Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τον άγιο, τον άγιο Δημήτριο. Καθώς είδα ότι αρκετοί προσήλθατε απόψε και αρκετοί έχετε και το όνομα του αγίου Δημητρίου, και καθώς είναι και πολιούχος της Θεσσαλονίκης και πολιούχος όλων μας ο άγιος Δημήτριος, μπορούμε να τον γιορτάσουμε ιδιαίτερα.
Ιδού είμαστε μέσα στη θεία Λειτουργία, μέσα στο μυστήριο του Θεού. Παρών είναι ο Θεός, παρόντες και οι άγιοι και ο άγιος Δημήτριος. Και δια της πίστεως μπορούμε να νιώσουμε την παρουσία του περισσότερο από ό,τι νιώθουμε τον διπλανό μας· τόσο είναι παρών ο άγιος. Αλλά, όπως έχουμε πει και άλλη φορά, δεν αρκεί μόνο να συναχθούμε για να τιμήσουμε τον άγιο και να τον παρακαλέσουμε να μεσιτεύσει, να πρεσβεύσει για τις όποιες δυσκολίες και για τα όποια αιτήματα έχουμε. Μνήμη αγίου ίσον μίμησις αγίου. Να εμπνευστούμε από τον άγιο και να μιμηθούμε τον άγιο.
Σε κάποια περίπτωση, σε μια ψυχή σήμερα χρειάστηκε να πω: «Όλα καλά, όλα καλά, αλλά έχεις κάποιο στεγανό, και δεν σε αγγίζουν εκείνα που πρέπει να σε αγγίξουν». Και βέβαια, δεν έχει κανείς τυχαία τα στεγανά αυτά – και ποιος δεν έχει τέτοια στεγανά; Καθώς ο καθένας έχει θεοποιήσει τον εαυτό του και καθώς νιώθει την ανάγκη να προστατεύσει τη θεοποίησή του αυτή, δημιουργεί αυτά τα στεγανά και δεν αφήνει τίποτε να πλησιάσει. Και η αλήθεια του Θεού μένει μακριά.
Έτσι γενικότερα θα έλεγα ότι έχουμε περιβάλει με ένα στεγανό, έχουμε εγκλείσει σ’ αυτό και τον νου μας και την όλη ψυχή μας, και δεν παίρνουμε είδηση ποια είναι η αλήθεια· και δεν μας προσεγγίζει, δεν μας αγγίζει έτσι η αλήθεια του Θεού. Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον βίο του αγίου, πόσες φορές δεν μελετήσαμε και οι ίδιοι τους βίους των αγίων, όπως και απόψε επίσης εδώ, αλλά κάτι μας κρατάει και μας κάνει να μη θέλουμε να έρθουμε στην ουσία του πράγματος, στην αλήθεια, σ’ αυτή την πραγματικότητα.
Ποιος από μας, ας πούμε – που και εμείς στον ίδιο Χριστό πιστεύουμε, όπως πίστευε ο άγιος Δημήτριος – ποιος από μας θα ήταν έτοιμος να τον συλλάβουν; Και όχι να τον συλλάβουν κάποιοι, να τον φυλακίσουν και εκεί να τον περιποιηθούν, αλλά να τον συλλάβουν ακριβώς εκείνοι οι οποίοι θα τον θανατώσουν με οποιονδήποτε τρόπο, αδίστακτα, αλύπητα. Ποιος γνωρίζοντας αυτά θα διακινδύνευε τη ζωή του; Ο άγιος πιστεύει στον Χριστό· τελείωσε. Από κει και πέρα δεν τον φοβίζει τίποτε. Το μέλημά του είναι, αφού βρήκε τον Χριστό, να μην τον χάσει, μην τυχόν αρνηθεί τον Χριστό, μην τυχόν τον προδώσει. Και βλέπουμε εδώ ότι έτσι πιστεύει και ο μαθητής του ο Νέστωρ.
Βέβαια, τα διαβάζουμε αυτά, τα ακούμε σαν ιστορίες, αλλά δεν αφήνουμε τον νου μας, την ψυχή μας να προσεγγίσει την πραγματικότητα. Είναι όπως όταν παρακολουθεί κανείς εκ του μακρόθεν μια μάχη, έναν πόλεμο, μια μονομαχία. Κάθεται και παρακολουθεί εκ του ασφαλούς· αλλά δεν πάει το μυαλό του ότι ο ίδιος μπορεί να κινδυνεύσει. Αλλιώς, ούτε θα πήγαινε ούτε θα καθόταν εκεί. Έτσι λοιπόν τα διαβάζουμε και τα ακούμε εκ του ασφαλούς όλα αυτά. Και αυτό που λέμε έτσι απλά «εκ του ασφαλούς» σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι περιβάλλεται ο εαυτός μας με κάτι στεγανό και δεν περνάει η αλήθεια μέσα μας.
Δεν θα έπρεπε όλα αυτά που διαβάζουμε, που ακούμε, όπως απόψε τώρα, εμάς προπαντός τους Θεσσαλονικείς, που γνωρίζουμε και ακούμε χρόνια για τον άγιο Δημήτριο, που τον πιστεύουμε και πολλές φορές όλοι μας λίγο πολύ θα προσευχηθήκαμε για να πρεσβεύσει υπέρ ημών, δεν θα έπρεπε αυτά να μας συγκλονίζουν;
Όχι απλώς να θαυμάσουμε τον αγώνα του και το μαρτύριό του, όχι απλώς να τα επαινέσουμε, ή, αν θέλετε, να συγκινηθούμε κτλ. Να μας συγκλονίσει η ζωή του, η όλη στάση του, η όλη γιορτή του να μας συγκλονίσει και να θελήσουμε να γίνουμε αληθινοί και να θελήσουμε να ακολουθήσουμε αληθινά τον Χριστό, για να γίνουμε αληθινά χριστιανοί.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 234.
Να μιμηθούμε τον άγιο Δημήτριο
