σταυρό του Κυρίου υπομονετικά κι ευχαριστιακά. Εάν δεν σηκώνουμε τον Σταυρό μας ευχαριστιακά, δεν τον σηκώνουμε εν Χριστώ.
Δεν φτάνει να τον σηκώνουμε μόνο –γιατί πολλές φορές βλέπουμε κι ανθρώπους μακριά από την Εκκλησία, οι οποίοι θέλουν – δεν θέλουν κάνουν υπομονή και σηκώνουν τον α’ και τον β’ σταυρό. Αλλά το ειδικό γνώρισμα των ορθοδόξων Χριστιανών είναι, πάνω στον σταυρό τους να ευχαριστούν και να ευγνωμονούν· να μην τους νικάει ούτε το παράπονο, ούτε η πίκρα, πολλώ μάλλον η αντίδραση στο θέλημα του Θεού, αλλά να ξεχειλίζει μέσα από την καρδιά τους η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη.
Εύχομαι, να μας χαρίζει ο Θεός σταυρικό φρόνημα, να ζούμε και να κινούμεθα με σπλάγχνα σαν της αγίας Σολομονής. Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε και δεν καλούμαστε να θυσιάσουμε παιδιά, αλλά έχουμε πολλά θελήματα να θυσιάσουμε. Την ώρα, λοιπόν, που σπαράζει το είναι μας μέσα μας, καθώς μας κόβουν το θέλημα ή μας καυτηριάζουν τον παλαιό άνθρωπο ή μας σκοτώνουν τον παλαιό άνθρωπο και τον εγωκεντρισμό μας, τότε να αποδεικνύουμε ότι έχουμε τα σπλάγχνα της αγίας Σολομονής. Να ζούμε σταυρικά και ευχαριστιακά.
Εύχομαι, να ζήσουμε άγια αυτήν την ευλογημένη και αγία περίοδο που την επισφραγίζει η Εκκλησία μας και με την νηστεία. Να ευαρεστήσουμε την Παναγία μας, η Οποία προσβλέπει σε μας, στην καθεμιά ψυχή· περιμένει να καταθέσουμε ολοκάρδια την προσευχή μας, να καταθέσουμε την διάθεσή μας, τον πόθο μας, την αγάπη μας, κι αυτά έμπρακτα· μέσα στον αγώνα μας τον καθημερινό, έτσι που να Την αναπαύσουμε και να μας δώσει και επί καθημερινής βάσεως, αλλά και στην μνήμη Της, χειμαρρωδώς την Χάρη Της και την ευλογία Της.
Από το βιβλίο: † Φεβρωνίας μοναχής, Ομιλίες στην τράπεζα της Μονής. Έκδοσις Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου, Πανόραμα – Θεσσαλονίκη 2018, σελ. 24.
