Όταν η Ορθοδοξία πανηγύριζε, τον 9ο αιώνα, την αναστήλωση των ιερών εικόνων, τότε η οσία Ειρήνη, αν και προορισμένη για τη βασιλική πορφύρα, προτίμησε το ταπεινό μοναχικό ράσο και «ώφθη νύμφη άμωμος Κυρίου» στη μονή του Χρυσοβαλάντου.
Έφτασε σε υψηλά μέτρα αρετής, και ο βίος της κοσμείται με θαυμαστές αγγελικές εμφανίσεις και οπτασίες.
Μια νύχτα, ενώ προσευχόταν, άναψε ο διάβολος ένα κερί από το καντήλι κι έβαλε φωτιά στο κουκούλι της. Σύντομα η φωτιά μεταδόθηκε μέχρι κάτω και καψάλισε όχι μόνο τα ρούχα της αγίας, αλλά και πολλά σημεία του σώματος: τους ώμους, το στήθος, τα νεφρά, την πλάτη.
Μια μοναχή πήρε είδηση από τη μυρωδιά κι έτρεξε στο κελλί της οσίας, που συνέχιζε την προσευχή της ασάλευτη.
Η μοναχή έσβησε τη φωτιά. Και τότε άκουσε την οσία να της λέει με παράπονο:
– Γιατί, αδελφή μου, με στέρησες από τέτοια αγαθά; Μέχρι τώρα στεκόταν μπροστά μου άγιος άγγελος και μου έπλεκε στεφάνι από λουλούδια τόσο ωραία και ευωδιαστά, που ποτέ μου δεν είδα ούτε οσφράνθηκα. Και τη στιγμή που άπλωνε το χέρι του να βάλει στο κεφάλι μου εκείνο το ωραίο στεφάνι, ήρθες εσύ, κι εκείνος έφυγε. Πολύ, μα πάρα πολύ με λύπησες…
Κάποια μεγάλη Παρασκευή, ενώ έψαλλαν οι μοναχές την ακολουθία των αγίων Παθών, η οσία Ειρήνη ήρθε σε έκσταση. Βλέπει να μπαίνουν στην εκκλησία αναρίθμητοι νέοι, λευκοντυμένοι και φωτόμορφοι. Κρατούσαν κιθάρες κι έψαλλαν ύμνους δοξολογικούς στο Θεό. Κρατούσαν φιάλες με μύρο ευωδιαστό και το άδειαζαν πάνω στην αγία Τράπεζα.
Όταν η οσία έγινε ηγουμένη της μονής του Χρυσοβαλάντου και ανέλαβε την πνευματική ευθύνη των μοναζουσών, ζήτησε από το Θεό το προορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει και να διορθώνει τα κρυφά πταίσματά τους.
Ο Κύριος την άκουσε και της έστειλε φωτόμορφο άγγελο, που τη χαιρέτησε και της είπε:
– Χαίρε, πιστή δούλη του Θεού. Ο Κύριος μ’ έστειλε να σε διακονώ για χάρη εκείνων που θα σωθούν με τη βοήθειά σου. Με πρόσταξε να στέκομαι πάντα κοντά σου και να σου φανερώσω με σαφήνεια τα απόκρυφα.
Από τότε δεν έλειψε από κοντά της ο άγγελος. Καθημερινά μιλούσε μαζί του, κι εκείνος της φανέρωνε τα κρυφά έργα του καθενός, όχι μόνο των μοναζουσών, αλλά και όσων πήγαιναν για να την επισκεφθούν και ν’ ακούσουν τη διδαχή της.
Κάποιος ευλαβής και γνώριμος της μονής, που λεγόταν Χριστοφόρος, πληροφορήθηκε από την οσία για τον επικείμενο θάνατό του. Ενώ συζητούσαν, η οσία έβλεπε ένα λαμπρό νέο να στέκεται πίσω του και να κρατάει δρεπάνι ακονισμένο. Τριγύρω του ήταν κι άλλοι, που μετρούσαν τα χρόνια της ζωής του με τα δάχτυλα, και αποφάσαν πως η μέρα εκείνη ήταν η τελευταία της ζωής του.
Ύστερα από υπεραιωνόβια καρποφόρο βιοτή, ήρθε καιρός να πληρώσει και η οσία, σαν άνθρωπος, το κοινό χρέος. Στις 26 του Ιουλίου παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και της λέει:
– Γνώριζε ότι τον ερχόμενο χρόνο, στις 30 του ίδιου μηνός, θα παρασταθείς στο θρόνο του Θεού.
Την προκαθορισμένη μέρα, ενώ προσευχόταν, άρχισε να χαμογελάει βλέποντας τους αγίους αγγέλους που την χαιρετούσαν. Αμέσως έλαμψε το πρόσωπό της, έκλεισε τα μάτια και παρέδωσε την αγία ψυχή της στα χέρια του Θεού.
Από το βιβλίο: ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 170.
