Ο 2ος ψαλμός είναι ανεπίγραφος, όπως και ο πρώτος· οι απόστολοι όμως σε μια προσευχή τους τον αποδίδουν στον Δαβίδ (Πράξ. δ’ 25). Είναι ψαλμός καθαρά προφητικός και μεσσιακός, αναφέρεται δηλαδή στον Υιό του Θεού, τον οποίο ο Θεός εγκαθιστά ως παντοδύναμο βασιλέα και του δίνει εξουσία σε όλη τη γη.
Ο ψαλμός διαιρείται σε τέσσερα μέρη.
Στο α’ μέρος (στίχ. 1-3) παριστάνονται τα έθνη υπό την ηγεσία ασεβών βασιλέων και αρχόντων να επαναστατούν εναντίον του Θεού και του Χριστού του.
Στο β’ μέρος (στίχ. 4-5) ο Κύριος ελεεινολογεί τους αποστάτες για τις μάταιες απόπειρές τους και ετοιμάζεται να τους ταράξη με τη δικαία οργή του.
Στο γ’ μέρος (στίχ. 6-9) ο Μεσσίας εγκαθίσταται αιώνιος και παντοδύναμος βασιλεύς και αναγγέλλει το πρόσταγμα του Θεού που τον εγκατέστησε.
Τέλος στο δ’ μέρος (στίχ. 10-13) προτρέπονται τα έθνη και οι βασιλείς των να σωφρονισθούν και να επιστρέψουν στον Κύριο, για να αποφύγουν τις τρομερές συνέπειες της οργής του.
Ας διαβάσουμε τον ψαλμό.
α’.
|
1 |
Ινατί εφρύαξαν έθνη, και λαοί εμελέτησαν κενά; |
Γιατί τα έθνη αφηνίασαν (σαν ατίθασα και ανυπότακτα άλογα) και οι λαοί κατέστρωσαν μάταια σχέδια; |
|
2 |
Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού. |
Παρατάχθηκαν (απειλητικά) οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συναθροίσθηκαν στο ίδιο μέρος εναντίον του Κυρίου και του Χριστού του. |
|
3 |
«Διαρρήξωμεν τους δεσμούς αυτών και απορρίψωμεν αφ’ ημών τον ζυγόν αυτών». |
(Και είπαν): «Ας σπάσουμε τα δεσμά της υποταγής μας σ’ αυτούς, (τον Θεό και τον Χριστό του), κι ας πετάξουμε από πάνω μας τον ζυγό τους». |
β’.
|
4 |
Ο κατοικών εν ουρανοίς εκγελάσεται αυτούς, και ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς. |
Αυτός όμως που κατοικεί στους ουρανούς θα γελάση εις βάρος τους και θα τους περιπαίξη. |
|
5 |
Τότε λαλήσει προς αυτούς εν οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού ταράξει αυτούς. |
Γρήγορα θα μιλήση προς αυτούς, και με την έκρηξι της οργής του θα τους συνταράξη. |
γ’.
|
6 |
Εγώ δε κατεστάθην βασιλεύς υπ’ αυτού επί Σιών όρος το άγιον αυτού, διαγγέλλων το πρόσταγμα Κυρίου. |
Εγώ δε (λέει ο Χριστός του Κυρίου) εγκαταστάθηκα από αυτόν βασιλεύς στη Σιών, το άγιο όρος του, για να διακηρύξω το πρόσταγμα του Κυρίου. |
|
7 |
Κύριος είπε προς με· «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε. |
Ο Κύριος είπε σ’ εμένα: «Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερα σ’ εγέννησα. |
|
8 |
Αίτησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου, και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γης. |
Ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω (όλα) τα έθνη σαν κληρονομία σου, και θα βάλω υπό την κυριαρχία σου τα πέρατα της γης. |
|
9 |
Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς». |
Θα τους κυβερνήσης με ραβδί σιδερένιο, και θα τους συντρίψης σαν πήλινα σκεύη». |
δ’.
|
10 |
Και νυν, βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οι κρίνοντες την γην. |
Και τώρα, (λέει ο ποιητής), εσείς οι βασιλείς βάλετε γνώσι και παιδαγωγηθήτε όλοι, όσοι κρίνετε (και δικάζετε) τους λαούς της γης. |
|
11 |
Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω. |
Υπηρετήστε με φόβο (και σεβασμό) τον Κύριο και δοκιμάστε την αγαλλίασι που φέρνει ο τρόμος (μήπως με τη διαγωγή σας εξοργίσετε τον Κύριο). |
|
12 |
Δράξασθε παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος και απολείσθε εξ οδού δικαίας. |
Δεχθήτε την παιδαγωγία (που σας χαρίζει η θεία διδασκαλία), μην τυχόν οργισθή ο Κύριος και καταστραφήτε με την απομάκρυνσί σας από τον ίσιο δρόμο. |
|
13 |
Όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ. |
Πολύ γρήγορα θα ανάψη (σαν φωτιά) η οργή του, και τότε θα είναι μακάριοι εκείνοι που έχουν στηρίξει την ελπίδα τους σ’ αυτόν. |
Ερμηνευτικές επεξηγήσεις
- Η λ. Χριστός (στίχ. 2) είναι απόδοσις της εβραϊκής λ. Μεσσίας (Mashiah), που σημαίνει αυτόν που χρίεται με αγιασμένο λάδι και εγκαθίσταται σε μεγάλο αξίωμα. Έτσι χρίονταν οι βασιλείς και οι αρχιερείς των Εβραίων, και γι’ αυτό ωνομάζονταν χριστοί Κυρίου, χρισμένοι δηλαδή από τον Θεό. Κατ’ εξοχήν όμως Χριστός Κυρίου είναι ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, τον οποίο ο Θεός έχρισε με το Άγιο Πνεύμα βασιλέα παγκόσμιο, σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου.
- Η ιδέα ότι ο Θεός κατοικεί στον ουρανό, την οποία και οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν κι εμείς τη χρησιμοποιούμε στην προσευχή μας, λέγοντας «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς», όπως μας εδίδαξε ο Κύριος, δεν περιορίζει την πανταχού παρουσία του Θεού, αλλά εκφράζει το μεγαλείο του, αφού ο ουρανός θεωρήθηκε ανέκαθεν ως κάτι το υψηλό και υπέρλαμπρο και ένδοξο.
Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ΑΝΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΨΑΛΜΩΝ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 15.
