Για τον Ισίδωρο, τον επιληπτικό
- Για τα δωρήματα των αγίων σεμνύνεται και η Δαμασκός, που ήταν η μητρόπολη της Συρίας και η βασίλισσα όλης της Ανατολής και που κάποτε είχε δεχθεί τυφλό τον Παύλο και φιλοξένησε τον διώκτη της και τον μετέτρεψε σε κήρυκα, αλλά και τον έκρυψε, και από ένα παραθύρι, μέσα σε ένα κοφίνι τον φυγάδευσε, όταν τον καταζητούσαν να τον φονεύσουν. Περηφανεύονταν δε η πόλη, ότι είχε βγάλει μεγάλους και σημαντικότατους ανθρώπους, όπως ο βασιλέας Νίνος και η βασίλισσα Σεμίραμις, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και πολλοί άλλοι.
Μεταξύ αυτών των ονομαστών ανθρώπων υπήρχε και ο λαμπρός Διονύσιος, που είχε και ένα γιο και διάδοχό του, τον Ισίδωρο. Αυτός όταν ήταν ακόμη παιδί και χρησιμοποιούσε τακτικά τα λουτρά, μια μέρα, κάποιος πονηρός δαίμονας μπήκε μέσα του και έπεσε κάτω και κυλιόταν. Οι παιδοτρίβες (γυμναστές), που παρευρίσκονταν, τον σήκωσαν και τον έβγαλαν έξω από τους ατμούς και το ζεστό αέρα του λουτρώνα, γιατί πίστεψαν ότι αυτή η λιγοψυχία προέρχονταν απ’ την κακή εξαέρωση του χώρου, πράγμα που τακτικά συνέβαινε σε πολλούς λουτρώνες και δεν προέρχονταν από κάποιο πονηρό πνεύμα. Αλλά όταν τον έβγαλαν έξω, επειδή επέμεναν και τότε τα συμπτώματα, κατάλαβαν ότι προέρχονται από κάποια επέμβαση και αδικία των δαιμόνων.
Τούτο μαθαίνοντας οι γονείς του, στεναχωρήθηκαν και πολύ πόνεσαν, ήταν βλέπετε μοναχογιός και όλες τις ελπίδες τους για τη συνέχιση της οικογένειας τις είχαν ρίξει σ’ αυτόν, οπότε έπεσαν πάνω του και κάλεσαν τους καλύτερους γιατρούς για να βρεθεί θεραπεία, οι οποίοι διέγνωσαν πως η επιληψία και ο δυνατός πονοκέφαλος προέρχονταν από υπερβολική διασπορά μαύρης χολής στο αίμα. Γιατί έπασχε και από τα δύο αυτά και πότε λιποθυμούσε και πότε είχε δυνατούς πόνους και αισθάνονταν πολύ βαρύ το κεφάλι του. Αλλά τελικά μία γνώμη επεκράτησε μεταξύ των ανθρώπων, αφού δε θεραπευόταν η ασθένεια, ότι δηλαδή είναι ανίκητη σε ανθρώπους και ότι προέρχεται από ένα πονηρό πνεύμα και όχι βέβαια από τη χολή, που χύθηκε στο αίμα του.
Ο πατέρας του παιδιού Διονύσιος, βλέποντας την ανικανότητα της ιατρικής τέχνης και των γιατρών τον έστειλε, μαζί με τη μάνα του, στον Κύρο και τον Ιωάννη και πράγματι παραλαμβάνοντάς τον, πολύ σύντομα οι άγιοι μάρτυρες το θεράπευσαν, και να πώς:
Αφού φάνηκαν στη μητέρα του παιδιού που κοιμόταν, την πρόσταξαν να επαλείψει το παιδί από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια με χοιρινό λίπος, προσπαθώντας να θεραπεύσουν και την ψυχή της ίδιας της Ιουλίας της μητέρας, γιατί αυτό ήταν το όνομά της, επειδή είχε διαδοθεί ότι η ίδια είχε πλανηθεί στη πίστη και ακολουθούσε τις ειδωλολατρικές πλάνες, μεταξύ δε των άλλων, ως οπαδός του Άδωνη, απέφευγε το χοιρινό κρέας (*). Εάν ήταν αληθινά όσα διαδίδονταν ή ψέματα, μόνο ο Θεός μπορούσε να το γνωρίζει και οι άγιοι μάρτυρες που έδωσαν αυτού του είδους την περίεργη συνταγή. Γιατί το ότι μεν απέφευγε να τρώει χοιρινό, ήταν γνωστό σε όλους, όμως για ποια αιτία το απέφευγε δεν το γνώριζε κανείς, πλην η ασθένεια του παιδιού της την εξανάγκαζε τώρα σαν μάνα και τη βίαζε να πράξει απαραιτήτως το εντελλόμενο, για να σωθεί το μονάκριβο παιδί της. Μ’ αυτό λοιπόν το λίπος τον επάλειψε σ’ όλο του το σώμα, που ήταν άρρωστο βαριά και είχε πρόδηλα όλα της ασθένειας τα συμπτώματα.
Αλλά το δαιμόνιο, που τον παρενοχλούσε, δεν άντεξε την ολοκλήρωση του αλείμματος και σαν να μαστιζόταν από θεία δύναμη έφυγε! Μάλλον δεν όχι ότι δεν άντεχε το χοιρινό λίπος, αλλά οπωσδήποτε γιατί αόρατα το μαστίγωναν ο Κύρος και ο Ιωάννης, που συνηθίζουν να στροβιλίζουν τους δαίμονες. Κι από τότε μέχρι και σήμερα που γράφουμε την ιστορία του και ζει, ο Ισίδωρος είναι απρόσιτος στους δαίμονες και δεν ξανααπέκτησε ποτέ την ίδια εμπειρία, που είχε προτού επισκεφθεί τους αγίους και προτού θεραπευθεί με θεϊκή ενέργεια από αυτούς· έχω δε την γνώμη ότι και η μητέρα του ωφελήθηκε από το θαύμα, αν πράγματι είχε επηρεασθεί από την ειδωλολατρική πλάνη κι αν δεν ήταν μία γυναίκα δυσσεβής και ανόητη.
(*) Οι οπαδοί του Άδωνη δεν έτρωγαν χοιρινό κρέας, γιατί μυθολογείται ότι ο Άδωνης είχε σκοτωθεί από τον Άρη που είχε μεταμορφωθεί σε κάπρο.
Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Άμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 232.
Από τη διήγηση των θαυμάτων των αγίων αναργύρων Κύρου και Ιωάννη
