Οι δύο δίκαιοι γέροντες, ο άγιος Συμεών και η αγία Άννα η Προφήτις, αξιώθηκαν να δεχθούν τον Χριστό. Ο άγιος Συμεών να τον κρατήσει στις αγκάλες του, να ευλογήσει και να δοξάσει τον Θεό, να προφητεύσει περί του Χριστού. Και η αγία Άννα επίσης να δοξάσει τον Θεό και να δει και αυτή τον Μεσσία.
Ήταν ιδιαίτερη εύνοια του Θεού γι’ αυτούς. Αυτά που χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν, τα είδαν αυτοί οι δύο γέροντες. Και τα είδαν, όπως μας λέγει ο άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, εν Πνεύματι Αγίω. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος διήνοιξε τους οφθαλμούς τους και είδαν τα σε πολλούς αθέατα. Και τους εδόθη η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, διότι ήσαν αγωνιστές. Χρόνια στον Ναό προσκαρτερούντες στην προσευχή και τις δεήσεις, υπομονετικά καθημερινά προσευχόμενοι.
Θα είχαν ασφαλώς πειρασμούς. Ο αντίδικος θα τους πολεμούσε με λογισμούς και με άλλους τρόπους, για να τους βγάλει από τον Ναό. Για να τους αναγκάσει να φύγουν στον κόσμο, να κάνουν ό,τι κάνουν και οι άλλοι κοσμικοί άνθρωποι. Αλλά αυτοί εκεί, με υπομονή και επιμονή, στον Ναό χρόνια – ως μοναχοί τρόπον τινα – διακονούντες, προσευχόμενοι αγιαζόμενοι, ελπίζοντες.
Και περνούσαν τα χρόνια και δεν έβλεπαν αυτό που ποθούσαν να δουν. Αλλά η ελπίδα δεν έφευγε από μέσα τους. Είχαν πληροφορία ότι ο καρπός της υπομονής δεν θα αργήσει να φανεί· θα δοθεί σ’ αυτούς η Χάρη. Και όντως, υπέργηροι και οι δύο αξιώθηκαν να δουν Αυτόν, για τον οποίο αγωνίζονταν σε όλη τους την ζωή και για τον οποίο υπέμειναν σε όλη τους την ζωή. Άρα δεν ήταν μόνο δώρο του Θεού να δουν τον Ιησού και να τον εναγκαλισθούν. Ήταν και καρπός της δικής τους υπομονής, ασκήσεως, αγώνος, καθημερινής προσευχής.
Νομίζω, αδελφοί, ότι αυτά λένε πολλά και για μας, οι οποίοι στα ιερά αυτά σκηνώματα θέλουμε να κάνουμε υπομονή, θέλουμε να δούμε τον Ιησού, θέλουμε να εναγκαλισθούμε τον Ιησού, θέλουμε να έχουμε μόνιμα τον Ιησού μέσα στην καρδιά μας, περιπτυσσόμενοι Αυτόν με νοερές αγκάλες, όπως είπε η ευχή η οπισθάμβωνος την οποία διαβάσαμε. Αλλά όμως ο Ιησούς θα μας δοθεί οπωσδήποτε, εάν και εμείς κάνουμε τον αγώνα, την υπομονή αυτή την οποία έκαναν οι δύο άγιοι γέροντες. Γι’ αυτό λοιπόν, ας μη τα χάνουμε, ας μη δειλιάζουμε, ας μη ανυπομονούμε.
Να θυμόμαστε πάντοτε ότι πέρασαν ολόκληρη την ζωή τους στον Ναό του Σολομώντος, και μόνο στο τέλος είδαν τον Μεσσία. Και εμείς εδώ να κάνουμε υπομονή μέχρι τέλους της ζωής μας. Και όταν ο Θεός μας κρίνει ότι είμαστε ώριμοι και ότι η υπομονή μας μάς έδωσε μια βαθειά ταπείνωση, μια αληθινή αρετή, τότε ο Θεός θα δώσει την χάρη και της πληροφορίας και της χαράς μιας καρδιακής ενώσεως με τον Χριστό, η οποία θα μας φέρει μία χαρά αναφαίρετη και μία ειρήνη μόνιμη.
Είθε ο εν αγκάλαις του δικαίου Συμεών βασταχθείς Κύριος εξ άκρας αγάπης και ταπεινώσεως, πρεσβείαις της Κυρίας Θεοτόκου, η οποία τον προσέφερε, του δικαίου Ιωσήφ, του δικαίου Συμεών του Θεοδόχου και της αγίας Άννης της Προφήτιδος, να μας βοηθήσει και εμάς να μένουμε σ’ αυτό τον νέο Ναό του Σολομώντος, που είναι ανώτερος, διότι είναι Ναός της Χάριτος, και εδώ προσκαρτερούντες τον Ιησού να αξιωθούμε και της ευλογημένης και μακαρίας και μονίμου συναντήσεως και ενώσεως μαζί Του.
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 163.
