Ο μωσαϊκός νόμος, ο οποίος πρόσταζε να προσφέρεται κάθε πρωτότοκο αρσενικό βρέφος στον Ναό του Σολομώντος την τεσσαρακοστή ημέρα από της γεννήσεώς του, απέβλεπε στο να προετοιμάσει τον Ισραηλιτικό λαό, όπως και άλλες διατάξεις του Νόμου, για την έλευση του Μεσσία. Για εκείνον τον μοναδικό πρωτότοκο Υιό της Παρθένου, ο οποίος θα ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον Θεό, δηλαδή τον Μεσσία. Είχε λοιπόν μεσσιανικό χαρακτήρα αυτή η εντολή. Και με παρόμοιες εντολές διατηρήθηκε στον Ισραηλιτικό λαό η συνείδηση της ανεπάρκειας του Νόμου για τη σωτηρία των ανθρώπων και της προσδοκίας του ερχόμενου Μεσσία, ο οποίος θα επλήρωνε τον Νόμο και θα έφερε το πλήρωμα της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής στους ανθρώπους.
Αφορούσε λοιπόν τον Χριστό η διάταξη αυτή, και ο Κύριος, προς τον οποίο κατέτεινε αυτή η εντολή, δεν χρειαζόταν να προσφερθεί στον Ναό, διότι ήταν ο ίδιος ο Ναός της Θεότητος. Θέλησε όμως αυτός ο Ποιητής του Νόμου να πληρώσει τον Νόμο, τιθέμενος υπό τον Νόμο. Και ως δούλος και αυτός να προσφερθεί στον Ναό από τη Μητέρα Του και τον θετό πατέρα Του και να γίνουν τα ειθισμένα και από τον Νόμο προβλεπόμενα, οι τελετουργίες και οι προσφορές ζεύγους τρυγόνων ή δύο νεοσσών περιστερών.
Έτσι ο Κύριος, όπως και με την Περιτομή και με το Βάπτισμά Του στον Ιορδάνη ποταμό και με άλλες πράξεις Του, κατέστησε τον εαυτό Του υπό τον Νόμο, ώστε να υπερβεί τον Νόμο δια της υπακοής του στον Νόμο, να πληρώσει τον Νόμο και να χαρίσει στους ανθρώπους, δι’ αυτής της υποταγής Του στον Νόμο, την αληθινή ελευθερία. Δεν είχε ανάγκη εκείνος να κερδίσει την ελευθερία υποτασσόμενος στον Νόμο, διότι ήταν ο Ίδιος ο χορηγός της ελευθερίας, η όντως Ελευθερία. Αλλά για να δώσει σε μας ελευθερία, μπήκε υπό τον Νόμο. Συγχρόνως δε, για να δώσει και σε μας παράδειγμα ότι, αν θέλουμε να αποκτήσουμε την αληθινή ελευθερία, πρέπει να μπούμε και εμείς εκουσίως υπό τον Νόμο του Χριστού. Όχι βέβαια τώρα υπό τον Νόμο του γράμματος της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά υπό τον Νόμο της Χαριτος της Καινής Διαθήκης.
Αυτός είναι και ο σκοπός του Μοναχού. Ο Μοναχός εκουσίως θέτει τον εαυτό του υπό τον νόμο της υπακοής, για να αποκτήσει την αληθινή ελευθερία. Και όσο καλύτερη υπακοή κάνει, τόσο πιο ελεύθερος γίνεται. Ελεύθερος από τα πάθη, ελεύθερος από τον εγωισμό, ελεύθερος από κάθε δουλεία, ελεύθερος τελικά και από αυτόν τον θάνατο.
Θυμάστε τον μακαριστό πατέρα Αυξέντιο, ο οποίος είχε φθάσει σε υψηλά μέτρα αρετής; Όταν του λέγαμε ότι είναι πια γεροντάκι και να μη πηγαίνει στην Εκκλησία, διότι τα πόδια του δεν τον βαστούσαν, αυτός απαντούσε: «Δεν είναι κατά Θεόν· στην Εκκλησία αισθάνομαι ελευθερία». Αυτή την ελευθερία αισθάνεται ο Μοναχός, όταν κάνει την αδιάκριτη υπακοή, όπως τη θέλει ο Θεός. Αν ταλαιπωρούμαστε από λογισμούς ή από ακαταστασίες πνευματικές, αυτό συμβαίνει διότι δεν κάνουμε την υπακοή που πρέπει. Και γνωρίζετε και εσείς εκ πείρας, ότι, οσάκις κάνετε υπακοή όπως τη θέλει Θεός, τότε αισθάνεσθε ελευθερία. Ας το σημειώσουμε λοιπόν αυτό σήμερα επ’ ευκαιρία της υπακοής που έκανε ο Κύριος –και που δεν χρειαζόταν να την κάνει για τον εαυτό Του, αλλά την έκανε για μας– στον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, για να πορευόμαστε και εμείς δια της πιστής υπακοής στην αληθινή ελευθερία των τέκνων του Θεού, την οποία ο ίδιος ο Κύριος μας χάρισε.
(1991)
Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε ακίνητες Δεσποτικές και Θεομητορικές Εορτές. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 108.
