Για τον Γεδδαίο, τον ναυλομάχο, που είχε σύριγγα
Στη δική του θεραπεία μας προσκαλεί ο ναυλομάχος, του οποίου το όνομα ήταν Γεδδαίος, αρρώστια δε το νόσημα της σύριγγας, το οποίο έχοντάς το στη βουβωνική περιοχή χτυπιούνταν με τρόπο που δεν μπορεί να περιγραφεί, συνεχώς από την ασθένεια να μαστιγώνεται και σαν από κρουνό να βγάζει όλα τα υγρά του σώματός του. Αλλά από αυτήν την μάστιγα θέλοντας ν’ απαλλαγεί ο Γεδδαίος, βασανίζονταν και ταλαιπωρούνταν με το να πηγαινοέρχεται στα κατώφλια των γιατρών και σπαταλούσε το χρόνο του επισκεπτόμενος εκείνους κατά προτίμηση, που φημίζονταν ότι διαφέρουν από τους άλλους.
Αν και όλους τους δοκίμασε, δεν μπόρεσε να αποκτήσει την υγειά του, κι έτσι, αφού δαπάνησε όσα είχε και δεν είχε, χωρίς εντούτοις να απαλλαγεί απ’ το μεγάλο συρίγγιο, προσέρχεται στο τέμενος των αγίων, καθώς δεν είχε ούτε γιατρό που να ‘ταν εύκαιρος για θεραπεία, ούτε πλέον χρήματα, που θα χρησιμοποιούσε για την πληρωμή του, ενώ αυτούς τους ήξερε ότι ήταν γιατροί που δεν ενδιαφέρονταν για την πληρωμή τους. Αφού δε αξιώθηκε της επίσκεψης των αγίων μαρτύρων, άκουσε σε όραμα το φάρμακο για τη σύριγγα: σησάμι με μέλι και τριμμένο παξιμάδι, που έπρεπε να το βάλει ως κατάπλασμα, αλλά και να αλείψει την περιοχή, που έπασχε, για την εκρίζωση της σύριγγας και την επούλωση του τραύματος.
Όταν ξύπνησε ο Γεδδαίος από τον ύπνο του, έφτιαξε γρήγορα αυτό που του είχαν πει και μαζί με την εφαρμογή, καρπώθηκε τη θεραπεία, γιατί, όταν τοποθετήθηκε αυτό το δυνατό βοήθημα πάνω στο σώμα του και η σύριγγα αμέσως βγήκε έξω, αναγνωρίζοντας το πρόσταγμα των αγίων, και το άνοιγμα της σάρκας από το συρίγγιο επουλώθηκε, μαθαίνοντας των αγίων το διάταγμα.
Για τον Μηνά, που είχε πιασμένα τα πόδια του
Εμείς όμως, αφού θαυμάσουμε την επιστήμη των θεσπέσιων τούτων γιατρών κι αφού εξυμνήσουμε την από τον Θεό χαρισμένη δύναμή τους, ας φέρουμε τον λόγο μας για τον Μηνά τον σακάτη, κι αυτό ας γίνει νέα αφορμή για την εξύμνηση των αγίων μας.
Ήταν ταχύτατος ο Μηνάς σα ζαρκάδι στην πεδιάδα κατά το θεόπνευστο λόγιο, μιμούμενος τον Ασαήλ (Β’ Βασ. 2:18), που για την ταχύτητα των ποδιών του θαυμάζονταν στην Αγία Γραφή. Όταν όμως απόκτησε μια μακρόχρονη αρρώστια, από δρομέας κατάντησε σακάτης, κι από τη νόσο κι αν γλύτωσε τη ζωή του, παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν γλύτωσε κι από το σύμπτωμα. Κι ενώ οι γιατροί επέδειξαν δύναμη ενάντια στο μακροχρόνιο νόσημα, επειδή παραιτήθηκαν όμως απ’ το να θεραπεύσουνε το σύμπτωμα, έφερε στη μνήμη του ο Μηνάς τη χάρη των αγίων. Και έχοντας την πίστη ως εφόδιο της σωτηρίας του, και υποβασταζόμενος από άλλους, κατέφθασε στον οίκο των αγίων και αφού προσέφερε στους μάρτυρες ικετήριες ευχές, προστάζεται να αλείψει τα πόδια του με το λάδι, που με το φως του καταλάμπει τη σορό των αγίων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Και τούτο αφού έπραξε με βαθειά πίστη ο Μηνάς, από την ακινησία των ποδιών του απαλλάχτηκε και την παλαιά του ταχύτητα ξαναπόκτησε. Και αφού στους αγίους έψαλλε ευχαριστήριες ωδές, με τα ίδια του τα πόδια τη διαδρομή προς την Αλεξάνδρεια διήνυσε.
Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Αμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 107.
