Χθες το απόγευμα τελείωσε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Και από σήμερα εισερχόμεθα καταρχήν στις δυο αυτές ημέρες, την σημερινή που εορτάζουμε την ανάσταση του αγίου και δικαίου φίλου τού Χριστού Λαζάρου, και την αυριανή που εορτάζουμε την είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, Κυριακή των Βαΐων. Και έπειτα εισερχόμεθα στην Μεγάλη Εβδομάδα, από αύριο το απόγευμα.

Η σημερινή ημέρα είναι μια μοναδική ημέρα· ημέρα κατά την οποία ανέστησε ο Κύριος τον τετραήμερο Λάζαρο και ακριβώς μ’ αυτό το γεγονός ο Κύριος μας εβεβαίωσε, όπως λέει και το απολυτίκιο «Την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός», μας βεβαιώνει ο Κύριος μ’ αυτό το γεγονός, ότι όλα όσα εκείνος έκανε και τα οποία δεν ήταν για εκείνον, όλα εκείνα θα γίνουν δικά μας. Είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε κάτι πάνω στο θέμα αυτό.

Στην Δογματική λέγεται ρητώς αυτό, ότι από το ένα μέρος ο Κύριος έκανε τα πάντα για την σωτηρία μας, αλλά από το άλλο μέρος όμως πρέπει ο καθένας να οικειωθεί την σωτηρία· την σωτηρία αυτή που ο Κύριος προσφέρει, διότι η σωτηρία, για την οποία υπέστη τα πάντα, δεν ήταν για εκείνον, είναι για μας.

Είναι καλή ευκαιρία σήμερα, παίρνοντας αφορμή ακριβώς απ’ την ανάσταση που προσφέρει ο Κύριος στον Λάζαρο, να τα σκεφθούμε.

Ο Κύριος έγινε άνθρωπος. Στο πρόσωπό του ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος. Αυτό έγινε για μας. Ήδη ο Κύριος το έκανε. Και μένει τώρα στον άνθρωπο, καθώς ο δρόμος είναι ανοικτός, αλλά και ο Θεός δια της Εκκλησίας του βοηθεί τον κάθε άνθρωπο, να ενωθεί με τον Θεόν εν Χριστώ και να γίνει τρόπον τινά θεάνθρωπος. Δεν είναι αυτό απλώς κάτι που το βλέπουμε αντικειμενικά και το θαυμάζουμε, αλλά πρέπει να γίνει πραγματικότητα σε μας, διότι ο Κύριος δεν είχε καμιά ανάγκη να γίνει άνθρωπος. Καθένας πρέπει να ενωθεί εν Χριστώ, να ενωθεί με τον Θεό και να θεωθεί.

Αυτές οι δυο ημέρες –το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων– παρεμβάλλονται σαν μια ανάπαυλα, αλλά και σαν μια πρόγευση. Πρόγευση όλων αυτών που θα γίνουν την Μεγάλη Εβδομάδα και πρόγευση αυτού που θα ακολουθήσει. Πρόγευση της Αναστάσεως, της καινούριας ζωής.

Έχουμε πει πολλές φορές, ότι η Εκκλησία τα έχει κανονίσει όλα πολύ σοφά. Και πολύ ζημιώνουμε τον εαυτό μας και αδικούμε τον εαυτό μας, όταν δεν τα εκλαμβάνουμε έτσι όπως πρέπει όλα αυτά που κανόνισε η Εκκλησία και δεν προσπαθούμε, όσο εξαρτάται από εμάς, να εμβαθύνουμε, να προσέξουμε, να μυηθούμε σ’ όλα αυτά.

Ακούγαμε και χθες, ακούμε και σήμερα: «Την κοινήν ανάστασιν, προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός». Θα αναστηθεί ο Κύριος και θα αναστηθεί όχι για τον εαυτό του, αλλά για μας. Ανασταίνοντας τον Λάζαρο όμως, που είναι ένας κοινός άνθρωπος κι αυτός όπως εμείς, μας βεβαιώνει ότι όντως θ’ αναστηθούμε. Το πιστοποιεί αυτό και μας το βεβαιώνει με την ανάσταση του Λαζάρου. Κι είναι αυτό μια πρόγευση της Αναστάσεως του Κυρίου αλλά και της δικής μας αναστάσεως.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 39, 43.

Σάββατο του Λαζάρου