Έλεγε το Σάββατο ο Κύριος στον παράλυτο: «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και επίστρεψε στο σπίτι σου» (Ιω. 5:8). Και εξαιτίας αυτού του γεγονότος έλεγε στους Ιουδαίους: «Τα όσα σας διδάσκω δεν είναι δικά μου, αλλά του Πατέρα μου, που με έστειλε εδώ» (Ιω. 7:16, από το Ευαγγέλιο Κυρ. Παραλύτου). Και ότι ο Κύριος είπε αυτούς τους λόγους προς τους Ιουδαίους με αφορμή τη θεραπεία του παραλύτου, αποδεικνύεται από τη μόλις αναγνωσθείσα ευαγγελική περικοπή (Ιω. 7:14-30, της Μεσοπεντηκοστής).
Στην περικοπή αυτή ο Κύριος διεμήνυσε ξεκάθαρα το απαράλλακτον της ουσίας μεταξύ του ιδίου και του Πατέρα του. Αν, δηλαδή, ο Κύριος είχε πει: «οι λόγοι της διδασκαλίας δεν είναι του Πατέρα μου παρά μόνο δικοί μου», αμέσως θα διέκρινε ως ξεχωριστό τον Πατέρα από τον ίδιο – με διαφορετική ουσία – και θα έχανε το νόημά της η θεία οικονομία.
Είπε όμως: «Τα όσα σας διδάσκω δεν είναι δικά μου, αλλά του Πατέρα μου, που με έστειλε εδώ» και φανέρωσε το απαράλλακτον της ουσίας, ότι, δηλαδή, μία είναι η διδασκαλία και για τον Πατέρα και για τον Υιό και για το Άγιο Πνεύμα. Γιατί ένας είναι ο Λόγος Υιός του Πατέρα και ένα το Πνεύμα του Πατέρα, το Άγιο Πνεύμα.
Πώς θα διδάξει άλλα ο Λόγος; Και πώς άλλου είδους κατήχηση θα κάνει το Άγιο Πνεύμα; Δεν είναι δυνατό αυτό, δεν είναι, κατά τον μακάριο Παύλο: «Κανένας δεν γνωρίζει τα ιδιαίτερα του ανθρώπου, παρά μόνον το ίδιο το πνεύμα του ανθρώπου που υπάρχει σ’ αυτόν· έτσι και τα ιδιαίτερα του Θεού κανείς δεν τα γνωρίζει, παρά μόνον το Πνεύμα του Θεού».
Και ότι ο Κύριος μίλησε κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως προείπα, με αφορμή τη θεραπεία του παραλύτου, το άκουσες πριν από λίγο και τον ίδιο τον Κύριο, να λέει: «Ένα έργο έκανα (δηλαδή την ίαση του παραλυτικού), κι όλοι απορείτε, γιατί νομίζετε πως καταλύω την αργία του Σαββάτου· γι’ αυτό το λόγο ο Μωυσής σάς έδωσε την περιτομή (όχι βέβαια ο Μωυσής, αλλά η παράδοση των πατέρων σας), κι έτσι όποτε τυχαίνει η περιτομή μέρα Σάββατο, την πραγματοποιείτε.
» Αν λοιπόν κάνετε την περιτομή Σάββατο, χωρίς να καταλύεται ο νόμος του Μωυσή, οργίζεσθε με μένα, επειδή θεράπευσα άνθρωπο τη μέρα του Σαββάτου; Μη κρίνετε λοιπόν με βάση τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κρίνετε δίκαια».
Ας ξαναθυμηθούμε σύντομα το θαύμα της ίασης του παραλύτου, επειδή και ο Κύριος δεν ξέχασε τον παράλυτο· αν λοιπόν ο Κύριος μνημόνευσε τον παράλυτο, εμείς πώς θα τον ξεχάσουμε; Τότε γιατί απορείς, όταν διηγείσαι τα θαύματα του Κυρίου;
Του Κυρίου είναι και η σημερινή εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Μεσίτης ο Κύριος, στο μέσο και η εορτή· πάντοτε το μέσο βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άκρα. Γι’ αυτό και η σημερινή εορτή έχει εξασφαλίσει διπλή τη χάρη της Αναστάσεως. Ευρισκόμενη ανάμεσα στην εορτή της Αναστάσεως και την εορτή της Πεντηκοστής, την Ανάσταση αφενός υπέδειξε, την Πεντηκοστή αφετέρου δείχνει με το δάκτυλό της να πλησιάζει, και την Ανάληψη σαλπίζει.
Καταλάβατε ήδη, εσείς οι φίλοι του λόγου την παρούσα ερμηνεία του περιστατικού της ίασης του παραλύτου, για να αποκτήσετε έτσι μεγάλη πνευματική ωφέλεια.
Από το βιβλίο: «ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ. Πατερικοί Λόγοι σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές». Ενωμένη Ρωμηοσύνη. Σειρά: Πατερικός άμβων 1, Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 681 (αποσπάσματα).
