Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός στη Ρώμη, αφού απέτυχε να καταβάλει τον άγιο Κλήμη, επίσκοπο Αγκύρας, με βασανιστήρια που ξεπερνούσαν κάθε ανθρώπινη αντοχή και κάθε φαντασία, τον έστειλε δια θαλάσσης στον συναυτοκράτορα Μαξιμιανό, ο οποίος ήταν στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας.
…Το ταξίδι διήρκεσε αρκετές ημέρες και κάποτε έφτασαν στη Ρόδο. Όλοι οι υπόλοιποι κατέβηκαν από το πλοίο, επειδή θέλησαν να πάρουν τρόφιμα, αυτούς όμως που παρέμειναν να φρουρούν τους αγίους, τον Κλήμη και τον Αγαθάγγελο, τους πλησίασαν και τους εκλιπαρούσαν οι ίδιοι οι άγιοι να τους αφήσουν να βγουν για να πάνε στη χριστιανική εκκλησία και να κοινωνήσουν. Ήταν ημέρα Κυριακή τότε και όλοι οι Χριστιανοί που ζούσαν στο νησί, οι οποίοι ήταν λίγοι, πήγαιναν στην εκκλησία. Καποιος από αυτούς πληροφορήθηκε με ακρίβεια τι συνέβαινε με τους αγίους και το έκανε γνωστό με τη σειρά του στον επίσκοπο της Ρόδου που ονομαζόταν Φωτεινός. Και εκείνος, χωρίς να χάσει καιρό, πήρε μαζί του πολλούς από τους εκεί Χριστιανούς και πήγε στην παραλία, όπου είχε αγκυροβολήσει το πλοίο με τους αγίους, και παρακαλούσε πολύ τους φρουρούς να λύσουν τα δεσμά των μαρτύρων και να τους επιτρέψουν να πάρουν τον δρόμο για την εκκλησία.
Εκείνοι λοιπόν κάμφθηκαν από τις παρακλήσεις τους, και οι μάρτυρες προχώρησαν με πομπή και πολλούς ευχαριστήριους ύμνους προς την εκκλησία· στη συνέχεια, όταν διαβάστηκε η ευαγγελική περικοπή, παραδόξως ακούστηκαν αυτά τα λόγια που άρμοζαν και στον καιρό και στους αγίους: «Μη φοβάστε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή» (Ματθ. 10:28). Τα λόγια αυτά στάλαξαν θεία γλυκύτητα στις ψυχές των αγίων που σήκωσαν αμέσως μάτια και χέρια στον ουρανό και προσεύχονταν με δάκρυα χαράς. Το γεγονός στερέωσε την πίστη των παρόντων και κοιτάζοντάς τους όλοι έκλαιγαν χωρίς να το κρύβουν και εύχονταν να γίνουν και αυτοί μέτοχοι των μαρτυρικών αγώνων και των βραβείων των αγίων.
Έπειτα ο φιλόθεος εκείνος επίσκοπος ζήτησε από τον ιερότατο Κλήμη να τελέσει το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Και ενώ το μυστήριο τελούνταν κανονικά από αυτόν και το παρακολουθούσαν όλοι με συντριβή καρδιάς και σαν εξαϋλωμένοι, πολλοί από τους παρόντες, όσοι ήταν άξιοι να δουν, είδαν –ω Κύριε!– φοβερό και φρικτό θέαμα, ένα τεράστιο φως σαν ρουμπίνι εμπρός από την άχραντη θεία τράπεζα και πλήθος λευκοντυμένων αγγέλων να πετούν στον αέρα. Εκείνοι λοιπόν, επειδή δεν άντεξαν το θέαμα, έπεσαν μπρούμυτα και έμειναν κάτω, χωρίς καθόλου να μπορούν να κοιτάξουν το λαμπρό φως που ερχόταν από εκεί.
Όταν η είδηση διαδόθηκε σε ολόκληρη την πόλη σαν αστραπή, έτρεχαν πολλοί και άπιστοι ακόμη με όλους τους τους συγγενείς· και μάλιστα όσοι είχαν παιδιά ή συγγενείς ή και άλλους οικείους που βασανίζονταν από ανίατες ασθένειες έρχονταν φέροντας μαζί τους τους αρρώστους, και άλλους τους έριχναν στα μαρτυρικά πόδια του Κλήμη, άλλους τους πήγαιναν να τους αγγίξουν τα μακάρια χέρια του, και τους έβλεπαν να γίνονται αμέσως καλά από τις ασθένειες. Πολλοί μάλιστα από τους ειδωλολάτρες θεραπεύονταν και ψυχικά και με το θαύμα της θεραπείας τους οδηγούνταν στην αλήθεια.
Αυτά έκαναν τους στρατιώτες να εκπλαγούν, και όταν είδαν τον μεγάλο πόθο των πολιτών για τον Κλήμη, αλλά και επειδή φοβήθηκαν μήπως γίνει καμιά εξέγερση και διαφύγει ο μάρτυρας μέσα από τα χέρια τους, του έβαλαν πάλι τα δεσμά και τον οδήγησαν στο πλοίο εκλαμβάνοντας την πολλή αρετή του ως δυνατότητα να κάνει αυτός κάποιο κακό. Μπροστά πήγαινε ο Αγαθάγγελος, ο οποίος και μπήκε πρώτος στο πλοίο, αφού αυτός έμελλε και να του προετοιμάσει τον δρόμο για την είσοδο στο μαρτύριο.
Από το βιβλίο: “Ο ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ. 28 χρόνια μαρτυρίου”. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 51.
