Μετά την ένδοξη Ανάστασή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν εμφανίσθηκε πάλι στον κόσμο, παρά μόνο στους μαθητές Του και τους πλησιέστερους ανθρώπους Του· τους εμφανίσθηκε μερικές φορές μέσα σε διάστημα σαράντα ημερών με το ένδοξο σώμα Του παρηγορώντας τους, διδάσκοντάς τους και αποσαφηνίζοντάς τους το μυστήριο της θείας Οικονομίας.
Και όταν οι μαθητές ήσαν συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ, τους εμφανίσθηκε ο Κύριος για τελευταία φορά, λέγοντάς τους: «Ειρήνη υμίν». Αφού τους καθησύχασε, διότι ήδη ήσαν ταραγμένοι, και έφαγε μπροστά τους «μέρος οπτού ιχθύος και από μελισσίου κηρίου» (Λουκ. 24:42), τους οδήγησε έξω στο όρος των Ελαιών, που ήταν πλησίον της Βηθανίας. Εκεί τους παρήγγειλε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ έως ότου λάβουν «δύναμιν εξ ύψους», κατόπιν ύψωσε τα χέρια Του και τους ευλόγησε, και την ίδια στιγμή υψώθηκε στον ουρανό, αφού περιβλήθηκε από ένα φωτεινό σύννεφο.
Επάνω σε λόφο γεννήθηκε, επάνω σε βουνό μεταμορφώθηκε, επάνω στον λόφο του Γολγοθά σταυρώθηκε και από το όρος των Ελαιών ανέβηκε στους ουρανούς! Γιατί άραγε αγάπησε ο Χριστός τόσο πολύ το βουνό; Διότι το βουνό είναι σύμβολο του ουρανού, της Εκκλησίας, του παραδείσου, ενώ η πεδιάδα είναι σύμβολο του κόσμου, του πόνου, αυτής της τόσο θορυβώδους ζωής. Γι’ αυτό και ο Κύριος προσευχόταν ιδιαίτερα στο βουνό και σε τέτοιους τόπους συχνά κήρυττε.
Και το σύννεφο που τον άρπαξε προς τον ουρανό έχει κι αυτό κάποια μυστική έννοια. Το σύννεφο είναι το όριο ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη, ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, ανάμεσα στο πεπερασμένο και στο άπειρο, ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό. Το σύννεφο είναι το όριο ανάμεσα στη θέα και στην πίστη. Γι’ αυτό και είναι παρόν στα μεγαλύτερα μυστήρια και συμβολίζει το βάθος των μυστηρίων τα οποία δεν μπορεί να κατανοήσει ο νους του ανθρώπου.
Έτσι ανυψώθηκε ο Κύριος στον ουρανό, ενώ κάτω στη γη παρέμειναν βλέποντάς Τον με θλίψη οι ένδεκα Γαλιλαίοι αλιείς. Πόσο πολύ πόνεσαν γι’ αυτόν τον χωρισμό! Ίσως και γι’ αυτό δόθηκαν στον άνθρωπο τα δάκρυα, για να εκφράζουν μόνα τους, εν σιωπή, τη λύπη των καρδιών αυτών που χωρίζονται!
Μπορούσε άραγε να μη κλάψει ο ζηλωτής Πέτρος; Αλλά και ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, πώς θα μπορούσε να νικήσει τώρα τη θλίψη του;
Τη στιγμή που η φωτεινή νεφέλη έκρυβε από τα μάτια τους τον πολυτίμητο Θησαυρό, οι ένδεκα κοίταζαν συλλογισμένοι τον ουρανό. Σιωπούσαν και αυτοί, και οι αιωνόβιες ελιές και οι πέτρες στο βουνό και μέσα στην Ιερουσαλήμ και η γέρικη συναγωγή, όλα είχαν βυθιστεί στη σιωπή, στη λύπη και στην έκπληξη.
Εκείνη τη δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού ήλθαν δύο φωτεινόμορφοι άγγελοι να ενισχύσουν και παρηγορήσουν τους Μαθητές του Κυρίου, λέγοντάς τους: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν;» (Πραξ. 1:10).
Σαν να τους έλεγαν: «Μην αποκάμνετε, δώστε κουράγιο στις καρδιές σας. Εσείς είσθε οι αλιείς του κόσμου. Στις καρδιές σας είναι γραμμένο το Ευαγγέλιο του Χριστού. Στις πλάτες σας κρέμεται ο Σταυρός Του. Με τα χέρια σας θα ιδρυθεί η Εκκλησία Του. Με τις γλώσσες σας θα κηρυχθεί ο νέος Νόμος. Οπότε λοιπόν, μη στέκεστε ατενίζοντας με απορία προς τον ουρανό. Πηγαίνετε στην Ιερουσαλήμ. Μια “δύναμις εξ ύψους” σας περιμένει, όχι μετά από πολλές ημέρες.
» Κατόπιν περπατήστε με τα βήματά σας όλες τις χώρες της γης, αναγγέλλοντας σε όλους αυτά που είδατε με τα μάτια σας και ακούσατε με τ’ αυτιά σας. Διότι αυτός ο Ιησούς, που αναχώρησε από εσάς και ανέβηκε στον ουρανό, έτσι θα έλθει πάλι, με ορατό σώμα και επάνω στα σύννεφα με τον ίδιο τρόπο, όπως τον είδατε να αναχωρεί στον ουρανό» (Πραξ. 1:11).
Ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στον ουρανό για να επισφραγίσει την αποστολή για την οποία στάλθηκε στη γη από τον Πατέρα Του. Ανελήφθη για να εισέλθει πάλι στη δόξα Του. Ανελήφθη για να ετοιμάσει εκεί τόπο αναπαύσεως σ’ αυτούς που θα Τον πιστέψουν (Ιω. 14:3). Ανελήφθη για να ανυψώσει και εμάς στους ουρανούς, όπως ο Ίδιος είπε: «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν», δηλαδή: «Και εγώ, αν υψωθώ από τη γη, όλους θα τους προσελκύσω κοντά μου». (Εννοεί εδώ και τον σταυρικό Του θάνατο και την ανάληψή Του στον ουρανό.)
Δια της μετοχής μας στον Σταυρό, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Χριστού γινόμαστε θεοί κατά χάριν (Ιω. 12:32).
Από το βιβλίο: Ο Γέροντας π. Υάκινθος Ουντσιουλεάκ, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Πούτνα Μολδαβίας Ρουμανίας (1924-1998). Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, 2001.
