Ο παπα-Δανιήλ ο Αγιοπετρίτης ήταν ένας μεγάλος ησυχαστής στην γενεά του και μιμητής του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, του πρώτου και μεγαλυτέρου Αθωνίτου Ησυχαστού. Αγωνίσθηκε στον ίδιο χώρο, αλλά η χρονική απόσταση από μας και ο τρόπος της ζωής του δεν άφησαν να γίνουν γνωστά παρά μόνο λίγα στοιχεία από την ασκητική του βιωτή.
Η πατρίδα του και η ζωή του γενικά πριν γίνη μοναχός δεν είναι γνωστά. Έγινε μοναχός στον Άγιο Πέτρο από τον ενάρετο Γέροντα και πνευματικό παπα-Αντώνιο ο οποίος έγινε Γέροντας της σπηλιάς-προσκυνήματος στις 15 Σεπτεμβρίου 1874. Αφού διέπρεψε στα μοναχικά αγωνίσματα, ο καλός υποτακτικός π. Δανιήλ κρίθηκε από τον Γέροντά του άξιος να λάβη την χάρι της Ιερωσύνης. Χειροτονήθηκε στην Λαύρα διάκονος και Πρεσβύτερος και έκτοτε δεν βγήκε από το Ησυχαστήριο του Αγίου Πέτρου. Πουθενά δεν πήγε ως την κοίμησή του.
Στη 1 Απριλίου 1909 αναγνωρίσθηκε ως Γέροντας και Πνευματικός. Φαίνεται πως μέχρι τότε έζησε ο Γέροντάς του.
Ο παπα-Δανιήλ είχε τυπικό όλη τη νύχτα να αγρυπνή. Θεωρούσε αμαρτία να τον βρη το σκοτάδι στο κρεββάτι. Ξεκουραζόταν το απόγευμα και όταν νύχτωνε, άρχιζε την καθημερινή αγρυπνία του. Στο τέλος της αγρυπνίας τελούσε κάθε ημέρα την θεία Λειτουργία. Και την Μ. Σαρακοστή κάθε μέρα έκανε Προηγιασμένη. Οι θείες Λειτουργίες του κρατούσαν ώρες, γιατί συχνά ηρπάζετο σε θεωρία και από την πολλή κατάνυξη δυσκολευόταν να λέη τις εκφωνήσεις.
Το πρωί ξεκουραζόταν λίγο και την ημέρα φορώντας ράσο και κουκούλι έκανε τις απαραίτητες εργασίες στο κελλί του ή εξωμολογούσε μοναχούς. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν διέκοπτε την πνευματική του εργασία όλη την ημέρα και απέφευγε την επικοινωνία και συνομιλία με ανθρώπους.
Κατά το μεσημέρι έτρωγε το ασκητικό του φαγητό και απεσύρετο να ξεκουραστή για τη νυχτερινή αγρυπνία του. Η ζωή του ήταν ασκητική και απλή. Ούτε τζάμια δεν είχαν στα παράθυρα. Είχαν ένα τζάκι και κάτι παλαιές κτιστές σόμπες. Τον χειμώνα το χιόνι σε κείνα τα μέρη ξεπερνά τα δύο μέτρα.
Κάποτε ένας γέροντας έστειλε το καλογέρι του να εξομολογηθή στον παπα-Δανιήλ. Το καλογέρι πήγε, χτύπησε την πόρτα και είπε το «Δι’ ευχών…», αλλά απόκριση δεν πήρε. Κοίταξε τότε από το παράθυρο της Εκκλησίας και είδε τον παπα-Δανιήλ γονατιστό κάτω από τον πολυέλαιο να προσεύχεται και να είναι μέσα σε φλόγες. Έτρεξε αμέσως στον Γέροντά του και του είπε έντρομος ότι ο πνευματικός καίγεται. Έτρεξαν μαζί στον Άγιο Πέτρο και βρήκαν τον παπα-Δανιήλ ήσυχο, σε φυσιολογική κατάσταση.
Ο παπα-Δανιήλ, όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της ζωής του και αισθάνθηκε να πλησιάζη το τέλος του, φορώντας το ράσο του έκανε ένα περίπατο στην αυλή του κελλιού, κοίταξε τον ουρανό, έστρεψε το βλέμμα του γύρω και ανεφώνησε: «Ω ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».
Την ίδια μέρα, αφού είχε λειτουργήσει, έφυγε για την αιώνιο ζωή ειρηνικά, χωρίς ασθένεια, πλήρης ημερών και κατάφορτος από αρετές και θεία χάρι, το έτος 1929.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.
Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ. 47, 53.
Ο ησυχαστής παπα-Δανιήλ Αγιοπετρίτης
