Οι άγιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα ανήκουν στα άγια ανδρόγυνα της Ιεράς Ιστορίας. Με τη θεοσέβεια που τους διέκρινε αξιώθηκαν να γίνουν οι κατά σάρκα προπάτορες (οι παππούδες δηλαδή) του Χριστού. Κι όμως οι ευλαβείς αυτοί άνθρωποι είχαν γεράσει χωρίς να αποκτήσουν τέκνα. Η βαθειά τους επιθυμία έμενε ανεκπλήρωτη.
Ο Θεός ήθελε όλα τα περιστατικά που αφορούσαν την ενσάρκωση του Υιού του να γίνουν με τρόπο θαυμαστό. Όταν λοιπόν είχε εκλείψει κάθε φυσική δυνατότητα για απόκτηση παιδιού, αφού η Άννα ήταν σχεδόν εξήντα χρονών, ο Θεός ανατρέπει τους φυσικούς νόμους και τους χαρίζει αυτό που διακαώς επιθυμούσαν: τη θυγατέρα που θα γινόταν «η πάντων χαρά», η μητέρα του Υιού του Θεού.
Τι έκαναν μέχρι τότε οι Θεοπάτορες; Είχαν αναθέσει «την πάσαν ελπίδα» τους στον Θεό. Η σχέση τους μαζί του ήταν σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης. Ο μεγάλος τους πόθος είχε γίνει συνεχής, αδιάλειπτη προσευχή. Μια προσευχή όμως που διακρινόταν για την ήρεμη αποδοχή του θελήματος του Θεού. Απεγκλωβισμένη από την εγωκεντρική μονομέρεια του δικού τους θελήματος.
Είχαν καταλάβει ότι πάνω και από αυτό που ήθελαν αυτοί, αξία έχει ο Θεός και το θέλημά του. Αγαπούσαν πρώτα τον Θεό και μετά τα δώρα του. Ζητούσαν μεν ως άνθρωποι αυτό που επιθυμούσαν. Άφηναν όμως στον Θεό το περιθώριο να ενεργήσει όπως αυτός ήθελε. «Ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ». Δεν επέμεναν πάση θυσία να γίνει το δικό τους.
Λέγει χαρακτηριστικά ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ήσαν ο Ιωακείμ και η Άννα άνθρωποι ευλαβείς, σώφρονες, ενάρετοι, ταπεινοί, …αλλά παιδιά δεν έκαμνον. Γνωρίζοντας πως ο πανάγαθος Θεός δίδει όλα τα αγαθά, τον παρεκάλουν να τους δώσει ένα τέκνον, αρσενικόν ή θηλυκόν, και να το αφιερώσουν εις τον Ναόν…
» Βλέποντας ο πανάγαθος Θεός την καλήν τους γνώμην, τους ευλόγησε και εγέννησαν την Δέσποιναν την Θεοτόκον και την έβγαλαν Μαρίαν… Σεις, αδελφοί μου, οπού δεν κάμνετε παιδιά, να έχετε την ελπίδα σας εις τον Θεόν, ωσάν ο Ιωακείμ και η Άννα, όχι να κάμνετε γοητείας και μαγικά και άλλα διαβολικά… Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα εζητούσαν παιδίον από τον Θεόν και όχι από άνθρωπον, έτσι και η ευγενία σας ό,τι θέλετε να ζητήσετε, από τον Θεόν να ζητήσετε και όχι από άνθρωπον…».
Οι άγιοι Θεοπάτορες γνωρίζουν ότι δεν είναι τίποτε δικό τους. Όλα είναι του Θεού και τους τα δίνει για όσο χρόνο θέλει εκείνος να τα έχουν. Γι’ αυτό και δεν μετέρχονται οποιοδήποτε μέσο να τ’ αποκτήσουν, επιτρεπτό ή ανεπίτρεπτο, «γοητείες και μαγικά και άλλα διαβολικά». Αρκούνται σε όσα και όταν και για όσο τους δώσει ο Θεός.
Γι’ αυτό και δεν τα οικειοποιούνται, αλλά τα αντιπροσφέρουν όλα πρόθυμα στον Θεό, σε μια κίνηση ευχαριστίας, «τα σα εκ των σων», με αποκορύφωμα την χωρίς δισταγμό αφιέρωση του παιδιού τους, που με τόση λαχτάρα περίμεναν μια ζωή. Ο Θεός τους το έδωσε, του Θεού είναι και τώρα. Και το παιδί τους ακόμα δεν το θεωρούν απόλυτο κτήμα τους.
Πόση αντίθεση με τον σημερινό άνθρωπο, για τον οποίο το νόημα της ζωής είναι η άμεση και με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, ικανοποίηση της κάθε του επιθυμίας! Για τον οποίο και ο Θεός δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλό όργανο για την επιτυχία των σκοπών του. Και, κατά την εντελώς βρεφική νοοτροπία του καλομαθημένου ανθρώπου, είναι καλός ο Θεός όταν εκπληρώνει τα αιτήματά του, άδικος όμως, κακός και άχρηστος, όταν συμβαίνει το αντίθετο.
Η τόσο νηφάλια στάση των αγίων Θεοπατόρων έχει να μας πει άραγε τίποτε;
Από το περιοδικό ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 386, Σεπτέμβριος 2015.
