Όλα, όπως επανειλημμένως έχουμε πει, ο Θεός τα έχει στα χέρια του και το κάθε τι ο Θεός το κάνει τότε που θέλει. Όμως όλα τα πράγματα που έχουν σχέση με τους ανθρώπους, τα κάνει ο Θεός και τα κάνει στην ώρα τους, αλλά πάντοτε ο Θεός τα κανονίζει έτσι, ώστε να βρίσκει κάποιον άνθρωπό του, για να κάνει αυτό το οποίο θέλει.
Τόσα χρόνια γίνονταν διωγμοί, και σαν να μην ήταν ο Θεός σε θέση να σταματήσει τους διωγμούς. Δεν ήταν; Μη γένοιτο. Μπορούμε να το πούμε αυτό: ο Θεός μπορούσε να βρει τρόπο να σταματήσει τους διωγμούς, όποτε ήθελε. Δεν το έκανε. Το έκανε τότε που ήλθε η ώρα. Και το έκανε κατά θαυμαστό τρόπο, χρησιμοποιώντας όμως έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο ο οποίος κατά θαυμαστό τρόπο υπακούει στον Θεό, πιστεύει στον Θεό, δίνει τον εαυτό του στον Θεό και γίνεται όργανό του: τον άγιο Κωνσταντίνο.
Θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει κι αυτός την τακτική των προκατόχων του βασιλέων. Όμως αυτός παρουσιάζεται στο προσκήνιο της ιστορίας σαν να είναι κάτι άλλο. Έχει βέβαια την προϊστορία του: έχει τον ευσεβή πατέρα του και την ευσεβεστάτη μητέρα του, την αγία Ελένη. Δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Τελικά όμως θα μπορούσε να μην ακούσει ούτε τους γονείς του και να ακολουθήσει κι αυτός τον δρόμο που ακολούθησαν οι άλλοι. Όμως εμπιστεύεται στον Θεό, υπακούει στον Θεό, και ο Θεός τον χρησιμοποιεί ως όργανό του υπέρ της Εκκλησίας του, υπέρ των χριστιανών. Από κει και πέρα έγιναν όλα αυτά που γνωρίζουμε.
Να ξεκαθαρίσουμε αν είμαστε του Χριστού
Σε κάθε εποχή, θα λέγαμε, συμβαίνουν πολλά. Μερικές φορές πηγαίνουν τόσο άσχημα τα πράγματα, που οι αδύναμοι, οι ολιγόπιστοι, οι αδόκιμοι, κλονίζονται, και γίνεται ένα είδος ξεδιαλέγματος. Και όταν πάλι ο Θεός κρίνει ότι ήλθε η ώρα, θα βρει άνθρωπο ή ανθρώπους, για ν’ αλλάξει τα πράγματα.
Θα έλεγε κανείς ότι στα χρόνια μας τα πράγματα από μια πλευρά όλο γίνονται και χειρότερα, και δεν ξέρουμε έως πότε θα τ’ αφήσει έτσι ο Θεός. Τώρα ο εχθρός, το κακό, δεν κάνει την επίθεσή του στην Εκκλησία, στους αγίους, με διωγμούς όπως έναν καιρό. Επειδή βλέπει ότι δεν πιάνει αυτό –δεν έπιασε ποτέ– καθώς είναι έξυπνος ο εχθρός, με άλλο τρόπο θα επιτεθεί στους χριστιανούς. Δηλαδή δεν θα τους πειράζει τους χριστιανούς. Θα τους αφήσει να είναι χριστιανοί, αλλά θα τους αλλοιώσει έτσι που, καίτοι χριστιανοί, δεν θα λατρεύουν τον Θεό, αλλά κάτι άλλο. Θ’ αφήσει ο Θεός –ποιος ξέρει μέχρι πότε θ’ αφήσει!– για να φανούν οι δόκιμοι και να γίνει ένα ξεκαθάρισμα.
Εμείς λέμε καμιά φορά κάτι να γίνει, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Δεν είμαστε εμείς που θα το κάνουμε αυτό. Ο Θεός θα το κάνει. Και δεν θα το κάνει, όπως εμείς περιμένουμε, αλλά όπως εκείνος κρίνει. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι και τώρα γίνεται ένα ξεκαθάρισμα. Και ίσως είναι πιο επικίνδυνα τώρα τα πράγματα, διότι με διωγμούς παραμένει ως χριστιανός, όποιος παραμένει, και όποιος δεν μπορεί, φεύγει. Τώρα είναι πιο επικίνδυνα και πιο ασαφή τα πράγματα. Διότι μπορεί να φαίνεται κανείς ότι είναι χριστιανός και να μην είναι. Αλλά νομίζω ότι ο Θεός δεν θ’ αφήσει να πλανηθεί, αυτόν που δεν θέλει να πλανηθεί. Ο Θεός δεν θ’ αφήσει κανέναν που έχει καλή διάθεση και που προτιμάει να χάσει τα πάντα, για να μη χάσει τον Θεό. Θα τον βγάλει από οποιαδήποτε πλάνη, από οποιοδήποτε μπέρδεμα.
Πιστεύω ότι θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, ότι θα βρει ο Θεός τους δικούς του, και θα έλθει η ώρα που ο Θεός πάλι κατά θαυμαστό τρόπο θα επέμβη και θα κάνει το θέλημά του. Εμείς οφείλουμε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι ή καλύτερα να διερωτηθούμε και να διερωτώμεθα συνεχώς μήπως δεν είμαστε έτσι όπως μας θέλει ο Θεός και τελικά μείνουμε απ’ έξω. Και σ’ αυτό –το πόσο δηλαδή είμαστε του Χριστού– μας βοηθάει πάρα πολύ, εάν κάθε φορά σκεπτόμαστε: Αν γίνονταν σήμερα διωγμοί, πόσο θ’ αντέχαμε να μείνουμε του Χριστού και να χάσουμε τα πάντα, ακόμη και τη ζωή μας για τον Χριστό; Όταν το σκεπτόμαστε αυτό, όταν το ενθυμούμαστε, πολύ θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και τελικά να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να είμαστε του Χριστού και όχι απλώς να έχουμε το όνομά του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 326.
Ο άγιος Κωνσταντίνος όργανο του Θεού
