Στον καιρό της τελειώσεως των σαράντα αγίων Μαρτύρων, (1) συνελήφθη ο άγιος Βάδιμος ο αρχιμανδρίτης μαζί με επτά μαθητές του και κλείστηκε στη φυλακή μετά από διαταγή του βασιλιά Σαβωρίου.

Ο άγιος αυτός Βάδιμος καταγόταν από την πόλη Βηθλαπάτ (της Περσίας), από πολύ πλούσιο γένος· όταν όμως αξιώθηκε να γίνει μοναχός, μοίρασε στους φτωχούς όλα του τα υπάρχοντα, και αφού έκτισε μοναστήρι έξω από την πόλη, κάθησε εκεί, και αγωνιζόταν να ευαρεστεί τον Θεό σε όλα και να τηρεί το θέλημά Του· διότι ήταν γεμάτος χάρη και αλήθεια, σκεύος εκλογής του Θεού.

Αυτός λοιπόν ο Άγιος έμεινε τέσσερις μήνες δεμένος στη φυλακή μαζί με τους επτά μαθητές του, με συνεχείς θλίψεις και μάστιγες, υπομένοντας πρόθυμα τα πάντα για την ελπίδα στον Κύριο και για την πίστη στην αλήθειά Του.

Εκείνο τον καιρό ήταν κάποιος Νηρσάν, άρχοντας της πόλεως Αρίων της περιοχής Βηθγερμή. Αυτός λοιπόν ο Νηρσάν ήταν Χριστιανός και αναγκαζόταν από το βασιλιά να προσκυνήσει τον ήλιο, μη θέλοντας δε να προδώσει την πίστη του Χριστού, βρισκόταν δεμένος στη φυλακή.

Ύστερα όμως χαλάρωσε ο λογισμός του και φοβήθηκε η καρδιά του, καθώς κυριεύθηκε από τη δειλία του μαρτυρίου, για τα βασανιστήρια που έμελλε να υποστεί, και δεν έμεινε ως το τέλος σύμφωνος με την καλή του αρχή, αλλά μάλλον επιθύμησε να κερδίσει τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο αποφεύγοντας τις θλίψεις των βασανιστηρίων.

Αλλ’ όμως, θέλοντας και τα δύο ο άθλιος, έχασε και τα δύο· διότι και τη ζωή κοντά στον Θεό έχασε, με το ν’ αποφύγει το μαρτύριο, και τον κόσμο τούτο δεν απόλαυσε, αν κι επιθύμησε την επίγεια δόξα. Διότι αγάπησε την τιμή του πρόσκαιρου και επίγειου βασιλιά περισσότερο από την τιμή του αιώνιου και επουράνιου Θεού, και συμφώνησε να κάνει το θέλημα της αποστασίας και να υπακούσει σε όλα τα θελήματά του.

Μόλις ο βασιλιάς έμαθε αυτά για τον Νηρσάν, χάρηκε πάρα πολύ και αμέσως θυμήθηκε τον άγιο Βάδιμο και διέταξε να τον λύσουν από τα δεσμά και να τον φέρουν στην αυλή του παλατιού από την πλαϊνή θύρα. Πήγαν λοιπόν εκεί όπου ήταν δεμένος ο Νηρσάν, και είπε ο βασιλιάς σ’ ένα από τους άρχοντές του, ότι «Αν θανατώνει ο Νηρσάν τον Βάδιμο, να λυθεί από τα δεσμά και να πάρει πίσω τα υπάρχοντά του»· διότι είχε διατάξει να δημευθούν όλα όσα είχε.

Αμέσως τότε έστησαν τον άγιο Βάδιμο μπροστά στον Νηρσάν, και ο άθλιος αυτός, ακούγοντας τα λόγια του βασιλιά και ορεγόμενος τα πρόσκαιρα, πήρε το ξίφος και ήρθε να σφάξει τον Μάρτυρα του Χριστού. Άρχισε όμως να τρέμει, και θέλοντας να πλήξει τον Άγιο, έμεινε σαν απολιθωμένος.

Τον κοίταξε ο δούλος του Χριστού και είπε: «Μέχρι εδώ έφτασε το κατάντημα των κακών σου, Νηρσάν, ώστε να μην αρκείσαι μόνο στο να αρνηθείς τον Θεό σου, αλλά και να προσπαθείς τώρα να σφάζεις τους δούλους Του; Αλοίμονό σου, αλοίμονό σου, ταλαίπωρε, τι θα κάνεις την ημέρα εκείνη, και πού θα φύγεις από τη φοβερή κρίση, όταν θα σταθείς ενώπιον του φοβερού εκείνου κριτηρίου για να απολογηθείς στον μέγα και αιώνιο Θεό; Εγώ βέβαια, τρισάθλιε, με προθυμία δέχομαι την τελείωση μέσα στο μαρτύριο του Χριστού μου, πλην όμως δεν ήθελα να πεθάνω από το χέρι σου, αλλά από κάποιον άλλο».

Αυτός όμως ούτε από αυτά τα λόγια κάμφθηκε, ούτε πάλι μπορούσε να εκτελέσει τη διαταγή σωστά· έκανε λοιπόν το πρόσωπό του σαν πέτρα και τα σπλάχνα του από σίδερο, και χτύπησε τον Άγιο τέσσερις φορές με το ξίφος, αλλά ούτε μία φορά δεν πέτυχε να του δώσει καίρια πληγή και να τον θανατώσει, διότι έτρεμε πολύ το χέρι του.

Και μέσα σε τέτοια ταλαιπωρία παρέδωσε το πνεύμα του ο μακάριος Βάδιμος, πεθαίνοντας κακήν κακώς από τις πληγές του ξίφους, ώστε όλοι οι παρόντες ειδωλολάτρες θαύμασαν την άφοβη υπομονή του αγίου Μάρτυρα, που δεχόταν έτσι σαν ασάλευτος στύλος τα βίαια χτυπήματα του ξίφους κι έμενε στην καρδιά ακλόνητος· τον φονιά όμως εκείνον τον μυκτήρισαν και τον σιχάθηκαν για την αδράνεια και τη χαυνότητά του.

Αλλά βέβαια και αυτός ο Νηρσάν μετά από λίγο έλαβε αμοιβή αντάξια με ό,τι έκανε στον Μάρτυρα του Χριστού, διότι δοκίμασε πολλά και διάφορα κακά και θανατώθηκε με φοβερό τρόπο με το ξίφος.

Ο άγιος Βάδιμος ετελειώθη στις 8 Απριλίου, (2) στο όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, και το άγιο λείψανό του ρίχθηκε έξω από την πόλη, απ’ όπου το πήραν κρυφά άνθρωποι ευλαβείς και το κήδεψαν με κάθε επιμέλεια.

Οι δε επτά μαθητές του έμειναν κλεισμένοι στη φυλακή τέσσερα χρόνια, και μετά το θάνατο του Σαβωρίου ελευθερώθηκαν ειρηνικά, κρατώντας και την πίστη τους, με τη χάρη του Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(1) Μάλλον εννοεί ομάδα τοπικών Αγίων (της Περσίας) και όχι τους γνωστούς Μάρτυρες της Σεβάστειας, προγενέστερους κατά μισό αιώνα (9 Μαρτίου 320).

(2) Το 375. Η μνήμη του εορτάζεται 9 Απριλίου.

Από το βιβλίο: “ΜΕΘΗ ΧΡΙΣΤΟΥ. Μάρτυρες στην Περσία του Σαβωρίου”. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 87.

Μαρτύριο του αγίου Βαδίμου του αρχιμανδρίτου