Ο άγιος Γεώργιος καταγόταν από εύπορη και θεοσεβή οικογένεια της Ατταλείας της Παμφυλίας στην Μικρά Ασία. Μικρός συνελήφθη από έναν αγά της περιοχής, ο οποίος τον μετέστρεψε στο Ισλάμ και αφού τον κράτησε στην υπηρεσία του μερικά χρόνια τον πάντρεψε με την κόρη του. Οι απαρηγόρητοι γονείς του τον αναζητούσαν παντού και όταν έμαθαν ότι ήταν στην υπηρεσία του αγά και ότι είχε αποστατήσει, ζήτησαν από μία ευσεβή γυναίκα, την Μαρία, που υπηρετούσε κι αυτή στο παλάτι, να υπενθυμίσει στον Γεώργιο την καταγωγή του και πόσο υπέφεραν οι γονείς του για την απώλεια της ψυχής του.
Τα λόγια αυτά που μετέφερε η Μαρία έπεσαν στην καρδιά του νέου σαν σπόροι σε γόνιμη γη και αποφάσισε σύντομα να φύγει. Αφού πήρε την άδεια από το αφεντικό του να πάει να προσκυνήσει στην Μέκκα, πήγε να συναντήσει την Μαρία στην Ιερουσαλήμ και αφού εξομολογήθηκε, προσκύνησε με δάκρυα στα μάτια όλους τους Αγίους Τόπους.
Μετά δύο χρόνια, η Μαρία που τον φρόντιζε σαν μάνα, τον συμβούλευσε να ακολουθήσει τους προσκυνητές που είχαν έλθει από την Κρήνη της Μικράς Ασίας (*) και να πάει να μείνει σε κείνη την φιλόξενη πόλη, όπου χριστιανοί και Τούρκοι συμβίωναν ειρηνικά. Πήγε λοιπόν και εγκαταστάθηκε εκεί εμπορευόμενος καφέ ενώ παντρεύτηκε με μία νέα χριστιανή, την Ελένη.
Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση το 1821, η περιοχή αυτή υπέστη βαριά αντίποινα από τον τουρκικό στρατό. Μία ημέρα αναγγέλθηκε η άφιξη του πασά της Αττάλειας, του πρώην αφεντικού του Γεωργίου, επικεφαλής στρατεύματος από άγριους πολεμιστές με προορισμό την Χίο, την οποία είχαν αποφασίσει να κάνουν στάχτη. Η Μαρία και η Ελένη συμβούλευσαν τον Γεώργιο να πάει να κρυφτεί, αλλά εκείνος απάντησε ότι δεν είχε να φοβηθεί τίποτε, αντιθέτως είχε να επωφεληθεί πολλά από την περίσταση.
Όταν έφθασε ο πασάς, ο Γεώργιος που δούλευε τότε ως ιπποκόμος τον βοήθησε να κατέβει από το άλογό του. Λίγο αργότερα, κοιτάζοντας ο πασάς από το παράθυρό του κατάλαβε ότι ο ιπποκόμος που οδηγούσε το υποζύγιό του στον στάβλο δεν ήταν άλλος από τον γαμπρό του. Έστειλε να τον φέρουν σ’ αυτόν και ρώτησε να μάθει τον λόγο της εξαφάνισής του.
Ο άγιος απάντησε: «Λάθος κάνεις, δεν είμαι ο Μεχμέτ, αλλά ο Γεώργιος, και θέλω να πεθάνω χριστιανός!» Ο πασάς εξοργίστηκε και διέταξε να τον φυλακίσουν αφού τον μαστιγώσουν.
Αφού ο αξιωματικός απέτυχε να τον κάνει να λυγίσει, τον έκλεισε σε ένα κελλί, με τα πόδια του βαλμένα στο τιμωρητικό ξύλο. Ένας ιερέας ονόματι Γεώργιος, που έμαθε τα συμβάντα, συμβούλευσε τους προκρίτους να φυλακίσουν δύο χριστιανούς, με πρόφαση τα χρέη, ώστε να μπορέσει να μεταδώσει μέσω αυτών τα Άχραντα Μυστήρια στον μάρτυρα.
Εν τω μεταξύ οι βασανιστές τοποθέτησαν στο κεφάλι του Γεωργίου ένα πυρωμένο χάλκινο αγγείο και κατόπιν τον περιέχυσαν με καυτό λάδι. Ο άγιος υπέμενε τις δοκιμασίες αυτές ευχαριστώντας τον Θεό και ο πασάς αποφάσισε να τελειώνει μαζί του και να τον κρεμάσει σαν κακούργο.
Το ίδιο βράδυ ο ιερέας Γεώργιος κατάφερε να περάσει την θεία Κοινωνία κρυμμένη μέσα σε μια σταφίδα. Γεμάτος χαρά ο άγιος προσευχόταν όλη νύχτα, ζητώντας από τον Θεό να τον συνδράμει στον έσχατο αγώνα του.
Το Σάββατο 25 Ιουνίου 1823 το πρωί, οδηγήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου είχαν στήσει την αγχόνη. Μόλις το σχοινί που είχαν περάσει στον λαιμό του αγίου τεντώθηκε, αναφώνησε: «Μνήσθητί μου, Κύριε!», και στρέφοντας το βλέμμα προς την ανατολή παρέδωσε την ψυχή του.
Το σώμα του παρέμεινε κρεμασμένο επί τρεις ημέρες, φυλασσόμενο από Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι κάθε νύχτα έβλεπαν ένα φως να το περιβάλλει και έναν ιερέα να εμφανίζεται για να το θυμιάζει. Ο δικαστής το πληροφορήθηκε και διέταξε να το κατεβάσουν, να το σύρουν μέχρι το λιμάνι και να το πετάξουν ανοιχτά στην θάλασσα.
Το σκήνωμα όμως του αγίου έπλεε στην επιφάνεια και κτύπησε στην πρύμνη ενός ελληνικού καραβιού με αυστριακή σημαία. Ο καπετάνιος, ονόματι Ηλίας Σκλαβούνος, το αναγνώρισε, το περισυνέλεξε και το μετέφερε στην Ρωσία, όπου τιμήθηκε από τον χριστιανικό λαό.
(*) Πρόκειται για τον Τσεσμέ (τουρκ.), 70 χλμ. δυτικά της Σμύρνης, στην ακτή απέναντι από την Χίο.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος δέκατος, Ιούνιος. Ίνδικτος, Αθήναι 2008.
