Ο άγιος Δαβίδ ήταν μόνον δεκαέξι ετών όταν ο πατέρας του, ο βασιλέας Γεώργιος, παραιτήθηκε του θρόνου υπέρ αυτού (1089). Την εποχή εκείνη οι χριστιανικοί λαοί του Καυκάσου ήσαν υπόδουλοι στους Τούρκους και τους Άραβες. Όμως, χάρη στην σοφία του και την πίστη του, ο βασιλιάς κατάφερε να αφυπνίσει το φρόνημα του λαού του για να απωθήσει τους κατακτητές.
Μετά μια σειρά επιτυχιών, σημείωσε αναπάντεχη νίκη ενάντια στις ενωμένες δυνάμεις Περσών, Τούρκων και Αράβων στο Ντιντγκόρι (1121). Μπόρεσε τότε να ελευθερώσει το βασίλειο της Αρμενίας και να ανακτήσει από τους Άραβες την Τιφλίδα, πρωτεύουσα του βασιλείου της Γεωργίας. Απελευθέρωσε τους υποδούλους και παλινόρθωσε το βασίλειό του, που αποτελούνταν τότε από τα πριγκιπάτα της Αμπχαζίας, της Καχετίας και του Κάρτλι, και το οποίο γνώρισε επί των ημερών του πρωτοφανή ευημερία και δόξα.
Αναδιοργάνωσε τον στρατό και την διοίκηση, και συνεκάλεσε Σύνοδο για να θέσει σε τάξη τα εκκλησιαστικά πράγματα και να καθαιρέσει τους ανάξιους κληρικούς. Ανακαίνισε ακόμη και ανοικοδόμησε πολλούς ναούς ανά το βασίλειο, ίδρυσε μονές και ένα πανεπιστήμιο.
Εμπνευσμένος από τους Ψαλμούς του προφητάνακτος, του οποίου έφερε το όνομα και κατά την παράδοση ήταν απόγονός του, συνέθεσε θαυμαστά πνευματικά ποιήματα, τα «Άσματα της μετανοίας», όπου θρηνεί για την κατακτητική του διάθεση και τα σφάλματα της νιότης του.
Παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό εν ειρήνη το 1125.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος πέμπτος, Ιανουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια, σελ. 338.
