Όπως γνωρίζετε, την 1η Σεπτεμβρίου αρχίζει το εκκλησιαστικό έτος. Δηλαδή από εκκλησιαστικής απόψεως την 1η Σεπτεμβρίου έχουμε πρωτοχρονιά. Εύχομαι όλοι, καθώς μπαίνουμε στη νέα εκκλησιαστική χρονιά, να βάλουμε μια αρχή, αλλά αρχή αληθινή.
Θα αναφερθώ λίγο στην ευαγγελική περικοπή, η οποία είναι από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο (Λουκ. 4:16-30). Θα αναφερθούμε στα λόγια από τον προφήτη Ησαΐα (βλ. Ησ. 61:1-2), τα οποία ανέγνωσε ο Χριστός στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, τη Ναζαρέτ, και, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος, αναφέρονται στο πρόσωπό του.
Στην προφητεία αυτή γίνεται λόγος για το τι ήρθε ο Χριστός να κάνει στον κόσμο, και μάλιστα ομιλεί ο ίδιος ο Χριστός για τον εαυτό του: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με». Ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος του Θεού, είναι αυτός που ως άνθρωπος είναι χρισμένος με το Πνεύμα Κυρίου. Και αυτός είναι εκείνος ο οποίος θα κάνει ακριβώς το έργο το οποίο χρειάζονται οι άνθρωποι.
Πιο μπροστά ο Θεός έστειλε προφήτες, αλλά τώρα έστειλε τον Υιό του. Και το έργο του Υιού είναι «ευαγγελίσασθαι πτωχοίς». Με έστειλε να φέρω στους φτωχούς το χαρμόσυνο άγγελμα της σωτηρίας. «Ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν». Με έστειλε – η φράση αυτή εννοείται σε όλα τα παρακάτω που λέγονται στην προφητεία – να γιατρέψω αυτούς που έχουν συντετριμμένη καρδιά.
* * *
«Κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν». Με έστειλε ο Θεός – λέει ο Κύριος στην προφητεία – να ελευθερώσω αυτούς που είναι αιχμάλωτοι της αμαρτίας. Αλλά ποιας αμαρτίας; Ας πούμε, για να γίνει ένα κακό, θα το κάνει κάποιος· αλλιώς, το κακό δεν υπάρχει. Επομένως, αμαρτία που σε αιχμαλωτίζει δεν είναι απλώς μια πράξη, μια ασεβής πράξη. Είναι το εγώ σου, που κυριολεκτικά σε κρατάει αιχμάλωτο στην αμαρτία.
Όταν το καταλάβεις αυτό και το ομολογήσεις, να κράξεις, να κραυγάσεις πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο Χριστός ήλθε ακριβώς για να σε ελευθερώσει από την αιχμαλωσία αυτή. Πώς θα σε ελευθερώσει; Δίνοντάς σου άφεση.
Δηλαδή τι είναι άφεση, τι είναι συγχώρηση; Υποχωρεί το εγώ, καθώς έρχεται μέσα σου ο Χριστός. Δεν σε κυβερνάει πλέον το εγώ, δεν σε κυβερνάει το θέλημά σου και η οποιαδήποτε δική σου γνώμη και κρίση, αλλά σε κυβερνάει ο Χριστός. Έτσι έρχεται η άφεση, έτσι ελευθερώνεσαι από την αιχμαλωσία της αμαρτίας.
Όλες οι ψυχές είναι αιχμάλωτες, αλλά τελικά, όσο κι αν κανείς θέλει να ελευθερωθεί, δεν ελευθερώνεται, αν δεν δει έτσι τα πράγματα και αν δεν τα ομολογήσει έτσι, ώστε να έρθει η άφεση από τον Κύριο, και η απελευθέρωσή μας από την αιχμαλωσία.
* * *
«Και τυφλοίς ανάβλεψιν». Μπορεί θεολογικά να λες πολλά πάνω σ’ αυτό το θέμα, αλλά στάσου ειλικρινά ενώπιον του Θεού και ομολόγησε: «Παραδέχθηκα ότι είμαι τυφλός;» Πώς είναι ένας τυφλός; Άσχετα τι κουράγιο έχει μέσα του, αφού είναι τυφλός, πρέπει να τον πάρουν άλλοι από το χέρι, και αυτός να αφεθεί με εμπιστοσύνη. Πηγαίνει όπου τον πάνε αυτοί που τον οδηγούν, στους οποίους δείχνει εμπιστοσύνη, και δεν έχει καμία ευθύνη. Και τη ζει αυτή την – πώς να πω; – ανευθυνότητα με την καλή έννοια.
Ποιος είναι αυτός που ομολογεί ότι πνευματικά είναι τυφλός, που παραδέχεται ότι είναι τυφλός και αφήνει τον εαυτό του ως τυφλό να τον οδηγήσει ο Θεός; Ποιος; Και επειδή κανένας δεν το κάνει ή ελάχιστοι είναι αυτοί που το κάνουν ή πολύ λίγο το κάνουν και αυτοί οι ελάχιστοι, γι’ αυτό καθόλου δεν έρχεται το φως, και μένει κανείς τυφλός εκεί στο σκοτάδι του. Και όπως το ξέρουμε από άλλα λόγια του Κυρίου, αυτός, επειδή ακριβώς λέει ότι βλέπει, γι’ αυτό μένει στο σκοτάδι (Ιω. 9:39-41).
Άλλος μένει στο σκοτάδι, διότι μόλις και μετά βίας κάτι πάει να κάνει η χάρη του Θεού, αλλά δεν γίνεται, επειδή ο ίδιος τα μπερδεύει τα πράγματα, καθώς ο ίδιος θέλει να βλέπει. Εσύ είσαι τυφλός· ο Κύριος θα κάνει τα μάτια σου να βλέπουν. Ο Κύριος θα σε κάνει να βλέπεις ή, αν θέλετε να το πούμε πιο σωστά, ο Κύριος θα έρθει μέσα σου και αυτός θα βλέπει, και μαζί του θα βλέπεις κι εσύ.
Όταν τα σωματικά μάτια είναι άρρωστα, ο γιατρός τα θεραπεύει, και βλέπουν τα μάτια σου. Στα πνευματικά όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Δηλαδή δεν είναι ότι μας θεραπεύει ο Κύριος, μας δίνει φως ο Κύριος, κι εμείς βλέπουμε, αλλά ότι συνεχώς είμαστε μαζί του, και ο Κύριος είναι μαζί μας. Εμείς βέβαια οι ίδιοι δεν βλέπουμε, αλλά είναι εκείνος που βλέπει μέσα από μας, κι εμείς βλέπουμε μέσα από εκείνον. Ο Κύριος είναι το πνευματικό φως, το οποίο δεν μπορούμε να το δούμε αλλιώς.
* * *
«Κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Πραγματικά, αν θέλετε να δώσω μια μαρτυρία, μπορώ να πω ότι υπάρχουν ψυχές – ελάχιστες μπορεί να είναι, αλλά υπάρχουν – οι οποίες έτσι τα είδαν τα πράγματα, έτσι δέχθηκαν τον Κύριο, έτσι δουλεύει μέσα τους ο Κύριος, που όντως μπήκαν σε καινούργια ζωή, και άρχισε για τις ψυχές αυτές η καινούργια ζωή. Η ζωή τους είναι ευάρεστη στον Κύριο· είναι ζωή της χάριτος, ζωή του Χριστού, ζωή του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι μια δική τους ζωή. Μόλις γίνει δική τους ζωή, γίνεται αμαρτωλή ζωή.
Ας τα λάβουμε υπ’ όψιν αυτά, αδελφοί μου, για ένα νέο ξεκίνημα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Σεπτέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2017, σελ. 17, 23.
