Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή (Λουκ. 8.41-56) έχουμε δυο θαύματα «ιατρικά», τη θεραπεία της αιμορρoούσας και την ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου. Αφορμή για τον λόγο μας θα πάρουμε από το δεύτερο θαύμα, κατά το οποίο η κορούλα αναστήθηκε, την έσωσε ο πατέρας της, δηλαδή ο Χριστός μας που λυπήθηκε τον πατέρα της.
Όταν ασθενεί πνευματικά το παιδί, πώς θα βοηθηθεί, πώς θα έρθει σε επαφή με τον Χριστό; Θα ενεργήσουν οι γονείς για χάρη του, όπως ενήργησε ο Ιάειρος για την κόρη του.
Αναμφισβήτητα πολλές φορές το παιδί ασθενεί ψυχικά, μέχρι και «εις θάνατον». Το περιβάλλον ασκεί δυσκατάβλητη φθοροποιό έλξη. Κάθε τι προσπαθεί ν’ αποσπάσει το παιδί από τους κόλπους της ευσεβούς οικογενείας. Βομβαρδίζεται από την τηλεόραση, το κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό κουτί του διαβόλου, που μέσα του είναι και φωνάζει ο σατανάς, ενώ τα κέρατά του (την κεραία) τα έχει στα κεραμίδια, στη στέγη (Ευθυμίας ηγουμένης, Οι προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία, Έκδ. Ι. Μονής Αγίου Κοσμά Αιτωλού, Αθήναι 2004 σελ. 417).
Στην ίδια υπέρηχη επικίνδυνα τρομακτική συχνότητα δουλεύουν συχνά και το διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι γιγαντοαφίσες, τα θεάματα γενικότερα και ακροάματα, έντυπα, κοσμοθεωρίες, παραθρησκείες, συναναστροφές, υλιστικό φρόνημα της καταναλωτικής κοινωνίας μας, οπότε χρειάζονται οικονομικές παγκόσμιες κρίσεις, μήπως και συνέλθουμε.
Στο δε σχολείο επίσης κίνδυνοι με ναρκωτικά και συναγελάσματα και παρέες φύρδην-μίγδην, μέχρι και θανασίμως αμαρτωλώς φύρδην-μίγδην σωματικώς. Μα και ο περιρρέων αήρ δεν είναι πια καθαρός στον τομέα της μαθήσεως. Υπάρχουν οπωσδήποτε άξιοι εκπαιδευτικοί που μπολιάζουν αλήθειες στην παιδική, νεανική ψυχή, αλλά υπάρχουν και ανάξιοι του λειτουργήματός τους, που δουλεύουν σε σκοπιμότητες, είναι δούλοι αλλοτρίων σκοπών, δεν υπηρετούν Χριστό και Ελλάδα. Η Εκκλησία εύχεται ανέκαθεν υπέρ «γονέων, αναδόχων, διδασκάλων», γιατί τους θεωρεί ευεργέτες και τους ευγνωμονεί. Ανάδοχοι, διδάσκαλοι· ήσαν ευεργέτες. Είναι όμως και τώρα;
Ό,τι έχει προλάβει να σπείρει το σπίτι μένει· ίσως εν υπνώσει για καιρό, μα μένει. Ο σπόρος κοιμάται για μήνες τον χειμώνα, δείχνει νεκρός, άδικος κόπος και έξοδα. Κάποτε όμως καρποφορεί.
Το καίριο και ύψιστο είναι η αγωγή από την οικογένεια. Έλεγε ένας γονιός: «Το παιδί είναι ένα ποτήρι. Όλοι βάζουν. Το ζητούμενο είναι πώς θα προλάβουμε εμείς να βάλουμε το πιο πολύ»!
Εξομολογείτο νεαρός επιστήμονας που μόλις είχε απολυθεί από τον στρατό, ότι για ένα διάστημα ήθελε να διακόψει κάθε επαφή με τον Χριστό. Ωστόσο ενίοτε ξεχνιόταν, και από συνήθεια πήγαινε να κάνει τον σταυρό του. Θύμωνε και πείσμωνε. Στο τέλος όμως επέστρεψε στη σταυρωμένη Αγάπη.
Έχουμε ευάριθμες περιπτώσεις κατά τις οποίες άνθρωποι με καλές ρίζες και οικογενειακές κατευθύνσεις ξεστράτεψαν, πλην υστερότερα μετανόησαν και επανήλθαν στην ευθεία. Αντίστροφα δε, άνθρωποι που παρουσίασαν πρόοδο στην πορεία τους, σκόνταψαν και ανατράπηκαν – και οι ειδότες το απέδωσαν στις φθαρμένες καταβολές τους – «ο πατέρας Αμορραίος, η μητέρα δε Χετταία», όπως θα έλεγε αποκαρδιωτικά στον ατάσθαλο Ισραήλ ο προφήτης παραβολικά (Ιεζ. 16.3).
Έχουμε υπ’ όψη μας επώνυμα περιστατικά. Ρωτήσαμε για παράδειγμα κάποιον (γιατρό). «Πώς τελικά κρατήθηκες; Πέρασες από διάφορα, πελαγοδρόμησες, παραπλανήθηκες, μα έπειτα ισορρόπησες. Πώς»; Η απάντησή του: «Ο πατέρας μου δεν διέθετε μόρφωση, μα ήταν άγιος, σφράγισε τη ζωή μου»! Δεν «κατόρθωσε» να του ξεφύγει έστω κι αν εκείνος είχε πεθάνει.
Πόσοι και πόσοι γονείς αγίων δεν μακαρίζονται επειδή τους ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»; Παιδεία και νουθεσία Κυρίου, το κλειδί της γονικής επιτυχίας!
Όσες φορές αρρωσταίνουν, και κυρίως ψυχικά, τα παιδιά, ποιο το χρέος των γονέων, τι οφείλουν να πράξουν; Να προστρέχουν αυτοί στον Χριστό, σαν τον Ιάειρο και τους άλλους, μιας και δεν προστρέχουν τα παιδιά τους. Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να συμπάσχουμε και να προσευχόμαστε για τον πλησίον που βρίσκεται σε δυσχέρεια, κατά συνέπεια πολύ περισσότερο οι γονείς για τα σπλάγχνα τους. Μπορούν να Του πουν με παρρησία «Συ μου το έδωσες, Θεέ μου. Λοιπόν έχε την έγνοια του»! Και τα πράγματα δείχνουν ότι ο Θεός ακούει τους «ιαείριους» γονείς.
Συνιστά καθήκον τους να σκληρυνθούν τα γόνατά τους στην προσευχή, σαν τα γόνατα μιας μητέρας στην Αφρική του 4ου αι., σύζυγο ειδωλολάτρη, βάναυσου και ακόλαστου – τρία επίθετα που εκφράζουν λακωνικότατα κάθε κακία. Το παιδί της, μέγιστη διάνοια στη διαδρομή της Ιστορίας, ήταν αιρετικός και ανήθικος – «τράβηξε» από τον πατέρα του.
Η μάννα για χρόνια ολόκληρα μεταβλήθηκε σε λαμπάδα ικεσίας μπροστά στον Κύριο. Δεόταν και έλυωνε. Επανειλημμένα πρόστρεχε στον επίσκοπο για να στηριχθεί και παρηγορηθεί. Ώσπου κάποτε εκείνος συγκλονισμένος της είπε: «Πήγαινε, κόρη μου, δεν πρόκειται να χαθεί γιος τόσων δακρύων»!
Ο «διάβροχος» από τα κλάματά της άσωτος θέλει να φύγει μακριά της, τον ελέγχει ο πόνος και το μαρτύριό της. Αυτή από κοντά. Τον ακολουθεί στην Ιταλία. Σειρά ετών διάπυρης προσευχής. Εν τω μεταξύ έχει σώσει τον άνδρα της. Πέθανε βαπτισμένος!
Μα και για το παιδί έρχεται η ώρα της Χάριτος. Ο Θεός δηλαδή κάμπεται από τις διαρκείς «ενοχλήσεις» της μητέρας, όπως περίπου ο ευαγγελικός κριτής της αδικίας που δεν τον άφηνε σε ησυχία η χήρα (Λουκ. 18.2-6).
Και τι γίνεται; Ο νέος έχει περάσει από ποικίλες φιλοσοφίες, που καμιά τους δεν τον ικανοποίησε. Άρχισε να ελκύεται από τα κηρύγματα του αγίου Αμβροσίου επισκόπου Μεδιολάνων (Μιλάνου), αλλά δεν έχει κατασταλάξει ακόμη.
Μια μέρα στον κήπο του σπιτιού τους σπαράζει από αγωνία, κλαίει και κονταροχτυπιέται υπαρξιακά. Έχει μάθει για τον Χριστό, έχει διχασθεί οντολογικά, χωρίς όμως να γείρει τελικά ούτε προς τη μια ούτε προς την άλλη πλευρά. Και βασανίζεται…
Κάποια στιγμή ακούει μια παιδική μυστηριώδη φωνή να τραγουδάει «Τόλε ετ λέγκε», «πάρε και διάβασε». Παίρνει και ξετυλίγει το ειλητάριο, τον κύλινδρο, των επιστολών του Παύλου. Το μάτι του πέφτει κάπου στην προς Ρωμαίους: «[Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι…] η νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός… μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω, αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» (13.11-14).
Ο φιλόσοφος κερδίζεται! Ήταν εκείνος που ήταν, πατέρας δηλαδή νόθου παιδιού· έγινε εκείνος που έγινε, άγιος, κορυφαίος διδάσκαλος της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας. Το όνομά του Αυγουστίνος, της μητέρας του Μόνικα.
Ο λόγος του Θεού τι σύνθημα θα δώσει σήμερα στους γονείς και ευρύτερα στους παιδαγωγούς; Το σύνθημα, από την αρχή μας και αναφέρεται σε άνδρα – το παρασύνθημα από το τέλος και αφορά σε γυναίκα. Λοιπόν σύνθημα Ιάειρος, παρασύνθημα Μόνικα. Ας εμπνέουν και ας κατευθύνουν. Αμήν!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
