Στο Νοσοκομείο που εργαζόμουν, στο Ν.Ι.Ε.Ε. (Νοσηλευτικό Ίδρυμα της Εκκλησίας της Ελλάδος), εισήχθη προς θεραπεία ένας φοιτητής 19 ετών με υψηλό πυρετό (39, 40, 40,5). Ο φοιτητής αυτός ονομαζόταν Στυλιανός Στεργιανός του Χρήστου και της Ευαγγελίας, κάτοικος Πατησίων. Οι γονείς του ήσαν πνευματικά μου παιδιά, ευλαβέστατοι άνθρωποι και είχαν και ένα άλλο αγόρι.
Ο Στέλιος λοιπόν, είχε ένα υψηλότατο πυρετό επί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να υποχωρή ούτε μία γραμμή κάτω από το 39,5. Αδιάγνωστος όπως ήταν, στο τέλος ο καθηγητής κ. Μιλτιάδης Σαμαρτζής με τους βοηθούς του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ασθένεια του Στέλιου πιθανόν να ήταν μία μορφή “ακοκυταρεναιμίας”. Χρησιμοποίησαν όλα τα φάρμακα, ακόμη και μεγάλες δόσεις κορτιζόνης, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Οι γιατροί μάς ενημέρωσαν ότι και το πιο απλό μικρόβιο που μπορεί να κολλήση θα επιφέρη τον θάνατο. Σε λίγες ημέρες – ύστερα από ιατρικά συμβούλια που είχαν γίνει – οι γιατροί μάς διαβεβαίωσαν ότι η Ιατρική δεν μπορεί πλέον να προσφέρη τίποτε απολύτως. Περιμέναμε πλέον μαζί με όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και οι τραγικοί γονείς του την ώρα που θα καταλήξη. Εκείνη την στιγμή σκέφθηκα τον γέροντα Ιάκωβο.
Κάλεσα τον πατέρα του και του είπα επιγραμματικά: «Κύριε Χρήστο, ο Στέλιος είναι ένας άγγελος και ο Χριστός τον θέλει κοντά Του. Ο μόνος που θα μπορούσε να μας βοηθήση αυτή την έσχατη στιγμή είναι ο πατήρ Ιάκωβος, αλλά δυστυχώς αυτή την ώρα δεν μπορείς να φύγης, διότι περιμένομε την τραγική κατάληξη».
Ο μακαριστός κ. Χρήστος, πιάσθηκε από τα λόγια μου – δεν είχε άλλωστε άλλη επιλογή – πήρε το αυτοκίνητο, το έκανε αεροπλάνο, πήγε στον Όσιο Δαυίδ, βρήκε τον άγιο Γέροντα, έπεσε στα πόδια του και κλαίγοντας γοερώς του είπε το πρόβλημα του παιδιού του.
Ο Γέροντας Ιάκωβος φάνηκε ότι το ήξερε. «Κύριε Χρήστο – με συγχωρείτε – θα κάνω προσευχή – με συγχωρείτε – περιμένετε λίγο σας παρακαλώ».
Σε λίγο έγινε το υπερθαύμα. «Κύριε Χρήστο», του λέγει, «μόλις αυτή την στιγμή έπεσε ο πυρετός. Το παιδί θα γίνη καλά. Ο άγιος Δαυίδ το είπε στον Χριστό και του έκανε το χατήρι».
Ο κ. Χρήστος τα έχασε κυριολεκτικά, παίρνει τηλέφωνο στο Νοσοκομείο, το σηκώνει η Προϊσταμένη κ. Δωροθέα Πλαγιαννάκου. «Κύριε Χρήστο», του λέγει, «όλο το Νοσοκομείο πανηγυρίζει και σε ψάχνομε. Πριν πέντε λεπτά έπεσε απότομα ο πυρετός του Στέλιου, χωρίς να εξηγήται το γεγονός».
Όλοι κλαίγαμε από χαρά και μόνον όταν ήλθε ο κ. Χρήστος, μας περιέγραψε πώς και από ποιον συνετελέσθη το θαύμα.
Ο Στέλιος είναι παντρεμένος με δύο παιδάκια, παραμένει γνήσιον τέκνον της Εκκλησίας με όλα τα πνευματικά χαρίσματα που του έδωσε ο Χριστός.
Το γεγονός αυτό το έζησα επί εικοσιτετραώρου βάσεως, διότι μου ήταν και είναι λίαν αγαπητός, οι δε γονείς του ήταν από τα εκλεκτότερα πνευματικά τέκνα μου.
Μαρτυρία π. Ιωάννου Νιργιανάκη
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 161. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
