Ο αναγεννημένος άνθρωπος δεν αμαρτάνει; Θα ήθελα να μας πείτε κάτι εδώ.
Γερόντισσα: Ε, ναι, δεν αμαρτάνει τα βαριά, τα θανάσιμα αμαρτήματα. Η κίνηση η αμαρτητική στην ψυχή μένει και μετά το βάπτισμα.
Γι’ αυτό λέει ο Πάτερ (Συμεών) και όλοι οι πατέρες ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, και γι’ αυτό οι άγιοι λένε ότι είναι «πρώτοι των αμαρτωλών» και ότι όλοι ρέπουμε στην αμαρτία, γιατί ακριβώς υπάρχει εσωτερικά η κίνηση αυτή της ψυχής. Δηλαδή ανά πάσαν στιγμήν ο άνθρωπος είναι έτοιμος να εξωκοίλει, αλλά επειδή ακριβώς είναι άνθρωπος του Θεού – άνθρωπος προσευχής, ταπεινώσεως, υπομονής, και παρακολουθεί συνεχώς τον εαυτό του (νήφει) – δεν τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει.
Γι’ αυτό η τελειότης είναι «ατέλεστος», όπως λένε οι πατέρες. Δεν ολοκληρώνεται εδώ, δεν τελειούται κανείς στη γη, τελειούται στον ουρανό. Και εκεί ακόμη, σύμφωνα με όσα γράφουν οι πατέρες, αν δεν πέφτω έξω, και εκεί ακόμη θα έχει πρόοδο η πνευματική ζωή.
Θυμάμαι τώρα που διάβασα κάπου για τον ιερό Αυγουστίνο· έστειλε επιστολή στον άγιο Ιερώνυμο στην Παλαιστίνη και τον ρωτούσε πώς είναι η άλλη ζωή, πώς είναι ο παράδεισος. Αλλά επειδή την εποχή εκείνη, όπως ξέρετε, δεν υπήρχαν ούτε τα e-mail, ούτε η υπηρεσία πόρτα-πόρτα, τα courier, άργησε να φτάσει η επιστολή. Μέχρι να φτάσει, είχε πεθάνει ο άγιος Ιερώνυμος. Και έμεινε ο ιερός Αυγουστίνος με την απορία και με τον καημό που δεν πήρε την απάντηση.
Και έρχεται, λέει, στον ύπνο του ένα βράδυ ο άγιος Ιερώνυμος και του λέει: «Είναι πολύ πιο εύκολο να μετρήσει κανείς τα αστέρια του ουρανού και την άμμο της θαλάσσης, παρά να σου περιγράψω τι εντύπωση είχα περί παραδείσου και τι βλέπω τώρα και τι νιώθω και τι βιώνω εδώ στον παράδεισο που είμαι!»
Είναι δηλαδή τόσο μεγάλη η τρυφή του παραδείσου, τόσο ανείπωτη και ανεξήγητη και απερίγραπτη η κατάσταση που ζουν εκεί οι άνθρωποι του Θεού, που δεν μπορεί να το εκφράσει κανείς με λόγια αυτού του κόσμου. Επομένως σκεφτείτε τι μας επιφυλάσσει ο Θεός και με τι καθόμαστε τώρα εμείς και ασχολούμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Και μας φταίει το ένα, και δεν μας φτάνει το άλλο, μας λείπει το τρίτο.
Ένα μεγάλο επίσης μυστικό, πολύ μεγάλο μυστικό, είναι να μη βλέπουμε ποτέ αυτό που μας λείπει, να βλέπουμε πάντοτε αυτό που έχουμε. Να έχουμε πολλή ευγνωμοσύνη στην καρδιά μας· όλα είναι δώρα Θεού. Να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτό που έχουμε.
Να, και αυτή την ώρα που είμαστε εδώ, έργο Θεού είναι, δώρο Θεού. Και που βλέπουμε, που μιλάμε, που περπατάμε, που αναπνέουμε τον αέρα, που έχουμε τον ήλιο που μας φωτίζει. Σκεφτήκαμε καμιά φορά τι θα συμβεί, αν ξυπνήσουμε και δεν βγει ο ήλιος; Κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ δεν είναι έτσι. Είναι όλα προσφορά, δωρεά του Θεού. Είναι μεγάλο μυστικό αυτό.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, από την κατασκευή τους, πολύ βολικοί, πολύ άνετοι. Είναι ευχαριστημένοι μ’ αυτά τα λίγα που έχουν, ενώ κάποιοι άλλοι ταλαιπωρούνται τόσο πολύ, γιατί συνεχώς αισθάνονται ότι τους λείπει το ένα, τους λείπει το άλλο, δεν έχουν εκείνο, δεν τους ταιριάζει το ένα, δεν τους βολεύει το άλλο. Και είναι μόνιμα σε ένα παράπονο και σε μια κατάσταση πάρα πολύ αρνητική μέσα τους, και τελικά οι ίδιοι παθαίνουν, οι ίδιοι χάνουν. Ενώ μπορούμε να κάνουμε πολύ ευτυχισμένη τη ζωή μας μ’ αυτά τα λίγα ή τα πολλά που ο Θεός οικονόμησε για τον καθένα μας.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 138-140.
Στο βιβλίο αυτό η Γερόντισσα Φιλοθέη (του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου “Το Γενέσιον της Θεοτόκου” Πανοράματος Θεσσαλονίκης) είχε ως οδηγό τη διδαχή τού μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.
