Γιος συγκλητικού, ο άγιος Νικήτιος (Νιζιέ) ανατράφηκε με ευλάβεια και θεραπεύτηκε από ένα καρκίνωμα στο πρόσωπο μετά από εμφάνιση του αγίου Μαρτίνου της Τουρώνης [11 Νοεμ.]. Σε ηλικία τριάντα ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, δεν εγκατέλειψε όμως την χειροτεχνία του ώστε να προσπορίζεται βοήθεια για τους πτωχούς. Αφιερώθηκε με ζήλο στην μόρφωση των νέων καταδεικνύοντάς τους τα οφέλη της αγνείας.
Ιδιαίτερη φροντίδα έδειξε για τον ανηψιό του, άγιο Γρηγόριο Τουρώνης, ο οποίος αργότερα συνέταξε τον Βίο του. Ο θείος του, άγιος Σέρδοτος, επίσκοπος Λουγδούνου (Λυών), ασθένησε σοβαρά κατά την διάρκεια μιας επίσκεψής του στον βασιλέα Χιλδεβέρτο στο Παρίσι. Ως τελευταία του επιθυμία ζήτησε από τον ηγεμόνα να τον διαδεχθεί στον επισκοπικό θρόνο ο ανηψιός του Νικήτιος. «Γενηθήτω το θέλημα Κυρίου!» απάντησε ο βασιλέας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν η βασιλική απόφαση επικυρώθηκε με την ψήφο κληρικών και λαϊκών, ο Νικήτιος ενθρονίστηκε επίσκοπος της περίλαμπρης μητροπόλεως της Λυών. Αληθής μιμητής του Χριστού, σε όλες του τις πράξεις έδειχνε μια υπερφυσική αγάπη. Μόλις κάποιος τον πρόσβαλλε, έσπευδε να τον συγχωρήσει την ίδια εκείνη στιγμή, ή κανόνιζε να βρεθεί κάποιος που θα μεσολαβούσε υπέρ του υπαιτίου, ώστε να έχει την ευκαιρία να τον συγχωρήσει.
Η πραότητα αυτή όμως δεν στερούνταν αυστηρότητας και πολλές φορές έδινε την θέση της σε δίκαιη αγανάκτηση. Διαπιστώνοντας μία ημέρα ότι ένας διάκονος, τον οποίο είχε καθαιρέσει, εξακολουθούσε να τελεί τον όρθρο, ο άγιος φώναξε: «Να σωπάσει!» Αμέσως ο διάκονος έπεσε καταγής βγάζοντας φρικτές κραυγές και απαλλάχθηκε από τον δαίμονα μόνο χάρις στην προσευχή του επισκόπου.
Ο άγιος Νικήτιος ποίμαινε την Εκκλησία της Λυών περί τα είκοσι έτη. Συμμετείχε σε διάφορες συνόδους, και ιδίως σε εκείνη της Λυών, κατά την οποία ο άγιος ιεράρχης συνέβαλε σημαντικά στην αποκατάσταση της ευταξίας στην Εκκλησία της Γαλατίας.
Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 2 Απριλίου 573.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος όγδοος, Απρίλιος, σελ. 24. Ίνδικτος, Αθήναι 2007.
