Εκ νεότητός του ο όσιος Γεώργιος ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο. Οι πιέσεις που ασκούσαν οι Ουνίτες για να προσηλυτίσουν τους ορθοδόξους χριστιανούς τον ανάγκασαν να φύγει από την πατρίδα του την Τρανσυλβανία. Κατέφυγε στο Άγιον Όρος, έγινε μαθητής του μεγάλου στάρετς Παϊσίου Βελιτσκόφσκι [15 Νοεμ.] και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Σκήτης του Προφήτη Ηλία.
Σύντομα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, και δέκα χρόνια αργότερα ακολούθησε τον Παΐσιο και τους μαθητές του, οι οποίοι αναζητώντας ευνοϊκότερες συνθήκες έφυγαν από το Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκαν στην Μονή Ντραγκομίρνα της Μολδαβίας (1763).
Παρέμεινε επί δώδεκα χρόνια στην ολοένα αυξανόμενη αδελφότητα και διετέλεσε εφημέριος, εξομολόγος και οικονόμος. Κατόπιν, με διακόσιους μοναχούς εγκαταστάθηκε στην Μονή Σέκου· αργότερα εγκαταβίωσε επί διετία στην Μονή Νέαμτς, που είχε αναδειχθεί σε κέντρο του σλαβικού μοναχισμού υπό την καθοδήγηση του Παϊσίου, και κατόπιν επέστρεψε και έζησε κάποια χρόνια στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία.
Όταν επέστρεψε στο Νέαμτς, το 1781, ο τότε μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Γεώργιος του ανέθεσε την αναστήλωση της Μονής του Αγίου Νικολάου, σ’ ένα νησί κοντά στην Τσέρνικα, όχι μακριά από το Βουκουρέστι, η οποία για πολλά χρόνια ήταν εγκαταλειμμένη και ερειπωμένη. Μαζί με δύο μόνο υποτακτικούς που τον συνόδευσαν, και χάρις στην θαυματουργό συνδρομή του αγίου Νικολάου, επιδόθηκε στο έργο της ανακαίνισης και ανοικοδόμησης· εργαζόταν την ημέρα, προσευχόταν την νύχτα, και του αρκούσαν λίγο ψωμί και άγρια χόρτα για τροφή.
Η φήμη της αρετής του σύντομα έφερε κοντά του νέους μαθητές και σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια η μονή αριθμούσε πενήντα τέσσερεις μοναχούς, οι οποίοι τηρούσαν την κοινοβιακή παράδοση που είχε αποκαταστήσει ο όσιος Παΐσιος και ακολουθούσαν το αγιορειτικό τυπικό. Η ακτινοβολία του κοινοβίου όλο και απλωνόταν στην περιοχή, στην οποία ο μοναχισμός ήταν σε παρακμή.
Ο στάρετς Γεώργιος δίδασκε στους μαθητές του να μην μεριμνούν για τίποτε άλλο πάρεξ για την δοξολογία του Κυρίου και το συμφέρον του πλησίον. Έλεγε ότι ο μοναχικός βίος βασίζεται σε τέσσερεις θεμελιώδεις εντολές: υπακοή στον ηγούμενο, συχνή εξομολόγηση, σωστή διάκριση των πράξεων και ταπείνωση. Εφήρμοζε πιστά τις διδαχές που αντλούσε από τους αγίους Πατέρες ο διδάσκαλος του κοινοβιακού βίου όσιος Παΐσιος, ανεγνώριζε ωστόσο ότι δεν ήταν εφικτό να εφαρμόσει κάποιες από αυτές στην αδελφότητα: δηλαδή την πνευματική καθοδήγηση μεγάλου αριθμού μοναχών που προέρχονταν από διάφορες εθνικότητες και την εντατική άσκηση της νοεράς προσευχής. Καθόρισε λοιπόν αυστηρά τον αριθμό των μοναχών της συνοδείας σε 103 και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην λατρευτική προσευχή.
Ο στάρετς ασθένησε σοβαρά και μετά από παρακλήσεις των μαθητών του αποτύπωσε την διδασκαλία του σε μια πολύτιμη πνευματική διαθήκη· σύντομα όμως ξαναβρήκε την υγεία του και εξακολούθησε για είκοσι δύο έτη ακόμη να διοικεί με σύνεση την πνευματική του οικογένεια, στην οποία είχε συνδεθεί και η Μονή Καλδαρουσάνι.
Παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο στις 3 Δεκεμβρίου 1806, αφήνοντας πίσω του μέγα αριθμό μαθητών, οι οποίοι συνέχισαν το έργο της ανανέωσης του μοναχισμού στην Ρουμανία.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος τέταρτος, Δεκέμβριος. Ίνδικτος, Αθήναι.
